Þarkýlarý meze yaparým, hüzünlerime. Sevdamýn dertlerini kýskanýrým herkesten. Kimselere söylemem.
Kaldýrýmlarý dolaþýrým. Yollara düþerim. Gurbetin haritasýný çýkarýrým, adým adým. Masum yüzüne, güzel gözlerine, tatlý sözlerine susadým.
Sen de benim gibi teselliyi sevda bestesi þarkýlarda aradýn mý?
''Ah bu þarkýlarýn gözü kör olsun...'' diye baþlayarak, þarkýlarýn rehberliðinde, sevdalý gönül ülkelerini dolaþan gönlünü hüzünlü bestelere satarak, kendini unutmuþ, deli bir sevda derviþi oldun mu?
Olmadýnsa bilemezsin.
Güneþ gölgeli, yüce daðlarýn arkasýna saklanmaya çalýþýr, kuþlar yuvalarýna telaþla koþarken, sahilde, bir çam aðacýnýn altýna sýðýnarak...
''Gurbet elde her akþam battý baðrýmda güneþ...'' diye þarkýlar söyledin mi?
Bir gece yarýsý, Agop'un meyhanesinde, mezeler ve raký þiþeleri arasýna vesikalýk resim koyarak, hayal alemine daldýn mý? Meyhanenin kirli duvarlarý ýsrarla sordular mý, sana?
''Müptelayý dert olup, hiç tabip buldun mu, sen?
Daima aðlar, gezersin, hiç gülen oldun mu, sen?...''
Sormadýlarsa bilemezsin.
Sen belki de seçkin muhitlerde, seçkin mekânlarda yaþýyorsun. Öyle de olsa, benim saydýklarýmý oralarda da görürsün. El ele, göz göze, dudak dudaða, yanak yanaða sevgililer vardýr, oralarda. Onlara göre þarkýlar vardýr.
''El ele tutarak gezdiðim aný, unutursun diye çok korkuyorum...'' diyen þarkýlar.
Bir zamanlar biz de onlar gibiydik. Yeminler etmiþ, sözler vermiþtik, deðil mi?
Sevdadan büyük yemin, unutulmaktan aðýr kahýr, özlemden keskin zehir var mý?...
Ben hala oaradayým.
Beni býraktýðýn yerde.
Senin yeminlerin nerde?
Söyle.
Neredesin sen?

Mehmet Nacar (Neredesin Sen'den)