Yüreðimi eze eze veda ettim sana...Dilimin ucunda gidiþinin hüzünlü türküsü, gözlerimdeyse bitmeyen, bitiremediðim, bitiremediðin aþkýn yarým kalmýþ öyküsü...Derin bir çizikle kanayan çocuk yaným, bir yerlerde buz gibi donmuþ kadýn yaným ve geleceðe dair düþlerle geçmiþin kaosunda boðulan kaderci bir yaþlý kadýn...Hepsini harmanladým gidiþinde, yüreðimi eze eze...

Veda etmedin bana...Biliyorum terketmiyordun sadece kendini alýp gidiyordun! Kendini; bir beden ve bir ruhu koyup bir gemiye açýlýyordun engin denizlere...Sen sadece kendini götürdüðünü zannederken aþkýmýn sýnýrlarýndan, benim aþkýmý, aþka olan inancýmý, dünümü ve yarýnýmý da yüklenmiþtin omuzlarýna...Nasýl çýrpýndým anlatabilmek için sana. Ama kelimelerin yetersiz kaldýðý, bildik herþeyin anlamsýzlýk çarkýnda kaybolduðu bir hava boþluðundaydýk...Gözünün yaþýný görmedim izin vermedin buna...Ama aðlayan, hýçkýran, “seni seviyorum” diye defalarca haykýran adamýn çýðlýðý silinmedi kulaklarýmdan...Kaçýþýn boþtu gülen gözlü adam...Ýnsan herkesten hatta herþeyden kaçabilir.Ama kendinden?? Kaçamadýn kendinden týpký kaçamadýðým gibi kendimden...

Hatýrladýkça güleyim mi aðlayayayým mý bilemediðim mesajlarýmý çerçeveleyip, hafýzamýn en ayaydýnlýk odalarýna astým. Neler yazmýþtým sana...Öfkemi kusmuþtum bütün birikmiþliðimle...Kudurmuþtu öc alma duygum tüm deliliðimle...Ýstiyordum ki çektiðim acýnýn tadý senin de dudaklarýna bulaþsýn...Haykýrýþlarým senin sesinde yankýlanýp kulaklarýmda dolaþsýn...Benim bütün deliliðime inat bir olgunluk yapýþmýþtý sanki yakana...Kýrmadým, kýramadým seni...Boyun eðmiþliðin sessiz nidalarýyla süslüydü kelimelerin. Sen kaderin önüne katýp götürdüðü bir adamdýn...Razýydýn, biliyordun...Oysa ben çocuktum o veda gününde...Elinden en sevdiði, yerine baþka hiçbir þeyi koyamadýðý, kokusu ciðerlerine dolmayýnca uyuyamadýðý oyuncaðý alýnmýþ küçük bir kýz çocuðuydum...Ninniler söyleyip uyutabileceðim bebeðim yoktu – ki o bebek belki aslýndý hiç olmamýþtý! - , gecenin kara kabuslarýnda avunabileceðim yumuþak bir temas eksilmiþti yataðýmdan – ki belki ellerim hiç dokunmamýþtý böyle bir tene- ...Ben yalnýzlýðýn, en koyu en dipsiz yalnýzlýðýn korkusuyla saldýrýrken silah yapýp kelimelerimi sana, sen, sen yürekli adam, sadece aþkýný kalkan yaptýn bu deli kadýna...

Ilýk sular süzülürken bedenimden gözümden süzülenlerle daha çok ýslandý tenim...Sendin gözlerimden akan...Ýçim katýlmýþtý aðlamaktan...Yitirmenin ve yitirilmenin ne olduðunu öðrenmiþtim eþ zamanlý...Suyun beni o her zaman rahatlatan dost sesi, teskin edici temasý da yetmedi gecemin karanlýðýna bir ayýþýðý katmaya...Gitmiþtin, kendini alýp yanýna...

Güneþin altýn tepsi silueti çok kez düþtü denizin mavi dalgalarýna gidiþinden sonra...Yakamozlar kucakladý sahil boyunda denize deðen ayaklarýmý defalarca...Azalýr mý diye bekledim yüreðimde gidiþinin sýzýsý...Katmerlendi aþkým günden güne...Mayalandý sensizlik, sensiz gecelerde...Aþkýnýn haykýran çýðlýklarý hiç eksilmedi hayatýmdan...Bedeninin olmadýðý günlerde kelimelerin yetiþti beni ümide döndürmeye...”Ýçimdesin” diyen bir adamýn sesi yankýlandý hep baþka seslerin içinde...Biliyorum aþkým içindeyim çünkü beni de götürdün yanýnda...Sensiz hudutlarda yaþayan bir kadýn tanýyorum ama içi senle dopdolu...Ve bir adam tanýyorum kadýnýn olmadýðý bir mekana teslim olan...Ama yalnýz deðil adam. Kadýný da götürdü yüreðinde...Aþkýn adý, aþkýn tadý hiç eksilmedi uzayan kýsalan ama hep varolan günlerin ve gecelerin akýp giden ritminde...Tek bir ruh ikiye bölündü iki ayrý bedende...Sen ve ben...Ýçiçe, çözülmemecesine...Seni Seviyorum, Senin beni sevdiðin gibi hem de...Delirir ve delirtircesine...Se – vi – y o – rum ....