söyle ay ýþýndan
türettiðim
aydýnlýk yüzlü sevgilim..
yanlýzlýðýmla bir ihtilali körükleyen
sevda düþmaný olabilirmiyim
yüreðimizin sokaklarýnda
adým baþý
aþký vuran silahlara nasýl parmak izim düþer
bir aþký vuran parçalayan
kaldýrýmlarýna çarpan
bir intihardý gidiþin...
oysa o fýrtýnalý
oysa o ölesiye
karlý boranlý
gögü üzerine ben çekmedim
fakat sen....
sen her þeye raðman gittin
sevdaya kanat açmýþ
bir martýyý nasýl göðünden
düþürebilirim
parçanma ihtimaliyle
nasýl bir bomba olup
aþka küstürülmüþ bir savaþ kenti üzerine düþebilirim
ben ayrýlýðýn kahramaný olmadým hiç
ben hiç bir þeyin kahramaný olmadým
ve sýrtýmý dönüpte gidemedim...
gitmekti terk etmekti öyle sendelerken
senin kahramanlýðýn...
bir devrim olamadým
yüreðim korkakçasýna bir ayrýlýðada kalkýþmadýö
bir çocuk gibi hýçkýrýklarla aðladým ve yenildim
ve kaybettiðim anlarda
oyundan hiç çýkamadým
ben hiç terk edemedim sevgilim...
bir sabah ellerinde
bir aþka yetecek kadar,
öykümüze yetecek kadar
noktalarla gelen sendin
ben ellerimi ellerinin
sýcaklýðýndan ayýramadým hiç
hep kýþtý sanki
biz severken...
bir sabah
karlar erimiþti
sokaðýmda savaþta bitmiþti
bahar gelmiþ
ama sen beklemeden
terk etmiþtin.....