Ýyi ki gittin...

Oysa ne çok beklemiþtim seni... Gidecektin ve sana son umutla birþeyler fýsýldamýþtým. Eðer kararýný deðiþtirirsen, sabah gün doðarken, sahil kenarýnda seni bekliyor olacaðým, demiþtim. Sabah güneþ bile doðmadan yola koyulup, içimde garip bir heyecanla sahil kenarýna gitmiþ ve hýzla atan kalbimle seni beklemiþtim. Eðer gidersen, sensiz olmayacaðýna inanýyordum. Sensiz ancak bir kaç gün yaþabilir, sonra yok olur giderdim. Gelmeyeceðin, beni orda býrakacaðýn aklýmýn ucuna bile gelmezdi. Çünkü kalýn bir halatla birbirimize baðlý olduðumuzu hissediyordum. Ama gelmedin.. Gittin.. Sahil kenarýnda seni bekleyen beni, evlat edinmiþ bir çocuk gibi býrakýp, gittin..

Orada saatlerce bekledikten sonra, garip bir þekilde kalkýp þehrin sokaklarýna karýþtým. Neden ve nereye yürüdüðümü bilmemekle birlikte, hiç birþey hissetmiyordum. Öylesine baðlanmýþtým ki sana, sensiz hayatýn hiç bir anlamý olmadýðýný düþünüyordum. Doðanýn güzellikleri, minik çocuklar, gülümseyen insanlar bana hiç birþey ifade etmiyordu. Ben sadece seninle yaþayabilirdim. Adeta diyalize giren hastalarýn, makineye olan baðýmlýlýðý gibiydi sana olan tutkularým. Ailem bile umurumda deðildi, ne arkadaþlarým ne dostlarým, hiç biri ile sen varken görüþmüyordum. Ben senin yanýnda yaþýyordum ve sensiz kaldýðýmda sadece fotosentez yapýyordum..

Sokaklarý bilinçsizce adýmladým. Etraftaki insanlarý inceliyor, sanki hayatý yeniden öðreniyordum. Teninin kokusunu bir daha koklayamayacaðýmý, sabah gülyüzünle uyanamayacaðýmý düþündükçe çýldýracak gibi oluyor, düþünmemeye çalýþmama raðmen inatla çýldýrmaya uðraþýyordum. Çýldýrsaydým, herþey çok daha kolay olurdu sevdam. Belki seni bir daha hatýrlamaz, dudaklarýnýn yumuþak tadýný hafýzamdan kolayca silerdim. Deli derlerdi ama umurumda bile olmazdý. Senin olmamanýn bana verdiði acýyý azaltmak uðruna, herþeyimi feda edebilirdim.

Farkýnda olmadan þehirden çýkmýþ, yukardaki tepeye doðru týrmanýrken buldum kendimi. Düþünceler eþliðinde yürüyordum ve hala nereye gittiðimi kestiremiyordum. Yol boyunca etrafta gördüðüm herþey, bir yýkýntýdan kalanlardý. Aynen benim gibi enkazdý herþey, harabelerden baþka hiç birþey göremiyordum etrafta. Hayallerimi ve yüreðimide alýp gitmiþtin benden, dolayýsýyla yaþamak için hiç bir idealim ve amacým kalmamýþtý. Çocuðumuz olmayacak ve onu dilediðimiz gibi yetiþtiremeyecektik. Borçlarýmýzý ödedikten sonra tatillere gidemeyecek, seninle bir daha hiç bir güzel anýmýz olmayacaktý. Yaþama dair tüm istek ve arzularýmýn bittiðini farkettiðim anda buldum kendimi uçurumun kenarýnda..

Bir kaç adým daha atýp, iyice kenara geldim ve gözlerimi kapattým. Aþaðýdan dalgalarýn, kayalara çarpan yürek týrmalayýcý ve belkide kurtarýcým olan sesleri geliyordu. Rüzgar saçlarýmý hafif hafif dalgalandýrýrken düþüncelerimin içinde kaybolmuþtum. Ben artýk, ben deðil bir daha seni sevemeyecek olan bir nesneydim. Çünkü birazdan bir adým daha atacak ve içimde ki bu ýstýrabý sonsuza dek bitirecektim. Aðýr aðýr içimde birþeylerin kanadýðýný hissederken, bir damla çýktý gözlerimden ve benim gideceðim yere düþtü. Ardýndan bir kaç tanesi daha onu takip etti. Gözlerini açmadan aðlayabilen tek insan bendim sanýrým. Birden bir rahatlama hissine kapýldým, iþte bir adým sonra herþey bitecekti. Parçalanýrken yaþayacaðým acýlar, þu an yaþadýklarýmdan daha kötü olamazdý zaten. Olsaydý bile, bir kaç saniyelik acý, ömür boyu acý çekmekten iyidir diye bir yargýlama yaptým. Gözlerimi açýp, son kez dünya denilen bu gezegene baktým. Yemek tabaðýndan yere düþen bir et parçasý kadar anlamsýz ve kullanýþsýz geldi bana. Baþýmý yere eðdim, tekrar gözlerimi kapattým. Tam bir adým daha atacaktým ki, az önce yerde gördüklerim aklýmý kurcaladý. Tekrar gözlerimi açtým..

Uçurumun tam dibinde iki adet çiçek vardý. Eflatuna çalan renkleri vardý ve yeþilliklerin bittiði, kayalýklarýn baþladýðý yerde çýkmýþlardý. Titredim ve çiçekleri iyice inceleme baþladým. Biri biraz daha büyüktü ve güzelliðiyle adeta göz kamaþtýrýyordu. Diðeri ise yeni çiçek açmýþtý ve yaþam mücadelesi veriyordu. Onlardan utanarak gözlerimi tekrar kapattým. Rüzgarýn en sert olduðu bu yerde, susuz ve güneþin altýndaki bu kayalýkta yaþam mücadelesi veriyorlardý. Neden yaþamaya çalýþýyorlardý acaba ? Hayatta benim bilmediðim yada tanýmadýðým bir sýrrý mý bulmuþlardý ? Kaybetmemenin püf noktasýný çözmüþler, bir tutkuya tutulmuþ ve onun için miydi tüm bu mücadele ?

Utancýmdan orada daha fazla duramadým. Böylesi çetin bir yaþam mücadelesinin gözünün önünde, hayatýma yok yere son veremez ve arkamdan çiçeklere dedikodumu yaptýramazdým. Ardýma bile bakmadan kaçtým. Koþarken elim ayaðým iyice çözülmüþtü, beynim benim isteðimle hareket etmiyor ve kendi kendine koþmamý saðlýyordu. Rus salatasýna benzer düþünceler içinde gördüðüm ilk yere oturdum ve baþýmý ellerimin arasýna koyup düþünmeye baþladým. Sensiz bir yaþam sürdürülebilir miydi ? Yaþama amacýmý sen ve geleceðimiz yapmam ne kadar doðru ve ne kadar yanlýþ idi ? Eðer sensiz yaþamayacaksam, ben ne kadar basit bir yaþam türüydüm böyle ? Utancým öyle büyüktü ki, yaþamdan vazgeçmeyi düþünmüþ bir bedendim ve üstelik uçurumun kenarýnda yaþamaya çalýþan bir çiçek kadar bile deðildim..

Sonralarý hayatta sevecek baþka þeyler bulmaya baþladým eski sevdam. Artýk sen tek sevgi türü ve örneði hatta yaþam sebebi deðildin. Senin sevdanda ki esaretimi bozmuþ ve hürriyetime kavuþmuþtum. Seni severken yaþadýðým, korku dolu geceleri yok etmiþ, yerine seni sevmeyerek yaþamayý sevmeyi öðrenmiþtim. Kendime eflatuna çalan çiçeklerle dolu bir bahçe yapmýþ ve birde köpek edinmiþtim. Arkadaþlarýmýn hepsi ile barýþmýþ, ailemle aramý düzeltmiþtim. Ben artýk arkadaþlarýmla sohbet etmeyi seviyordum ve ailemle yemek yemeye aþýktým. Gülen gözlerimi gördükçe gülen gözlerini seyretmekten büyük bir haz alýyordum. Sevgi literatürüm tamamen deðiþmiþti..

Evet, iyi ki gitmiþtin be sevgili. Giderken bana çocuklarla oyun oynamanýn ne büyük bir sevgi tomurcuðu olduðunu öðretmiþ, hayatta ufacýk þeylerden de mutlu olabilmeyi anlatmýþtým. Eðer gitmeseydin, ömür boyu esirin olarak kalacaktým. Yaþamý siyah beyaz görecek ve sadece kokunu teneffüs edebilecektim. Oysa þimdilerde ben rüzgara yelken açmýþ bir gemiydim ve sen ismi bile unutulmaya yüz tutmuþ, sadece eski bir resimdin. Artýk kalabalýklarda kalmýþ bir yalnýz olmaktan kurtuldum, her gün ayrý bir roman kahramaný gibi uyanýyorum yeni güne ve bütün gücümle yaþýyorum. Çünkü yaþam bir mücadeledir eski sevdam, güneþin altýndaki bir kayalýkta bile olsam, yaþama amacým sadece yaþamaktýr. Yüreðimin halatlarýný çoktan kýyýdan koparmýþ ve açýk denizlere açýlmýþým. Sen gittin ve ben artýk sonu görünmeyen sevdalarda kaybolmuþ bir yitik deðilim. Aþka dair tüm inancýmý kaybetmiþ, sadece yaþamaktan haz etmiþim ve sen eski sevgili... Ýyi ki gitmiþin...