SEVEMEDÝK BÝR TÜRLÜ...

Burada olduðum için sinirlisin, biliyorum. Bunu hissetmek hiçte zor deðil.
Ama ben her zaman ki o asap bozan inatçý tavrýmla seni sinirlendirmek niyetindeyim.
Gitmeyeceðim iþte!
Kovsan da gitmeyeceðim...
Bu sefer dinlemek zorunda kalacaksýn beni. Ýstesen de istemesen de! Bende bunu fýrsat bilip olaylarý, hissettiklerimi, her þeyi bütün gerçekliðiyle anlatacaðým sana.
Hani hep yalancý derdin bana; çok iyi oynadýðýmý, çok iyi yalan söylediðimi söylerdin, bende her seferinde bunu iltifat olarak aldýðýmý ve bu yalancý kimliðimle çok övündüðümü anlatmaya çalýþýrdým sana.
Dinlemezdin tabi ki...
Ne zaman dinledin ki?
Ama bu sefer farklý iþte! Bu sefer ne ben yalan söyleyip oynayacaðým ne de sen baðýrýp çaðýrýp, esip savurup beni dinlemekten kaçabileceksin.
Nereden mi baþlayacaðým anlatmaya?
Nereden istersin?
Þu en çok tartýþtýðýmýz ve bir türlü uzlaþamadýðýmýz ‘sevgi’ye ne dersin?
Þu senin ‘o da lazým tabi....’ dediðin,
Benimse ‘nefes almak kadar gerekli’ dediðim,
SEVGÝ.


Ama sevemedik bir türlü...
Olmadý iþte. Korktuk, kaçtýk, yalanlarýn ardýna sýðýndýk ve,
Sevemedik.
Ýçimizden gelmedi belki de...
Öyle gördük, öðle öðrendik. Son moda laflarý ikimizde biliyorduk ezbere: ‘Þu anda bir iliþkinin sorumluluðunu kaldýrabilecek durumda deðilim’, ‘Onu sevmiyorum, benimki güçlü bir elektrik’, ‘ben özgürlüðünden vazgeçemeyenlerdenim!’...
Ýnsanýn karþýsýndakini omuzlarýndan tutup silkeleyesi geliyor deðil mi? ‘Kendine gel, insanlýðýn baþýna ne felaket geldiyse sevgisizlikten geldi!’ demek geliyor.
Hani baðýrasý geliyor avaz...
Susuyor.
Bu insanoðlu böyledir zaten: konuþmasý gerektiði zaman susar. Kalmasý gerektiði zaman gider. Ve en acýsý, sevmesi gerektiði zaman kaçar!
Gerçekten korktuðu için deðil aslýnda, korkmasý gerektiðine inandýðýndan...
Hep düþünmüþümdür, iki insan birbirini sever de neden birlikte olamaz diye...
‘Aramýzda aþamadýðýmýz sorunlar var.’ dendiðinde, sevginin aþamayacaðý duvarýn hangisi olduðunu düþünmüþümdür hep.
Ama insan iþte...Karmaþadan hoþlanýyor, hep düðümlüyor hayatýný, çýkmaza sokuyor kendini.
En basiti, en kolayý, en güzeli sevmekken,
Sevemedik bir türlü...


Sevda öyküleri kýsa olur. Ama benimki hep uzuyor senin yüzünden. Sana hep söylerdim: ‘Kýsa ve basit!’. Hep karþýlýk verirdin,
‘Uzun ve karmaþýk!’
Oysa...oysa her þeyi dediðim kadar kýsa ve basit yaþamýþ olsaydýk bugün ne ben burada bu konuþmayý yapýyor olurdum, ne de sen ses bile çýkartmadan dinliyor olurdun!
Salý sabahý, saat 10.24!
Her zamanki gibi kendini düþündün. Kendi kurtuluþunu, kendi kaçýþýný.
Bense hiçbir þeyi daha ‘uzun ve karmaþýk’ hale getirmemek için dün geceyi ve yaþananlarý yok saydým. Her zamanki gibi!


Cam kýrýklarýný süpürdüm.
Ýçki þiþelerini attým.
Ve buzluktan çýkarttýðým buzlarý, plastik bir torbaya doldurup, alnýmýn soluna, kaþýmýn biraz üstüne doðru bastýrdým.
Her þey ‘kýsa ve basit’ olsun diye...
Hayýr, korkmadým seni görünce. Bir robot gibi tuþladým telefonu, ‘Dikkat edin, sarsmayýn onu sakýn!’ dedim seni kaldýrýrlarken.
Ve þimdi buradayýz.
Hep nefret ettiðini söylerdin mezar üstündeki çiçeklerden, ‘Ölü adama ne gerek’ derdin, bak çiçek getirdim sana...
Ýnat iþte, huylu huyundan vazgeçmiyor!


Sözü toparlamak gerekirse,
Ýnsana da sevgi gerekiyor...
Seni yaþarken sevmeyi beceremedim belki de...
Bende de hata var, bende korktum, kaçtým belki de...
Ama artýk farklý!
Çünkü ben farkýna vardým.
Dün oturdum þiir yazdým sana, sanýrým býrakacaðým, o koysun senle bana son noktayý.


varsýn...
yoksun...
ne fark eder?

ha varmýþsýn,
ha yokmuþsun!
ha sevdiðim?
sen zaten benim sana olan aþkýmla
varsýn,
veya yoksun!

seni tek baþýma sevecek cesaretim yoksa,
varsýn aþkýmda seninle birlikte yok olsun!