Öyle Yiðit Ki Hançersiz Gezmez


öyle yiðit ki hançersiz gezmez
sýrtýnda uyur yetimlerin
huzursuz uykusunu böldükçe mutlu
gariplere ekmeðini zehir eden iblisin
hele o koltuk altýnda efelenmesi yok mu

ne hýnzýrlýðýndan ölmeyen ihtiyar
ne unutulmuþ türküler bulandýrýr gönlünü
safrasýný atar derine saplanmaya
ardýnda dedesinden kalma pusu korkusu
kanlý bir iþtahý kabartan caydýracaðýna

kolayca akar gönlü
o cenin sessizliðinde kadýnlar
ömrünün ortaçaðýný süren
sersemlikleri kýrmýzý tokat sonrasý
erdemleri zincir bileklerinde
günü gelince seçer birini

gülüp geçer okuryazar zevzekliðine
düþmanýna titiz evliyaya saygýlý
sað kolu beylerin merdoðlumert
belindeki cinnetin tetiði pek duyarlý

toprak ve duman
ekmek namus allah korkusu
çürümüþ bir ölünün en eski yüzü
tekrar tekrar öpülen
sonra birden yollar
yollarda çocuklar
inme gibi anlar kandýrýldýðýný
düþsel çirkefi yýkayan eller