GEÇERDÝK

Ýnanýn ki
Biz de bilmiyorduk
Lambalarýn bu kadar ýþýk saçtýðýný
Iþýðýn bu kadar soðuk olduðunu
“Ceryan” der geçerdik.
Uzun gecelerin ardýndan bilmem kaç kilovat saat
Aþksýz
No sadakat
Tüm uyuyanlara inat
Ve korkarak
Ayakta kalýp
Gözlerini dikerek
Doðan güneþi seyretmek
“Güneþ” der geçerdik.

Ýnsanlara çarpa çarpa
Biterdi gün
Söz kalýrdý bir
Yalaným yok
Bir de günden arta kalan
Yaþadýðýmýzý hissettiðimiz anlar
Çayýn ilk yudumu
Yemeðin ilk lokmasý
Uykudan uyanýþýmýz
Merhabalaþmak
Rastlaþmak
Telefonda bir dostun alosu
“Boþ ver” der geçerdik.

Yüzyýl uyuyanlardý yollarý tutan
Yoksul yoksuldu
Zengin yoksuldu
Adam, kadýn, çocuk yoksuldu
Dünya yoksuldu
Tuttuðumuz yolu
Yüzyýl uyuyanlardý tutan
“Ninni” söyler geçerdik.

Bir mahþer gününde uyandýk
Yaþamak baldan tatlýydý
Hani þiirdeki
“ivecen bir balarýsý”
Yaþamaktan öðrendiðimiz bir þey vardý
Ne bileyim her mihnet
Kabülümüzdü
Yeter ki gün kalaydý penceremizde



Üç kere yýkandýk
Tadamadýðýmýza hayýflandýk
Uyuduk
Uyanamadýk
“Ýyi bilirdik” der geçerdik.

Rahmet yaðardý gökten
Kulbu vardý her sözcüðün
Birbirimizden sýkýlmýþtýk
Korku daðlarý beklerken bile
Hiç ölmeyecekmiþ gibi
“Adam sen de” der geçerdik.