Boþ da deðildi bakýþlarý ama donuktu, anlamsýzdý. Önünden gelip gidenlerin ona meraklý bakýþlarý hiç etkilemiyordu onu. Adeta bir yolcu bekler gibi oturdu taþýn üzerinde... Zaman zaman dalýp gidiyor, elindeki kitaba göz gezdiriyordu. Bazen bir ýþýk parlýyordu gözlerinden ,sonra sönen ýþýðýn ardýndan yeniden dalýyordu caddenin o kalabalýðýný hissetmeden. Ne kadar zaman geçti, bilemedi. Belki on dakika , belki on saat ...Hep bekledi, tam kalkýp gidecekti ki bir ses oturttu onu yeniden yerine. Kaç saattir, yerim deyip benimsediði kaldýrým taþýna. Dur, dedi içinden bir ses, gitme. Oturdu omuzlarý çökerek. Beklenen, bilseydi ki böyle bir yürek yoluna düþmüþ, gelmez miydi? Umudu ekti yüreðine, dalýp gitti onu ilk gördüðü güne. Nasýl da koþarak gitmiþti yanýna pýrýl pýrýl gözlerle. Onu ilk defa görmenin mutluluðu, heyecaný nasýl da sarmýþtý yüreðini. Sonra yaðan yaðmur damlalarýný yüzünden sildiðini, iþ giysisi ile dýþarý fýrladýðýný ve bu sevgiye raðmen ona sarýlamadýðýný. Bu nasýl sevmek, dedi kendi kendine. Kavuþmak yokken sözlükte, bu nasýl sevmek?
Yanýndaki merdivende bir iþportacý çocuk, karton vereyim de otur, üþürsün , dedi. Bir an gülümsedi, onu da düþünen biri vardý. Bu, hoþuna gitti. Saçlarýný okþamak istedi onun , ama yapmadý. Öylece gülümsedi sadece, bir þey olmaz anlamýnda. Çalan telefonun sesine irkildi, nerde miyim? Ben hep burdayým, ben hep yüreðindeyim. Bekle dediðin yerdeyim, gelsene. Telefonu cebine koyarken bekleyemedi çýldýran yüreði. Gel demiþti ama o gitti onun geleceði yöne. Ýþte orada, geliyor. Ne kadar özlemiþti, koþup atýlýverse, sarýlsa, çok özledim dese. Diyemez ki...Sýrt sýra olacaklardý nerdeyse, arkasýný dönmüþtü, nabzý dýþardan duyulacaktý sanki. Bir an daha dönmese geçip gidecekti ...Dayanamadý, seslendi. O geri dönüþ, göz göze geliþ, dünyada baþka ne var ki okyanustaki iki martýdan baþka. Kimse yok sanki , sadece onlar var. Sýcacýk bir gülüþle yetindi, onu görebildiði için ne çok sevinmiþti ve þimdi öyle çaresiz kalakalmýþtý...Biraz yürüdüler. Hatýr sordular mý birbirlerine, ne dediler, hiç hatýrlamýyordu.
Bir yerde oturalým dedi, oturdular. Yan yana oturmak istedi yüreði, ama olmadý. Karþýsýna oturan o güzel gözlerin yüreðindeki dili dinlemek isterdi... Sustular, dar bir vaktin içine sýðdýrmak istediler özlemlerini, düþlerini. Soðuyan çayýn tadý bile buruk deðildi sanki, ordan burdan sözlerle anlatmaya çalýþtý kendini. Elleri nasýl da tutmak isterdi ellerini ama öyle kalakaldý karþý balkondaki ipte duran tek çamaþýr gibi. Ne konuþtular ya da konuþtular mý...Yoksa sadece bakýþtýlar da yürekleri mi selam verdi birbirine...Bilemedi. Bir telefon sesi, geliyorum dedi. Zaman, bir sonsuz deniz, bir damlaydý o an ve tükenmiþti. Kalktýlar, sen gelme, burdan ayrýl dedi. Evet, sen burdan ayrýl. Sarýldý mý ayrýlmadan, yoksa sarýlmak mý istedi. Gitti... Ardýnda koca bir enkaz býrakarak. Sevdiðimi de diyemedim ,dedi. Telefon açtý, bir fýsýltý ile seni çok seviyorum, dedi. Bir daha demek istemiyordu bu sözü. Ne ona ne bir baþkasýna. Sevmek, rezilce bir avuntuydu. Sevmek, kahpe kurþunlardý. Sevmek, içindeki nefreti kusup çiçeklerle bezemekti yüreði. Sevmek, yýldýzlarda bile onu görmekti. Sevmek, birlikte yaþamak deðildi, onu yüreðinde hissetmekti.
Bir daha dedi, sevmeyeceðim.


03.10.2004 09:46:36