“Kalbime karþýlýk bir Ümit verdin
Oysa benden her gece bir gül isterdin”

Tek baþýma geçerken bu yaþlý kaldýrýmdan
Bir bakarsýn, dudaðýmdan o mýsralar dökülür
Toprak karýþ karýþ çekilir de altýmdan
Üstüme yýðýn yýðýn hatýralar dökülür

O mýsralar ki, her zaman adýnla anýlacak,
Her bir harfi kalbimden, teker teker söksem de.
Gene de ellerimle yazdým sanýlacak
Bir harfine bin gözyaþý döksem de.

Adýn ki, her harfinin sevdalýsý olmuþum,
Býrak söyleyim de, kalbim benden ayrýlsýn
Ben zaten gözlerinden uzaklarda ölmüþüm
Bari cansýz bedenim hayaline sarýlsýn

Býrak kalbim adýný þiirlerle boyasýn
Ben bir kenarda, yavaþ yavaþ çürürüm
Yeter ki, ölümümde bu mýsralar yaþasýn
Ben her gece bu yollarda yürürüm

Yürürüm bu sokaklarda, bu kaldýrýmda
Bir mýsra daha eklenir, isminin þiirine
Her gece, hayalini gezdiririm yanýmda
Hayaline seslenirim, gözlerinin yerine

Eðer bir gün duyarsan sana seslendiðimi
Gelme, bil ki þiirin bir yerlerde okunur
Yürüyemez olup da duvara yaslandýðýmý
Gelip de görme, yüreðime dokunur

Dizlerimin üstüne çöküp süründüðümde
Son mýsrayý yazmýþým, ismi kaldý demektir
Kulaðýnda çýnlayan, seslere büründüðümde
Kalpsiz bedenimi toprak aldý demektir

“Adýný verdin, kalbimi aldýn
Ben öldüm, isimsiz kaldýn”