"Benim bir yýldýzým var", dedi Tunç, "Adý Deborah"
"Deborah mý?"
"Evet, Deborah, ona bu ismi ben verdim."
Güzel bir Aðustos gecesiydi. Bir süre gökyüzüne baktýlar. Binlerce kristalden ýþýk yansýtan avize gibi görünüyordu. Herksin yýldýzý var mýydý acaba? ya da kendisi ile Deborah'ý paylaþan kaç insan vardý yeryüzünde. Nüsapel'in de bir yýldýzý olmalýydý, uzayýn derinliklerinden mavi ýþýklar saçan bir yýldýz. O yýldýzý ancak, sevmeyi bilenler görebilmeliydi.
Nüsapel'in "Hangi yýldýz" diye sormamasýna içerledi biraz, Deborah'ý göstermek istedi. "Hayýr" dedi Nüsapel, "Gösterme, onu ben keþfetmeliyim."
Baðlarýn arasýndan yürüyerek asfalta çýktýlar. Gecenin bu saatinde, küçük kasabalarýný kente baðlayan yol tenhaydý. Nüsapellerin baðý az ilerideydi. "Þimdi bütün aile baðda toplanmýþ, Serkis'in yaptýðý yýllanmýþ þaraplardan içiyorlardýr." diye düþündü Tunç. "Hampar kesin sarhoþ olmuþtur." dedi içinden. Nusapel'in aklý Deborah'ta kalmýþtý:
"Anlatsana Deborah'ý,"
"Dört-beþ yaþlarýndaydým, gökyüzüne baktýðým bir gece, Deborah'la göz göze geldik, bana gülümsüyordu, ben de ona gülümsedim. O gün bugündür her gece yatmadan önce onunla konuþurum, sevdiðim insanlar için Deborah'tan isteklerde bulunurum onlarýn haberi olmadan, þimdiye dek beni kýrmadý her dileðimi yerine getirdi. Biliyor musun senin için de istekte bulundum Deborah'tan"
"Benim için de mi?
Þaþýrmýþtý Nüsapel, birkaç ay önce okuduðu liseye nakil gelen, bir aydýr arkadaþlýk ettiði birisiydi Tunç, onun için yýldýzýndan ne istemiþ olabilirdiki... Merakla:
"Peki ne istedin"
"Fransa'ya gitmemeni, sevgiyi burada bulmaný istedim dedi." Tunç.
Nüsapel uzandý, elini tuttu Tunç'un, bað evine kadar hiç konuþmadan el ele yürüdüler.
Tunç, o yýldýza neden Deborah adýný taktýðýný bilmiyordu, yabancý bir isim olmalýydý ama böyle bir isim duymadýðýndan emindi. Aðabeyinin okuduðu kitaplardan aklýnda kalmýþ olabilir miydi? araþtýrmýþ ama bir türlü ne anlama geldiðini bulamamýþtý.
Bað evinin önünde, gemici feneri ýþýðýnda toplanmýþtý aile, tahmin ettikleri gibi, Nüsapelin aðabeyi Hampar sarhoþtu ve her zaman yaptýðý gibi "Sarý Gelin" türküsünü söylüyordu. Kavun, peynir, þarap ve ekmek vardý sofralarýnda.
Nüsapel'le Tunç kerevete oturdular. Fenerin etrafýnda dönen pervaneleri izlediler. Fazla konuþmadýlar, konuþmasalar da birbirlerinin ne düþündüklerini hissediyorlardý.
O gece Nüsapel'den ayrýldýktan sonra Deborafla konuþtu:
"Ýlk kez kendim için birþeyler isteyeceðim Deborah, bana yardým et, ayýrma bizi. Beynimde yakamozlar oluþuyor, ýþýk çekiyor beni kendine, yumurtasýndan yeni çýkmýþ kaplumbaða yavrusu gibi yöneliyorum ýþýða, hýzla... Ayýklamam gerek yanýltýcý ýþýklarý, ayýklamam ve gerçek ýþýða bir an önce ulaþmam gerek. Zaman kýsa, sabah olmadan tamamlamalýyým yolculuðumu. Merhaba demeliyim yaþama, merhaba demeliyim ýþýða, suya ve tuza... merhaba demeliyim o sonsuzluða, sonsuz aþka... bana yardým et"
O sonbahar, Nüsapel ailesiyle Fransa'ya yerleþti. Pek çok Ermeni kökenli aile gibi onlarda varlarýný yoklarýný satýp gitmiþlerdi yurtlarýndan.

*

Tatilinin ikinci günüydu Avþa'da, geç saate kadar balkonda oturmuþ, þarabýný içmiþ, sahilde gezinenlere bakmýþtý. Garip bir his vardý içinde bu akþam. Deborah'ý göremiyordu oturduðu yerden. Kadehini aldý, kaldýðý pansiyonun önündeki sahile yürüdü, dalgalarýn sesini dinledi bir süre. Gökyüzüne baktý. Açýktý gökyüzü, binlerce kristalden ýþýk yansýtan avize gibi duruyordu yine. Tüm yýldýzlarý selamlamak geldi içinden. Deborah'a baktý, her günden daha fazla gülümsüyordu.
Duyduyu sesle irkildi birden:
"Merhaba Tunç, Deborahla mý konuþuyorsun"
Sesin geldiði yöne bakmaya cesareti yoktu. Birden onca yýl, geriye doðru akýverdi beyninden, o geceye, Nüsapel'le bað evinde oturduklarý geceye geldi ve durdu zaman.
"Ben de sýkýntýlý anlarýmda Deborah'la konuþurum ama Fransa'da, gökyüzü bu kadar güzel deðil."
O iri, laciver gözleri hiç deðiþmemiþti, yirmi iki yýl sonra, ayný masumiyet, ayný sevgi, ayný þefkat, ayný derinlikte bakýyordu Nüsapel.
"Tanýþtýrayým", yanýnda duran genç kýzý göstererek:
"Kýzým Deborah"