Geçmiþte yaþamak

Yaðmur çisiliyordu, gündüzün yerini karanlýða terketmeye baþladýðý saatte.
Bahçe içerisindeki tek odalý evimden çýkýp, kendimi sokaklara atmak istedim. Yaklaþýk üç-dört metrelik bahçe kapýsýna doðru ilerlerken, çiseleyen yaðmur damlacýklarýnýn aðaçlarýn yapraklarýyla temasýyla çýkarttýðý sesle durakladým.
Öyle bir ses ki, sanki yaðmur ile yapraklar dans ediyor. Bahçe duvarýnýn kenarýna çömeldim, bu dansý hissederek izlemeye koyuldum.
Böyle bir þey yok..
Kaným kaynýyor, içim ürperiyor, yaðmur damlasý yaprakla buluþtuðunda..
Sanki, özlemle beklediðim sevgilim gelmiþ yanýma, yaðmurda ýslanan bedenlerimiz birbirine temas ediyor, ortaya çýkan müzik eþliðinde dans ediyoruz..
Bu düþünce ve duyguyla dalýp gittiðim esnada, uzaktan bir ses:
-Ne yapýyorsun orada?
Ýrkildim, sesin geldiði yöne doðru kafamý kaldýrýp bakmak istediðimde, yaðan yaðmurla ýslanan saçlarýmdan yüzüme doðru akan yaðmur sularý buna izin vermedi. Elimle yüzümü silip, saçlarýmdaki yaðmur sularýný silip bektým.
Ayný avlu içerisinde oturan yaþlý bir ninemiz vardý. Biz ona Pamuk Abla derdik. Ýyi bir insandý. Seslenen de oydu.
Camýn önüne oturur, her akþam, gün batýmýný izler, akþam namazý, yatsý namazý derken, gecenin bir vaktinde yataðýna uzanýrdý.
Sorusuna yanýt verdim, 'hiç' dedim, 'öylesine oturdum, yaðmurun sesini dinliyorum, çok güzel..'
-Bende yaðmuru izliyorum. Seni gördüm. Rahatýný bozmak istezdim ama yaðmur þiddetini artýrdý, hastalanacaksýn diye korktum..
'Acý patlýcaný kýraða çalmaz derler' diye karþýlýk verdim.
Gerçekten de çiseleyen yaðmur þiddetini artýrmýþtý. Artan bu þiddete ayak uydurup, hayallerim, arzularým da þiddetini artýrmýþtý. Ta ki Pamuk Abla'nýn sesini duyana kadar. O anki heyecaným ve kalbimin atýþýný daha önce hiç bir dönemde hissetmemiþtim.
Yerimden doðruldum, Pamuk Abla'nýn penceresinin önüne kadar gittim. Pamuk Abla eliyle saçlarýma, ardýndan yüzüme dokundu.
'Boþver' dedi, 'Geçmiþi düþünme, önünde uzun bir zaman dilimi var. Ben geçmiþle yaþadým, bugün ise kimsesizim. Kendimi hep ona sakladým, ama olmadý.''
Biraz da çekinerek, 'kim?' diye sordum.
'Þimdi mezar da' diye karþýlýk verdi, gözleri gök kubbeye yöneldi, daldý. Biran durdu, sonra devam etti:
-Çok sevmiþtim. O da beni seviyordu. Ben öyle biliyordum. Yýllarca bekledim. Evlendi, çocuklarý oldu yine bekledim. Öldü yine bekliyorum. Neyi beklediðimi bilmiyorum. Ama bekliyorum.
'Neden?' diye sormak istedim, laf henüz aðzýmdan çýkmadan devam etti, 'Boþver' dedi, ''Ben geçmiþle yaþadým, sen geçmiþle yaþama, boþ ver. Hadi yoluna git..'
Camýn önünden ayrýldým, sokaða çýktým. Ne kadar dolaþtýðýmý bilmiyorum. Hep aklýmda Pamuk Abla vardý, kulaðýmda 'Geçmiþle yaþama' sesi yankýlanýyordu. Bu yankýnýn yerini ezan sesi aldý. Saate baktým, 05.15'i gösteriyordu, sabah olmuþtu.
Gündüz yerini geceye terkederken çýktým, gece gündüze yerini terkederken, eve dönmeye karar verdim.
Eve gelip, bahçe kapýsýndan içeriye girdiðimde, Pamuk Abla'nýn evine doðru baktým, ýþýðý yanýyordu. Pencerenin önünde kimse yoktu. Halbuki o sabah ezaný okunmadan kalkar, camýn önünde sabah ezanýný dinler, namazýný kýlardý.
Bir gariplik vardý..
Eve doðru yöneldim, aklýma kötü þeyler getirmek istemiyordum. Camdan içeriye doðru baktým, Pamuk Abla penceresinin önünde sýrtüstü yatýyordu.
Cama vurdum, ses seda yok. Kapýya yöneldim, kilitli. Dýþarý çýkýp, yan komþumuzu çaðýrdým, birlikte kapýyý açtýk, içeriye girdik. Pamuk Abla sizlere ömür, ölmüþtü.
Defnettik. Mezarý baþýnda ona söz verdim, geçmiþi yaþamayacaðým ama unutmayacaðým da..