Sevgi yaþatmak,
Aþk yaþamaktýr

Mesleðim gereði tanýdýðým Polis Merkezi’nde gecenin geç bir vaktinde polis arkadaþlarla sohbet ediyoruz.
Bilmem bileniniz var mý, Polis merkezlerinde (karakollarda) gece demlenen çayýn tadý her zaman bir baþka olur. Aðýr aðýr kaynar su, yavaþ yavaþ demini alýr çay.
Ýþte o bana göre ve benim gibi tiryakilerin çok hoþuna gittiði çayýn demini almasýný beklediðimiz bir esnada, yan odada bulunan koðuþtan sesler yükselmeye baþladý.
Kulak kabartýp dinledim...
En yüksek perdeden, biraz da aðlamaklý, ayný zamanda da ses ve ifade þeklinde sarhoþ olduðu belli olan þahýs:
-‘’siz’’ diyor, ‘’benim yerimde olsanýz aynýsý yapmaz mýsýnýz?..’’
Rütbeli polis arkadaþa sordum;
-Kim bu?
-Bilmiyorum, sarhoþun biridir.
-Derdi neymiþ?
-Bilmiyorum, sen otur ben geliyorum.
Rütbeli memur odadan ayrýldý, bir süre sonra tekrar odaya dönüp, kapýdan, ‘’gel’’ dedi, ‘’Gel de kendi gözlerinle gör, kulaklarýnla iþit.’’
Birlikte odaya seslerin geldiði yan odaya geldik.
Henüz 18-19 yaþlarýn da bir genç. Üstü baþý daðýnýk, ellerini yüzüne kapatmýþ, bir taraftan aðlýyor, bir taraftan da kendi kendisine söyleniyor.
-Dertliyim abilerim, dertliyim...
‘’Derdin ne?’’ diye sordum, gayri ihtiyari..
-Derdim büyük..
deyip, devam etti:
-Ben seviyorum abi. Çok seviyorum. Hergün akþam pencerenin önüne çýkardý, görürdüm, bugün telefonlarýma bile cevap vermiyor. Ne yapacaðým ben abi.
Biran durakladým. Yanýmda hafif gülümsemeyle konuþmalarý dinleyen yetkili memura dönüp, ‘’artýk aþýklarý da mý karakola getiriyorsunuz?’’ diye esprili bir soru yöneltmeye kalkýþacaktým ki, yetkili polis memuru lafý aðzýmdan aldý:
-Belediyenin yol kenarýna yaptýrdýðý, parklarýn içerisindeki elektrik lambalarýný kýrmýþ. Yani devlet malýna zarar vermek, çevreyi rahatsýz etmekten getirmiþ arkadaþlar.
Tekrar, gence döndüm, ‘’sevdiðin için mi elektrik direðini, lambasýný tahrip ettin?’’ diye kordum.
Genç, ezberlediði kelimeyi tekrar etti, ‘’Sen benim yerimde olsan ne yapardýn abi!’’
-Ben sevdiðim için hiç kimseye, hiçbir þeye zarar vermezdim.
-Benim yerimde olsan daha fazlasýný yapardýn abi!.
‘’Yapmazdým’’ dedim, ve yetkili memurla birlikte öteki odaya geçtik, konuþtuk.
....
Bu anlattýðým öykü yaþanmýþtýr. Ve hiçbir zaman bu ve buna benzer olaylarý anlayamamýþýmdýr. Bir sevgiden bahsediyoruz, sevdiðimiz söylüyoruz ve tahrip ediyoruz. Sevmek tahrip etmek deðil ki. Sevmek yaþatmaktýr, daha güzel hale getirmektir.
Kendi kendime düþünüyorum, sesli olarak düþünmeye çalýþýyorum. Ýnsan sevdiðini söylediði karþý cinsten birisi kendisine kýrýlýnca, çevresine veya kendisine zarar verebilir mi? Bence veremez, vermemelidir. Eðer veriyorsa, onun içerisinde beslediði duygu sevgi deðildir. Sevginin yoðunluðu deðil, bastýrýlmýþ arzunun, ihtirasýn, kin ve nefretin dýþa vurumundan ibarettir.
Sevgiyi aþký kendisine kalkan edip, sevdiði(!) uðruna aþk adýna herhangi bir þeye zarar verenleri düþünüyorum, kendimce akibeti hiç de parlak görmüyorum.
Düþünün bir kere, bastýrýlmýþ duygularýný küçük bir geliþme karþýsýnda þiddete baþvurup, dýþa vuran bir insan, sevdiðini, aþýk olduðunu söylediði karþý cinsten birisiyle bir ömür boyu birlikte olmaya karar verdiðinde, bu karar doðrultusunda yaþam sürecine girildiðinde, beklemediði bir geliþme ile karþýlaþýrsa ne olur?
Ne olur?
Bu sorunun yanýtýný sanýyorum sizlerde hergün gazete sahifelerinde okuyorsunuz.
Sevmek yaþatmaktýr, aþk yaþama biçimidir.
Seven ve aþýk olmasýný bilen hiç kimse, hiçbir þekilde yüreðinin bir köþesinde kin ve nefrete yer veremez.