 |
 Anasayfa |
| Son
Eklenenler |
| Forumlar |
| Üyelik |
| Yazar
Katýlýmý |
| Yazar Kütüphaneleri |
 |
|
Sevgiden nasibini almamýþlarýn yüreði ölüdür. Hazanda dalýndan ayrýlan yapraklar kýrýlýrken aðaçlarýna, ben sana kýrýlmýyorum. Aðustos bitti kavuþmanýn hazzýný yaþatmadan. Bütün güllerde aþk yarasý. Bakýþlarýn hala yüreðimde kazýlý. Seni benden ayýran mesafelere kýrgýn deðilim.
| :: Bukadar mý? |
Gönderen: Hüseyin kaya / Ýzmir/Türkiye
|
28 Mayýs 2005 |
|
|
| Bu mektuplarýn ne baþýný hatýrlayabilecek kadar güçlü bir hafýzam var nede sonunu kestirebileceðim kadar saðlam bir zekam.Tek bildiðim þey, oldum olasý bu satýrlarda yaþýyorum.
Merhaba. Bir þiirin en can alýcý kafiyesinden önce sana þunu söylemek isterim,bu caný kolay almadýk ki bir kafiye zýpkýnýnýn ucuna asalým. Bir melodi yakmadý ki biz yaralarýmýzdan nameler sýzdýralým.Bir göz ucuyla resmedelim bunalýmýmýzýn fýrça darbelerini; efkare bir yitiklikti bizimkisi ve birbirimize sarýldýk uçurum öncesi. Hangi dostane el uzanmamýþtýr ki, aþaðýda kuru yosunlarla bezenmiþ keskin kayalýklarýn soluðunda ve uçurumun tepesinde yüzümüzü sývazlayan rüzgar gerçekten hayatýn nefesi miydi; hayat zalim bir yar gibi bize acýlar çektirip sonrada tam kapýya varýp gideceðimiz sýrada, uçurumun ucunda iken arkamýzdan seslenip "aaaa aþk olsun, ben o kadar kötü müyüm?" der gibi cilvekar bir fýsýltýyla seslenir gibi. Eðer ben hala uçurumun kenarýnda uçmaya akýl erdirememiþ bir fizikçi gibi çakýlý kalmýþsam, bu hayatýn sesleniþinden deðil, dost elleri yüzünden...
Sana diyecek sözüm yoktur, varsa kendimedir sözüm. Yangýným yüreðimde nahoþ bir diyarý barýndýrýr ve ben umutlar içinde bir damla seninle süzülürüm yanaklarýndan. Avuçlarýnda bir ter vardýr, sevdanda bir aþinalýk, genzimde bir buruk tat vardýr, sigaramda bir nefes vardýr. Beni ýþýðýn oyunlarýnda ara; gölgelerin simasýndan, dumanýn efkarýndan sor. Ben "sen" diye feryadý figanýn peþine saldým, efkarý umudun peþine saldým ve yüreðimi senin avuçlarýnda küllendirdim. Bir çýðlýða bürünürüm, bakýþlarýnýn altýnda bir suçlu edasýyla içime bürünürüm, günahlarýmý tek tek sahiplenirim, senin cennet yüreðinde günahkar edasýyla piþmanlýk çarþafýna sarýnýrým.
Karanlýk bu akþam gözlerime çöktü,odama deðil. Sen yüreðime çöktün, hayallerime deðil. Beni yýkan özlemin oldu, sevdan deðil. Yüreðimin teline vur ve dinle sana bestelediðim yalnýzlýðýmý, vur ki titresin bu bedenim, yansýn alev menekþelerim, sarmaþýklarýyla sarsýn ana rahminde kimsesiz kalabilmiþ bu bedenimi, vur yüzüme sevdamý ki utanayým bu sana olan zaafýmdan; ben unuttum cehennemi, senin cennetinde yanmaya baþladýðýmdan beri. Sonsuza dek susmayý yeðledim, sana sevdamý söyleyemediðimden beri ve ben, kemanýn sanat tacirlerinin elinde nasýl can verdiklerini dinledim çýðlýklarla. Caný nasýl yanýyordu bilemezsin bir sevda notasýna. Yüz sürdüm senin aðlanasý ellerine, af buldum ellerinde günahlarýma layýk, çünkü ben tevbelerimi günahlarýma emanet edecek kadar acemi bir kulum. Yüreðimi sana emanet edecek kadar acemi bir aþýk olduðum gibi. Artýk emanet deðil yüreðim sana, çünkü artýk benim deðil, senin yüreðin, istediðini yap ona, yakýnmayacaðým, karýþmayacaðým, söylenmeyeceðim, yani hiç umursamayacaðým kadar senin oldu bu yürek. Ona bir þey yaparsan sen acý çekeceksin, çünkü sen o kadar benim oldun, benim yüreðimin o kadar senin olduðu gibi.
Tek sihirli fasulye olmak isterim kimi zaman avuçlarýnda. Parmaklarýnýn arasýndan kayýp, ayaklarýnýn dibine düþsem ve bir anda büyüyüp senin her yerini sarsam, bulutlarýn üstünde sevsem isterim seni, çünkü bulutlar bile örtemez artýk sevgimi. Ben içime atarým, kalemim kazar çýkarýr sevdanýn, ben inkar ederim, kalemim itiraf eder her gece sevgimi. Artýk kalemimin siyah çizgilerinde soluklanýyor bu yürek müptelasý ve kenevir tohumlarýnda çimlenir oldu kaçýþ molalarý. Oysa hiç esrar içmedim ben senden gayrý. Hayal mayal hatýrlýyorum, huzurlu ve deliksiz uykularým vardý benim bir zamanlar, senin geride býraktýðýn, sinekler gibi beni uyutmayan hatýralarýndan önce.
Nasýl seviyorsun böyle, kýrýntýlarýný dökerek ve sevda sofrasýný bile toplamadan kayboluveriyorsun. Her iþi yine bana býrakýyorsun, kelime kelime toplamak gördüðün gibi yine bana kalýyor. Yarým kalmýþ sevdayý kemirmek, ondan yeni sevdalar üretmek yine beni buluyor. Ben ise hala seni arýyorum.
Altýn sarýsý kurumuþ bir tütünü sarar gibi, hayatý bir parça beyaz kaðýtta parmaklarýmýn arasýnda sýkýþtýrýp kurumuþ dudaklarýmýn arasýna aldým ve kederimle yaktým. Derin bir nefes çaktim ve duman duman hayat içime daldý. Ciðerlerimin þekline bürünen bu hayatý benim hayatým diye benimsedim. Çünkü hayatýn belli bir þekli yoktu, herkes hayatý kendi kalýplarý içinde yaþýyordu. Eðer bir insan "ben bu hayattan sýkýldým" diyorsa o kendi kalýplarýndan sýkýlmýþtýr aslýnda. Çünkü sen çeþmeden suyu yalnýzca bidonunun büyüklüðü kadar alabilirsin. Belki de benim bir bidonum yoktu, avuç avuç içiyorum hayat pnarýndan suyu.
Bazen "sen" diyorum içim içime sýðmýyor, bazen "sen" diyorum ve öyle bir esiyorsun ki, bir anda yýkýlýyorum. Belki de ne sen varsýn ne de ben varým desem de,ortada bir sevda var, bunu inkar edemiyorum. Hayal meyal hatýrlar gibiyim yüzünü, fakat býraktýðýn yara hala ilk günkü gibi taptaze, dokunuversen hafifçe, hala parmaðýnýn ucuna kan bulaþacak, belki oradan avucuna sýzasýzacak, yalnýzca bir damla kan seni bana baðlayacak, yanýmdan hiç ayýrmayacak, tüm zamansýz aksi olaylara baþ kaldýrýp, tüm tatlý tesadüfleri birbirine ulayacak. Bir yüzüm ak, bir yüzüm kara çýkacaðým karþýna. Umursamayacaksýn, yüzünü yüzümün karasýna süreceksin, çünkü beni orada bulacaksýn, yüzümün aký hikaye, sadece bir vitrin o. Kaç insanýn yüzü ak ki? Seni gördüðümde karþýmda belki bir an konuþmayacaðým, çünkü ben o aný anlatabilecek bir alfabeyi daha bulamadým. Aslýnda anlatýlacak pek fazla birþey olacaðýný da sanmýyorum zaten, o an herhalde seni doyasýya seyretmek ve bir anda sarýlýp saatlerce tek kelime konuþmadan kollarýnda demlenmekle yetinirdim. Belki ölüm suskunluðuna bürünürdüm. Birbirimizin sýcaklýðýnda, belki hiç anlamadan bir anda uyuya kalýrdýk kucak kucaða. Ýnan bana o uykuyu üzerinde nilüferlerin kolgezdiði küçük bir göletin kýyýsýndaki, salkým söðütün altýnda yeþil bir halý gibi tüm kýyýya serilmiþ çimlerin üzerinde ve esen her meltem rüzgarýnda taptaze sümbüllerin kokusunu duyduðun bir cennet bahçesinde bile uyuyamazsýn. Terlemiþ yüzüne çapraz düþen düz siyah saçlarýnda sanki bir ilahi güzelliðin kordinatlarý gizlidir. Tütünün sararttýðý hafif nasýrlý parmaklarýmla yüzünün coðrafyasýnda gezinmek isterim. Bir aðma misali, seni ellerimle bile tüm güzelliðini tanýyýp kodlamak isterim belleðime. Çünkü ben seni altý duyu organýmla özlüyorum yokluðunda. Ve iþte asýl güzel olan þey, senin yanýnda uyanmak, sana açmak gözlerimi ve güneþin ýþýðýný o gün ilk senin yüzünden yansýmasý benim içime. Karþý karþýya baðdaþ kuralým kuþ seslerinin bezediði, sabahýn alaca karanlýðýna bürünmüþ bir bahçede. Ben batýya döneyim, sen doðuya ve ben, tan yerinin aðarmasýný, gökyüzünün kýzarmasýný, bulutlarýn kül renginden vazgeçip pembeye kaçmasýný, bir günün doðuþunu yüzünde seyredeyim, çiçekler sana açsýn o sabah tüm güzelliklerini, gözlerindeki aksinde hayranlýk duyayým doðanýn güzelliðine tekrar. Sende benim yüzümde seyret bir günün batýþýný, karanlýðýn örtü örtü sahneyi kapatýþýný; benim sahnemdir iþte burasý, güneþin yalancý ýþýklarýnýn tükendiði vakit benim gerçek ve ebedi karanlýktýr bu ve dikkat et, karanlýk ilk önce benim gözlerime düþer, gölgelerin barýnamadýðý bir dünyadýr bir tanem benim dünyam, güneþi çevrende arama, güneþ yüreðimde, sýcaklýðý tenimde, parýltýsý zihnimde, ýþýðý ise karanlýðýn özüne bürünmüþ gözümde.
Yazýlarým, mektuplarým senin için, ben senin için sevdim hayatý, umutlarý senin için besledim hayal kýrýntýlarýyla. Yaðmuru sana damlattým ve ben ýslandým. Gözlerimi sana açtým, yüreðimi, avuçlarýmý, efkarýmý sana açtým. Bunaldým, dört iþlemin gazabýyla karþýlaþtým ve bucak bucak seni aradým. Ýstanbul’u solumak istedim kimi zaman, senin soluðuna bürünmek için. Yalnýz kalmak istedim, yalnýzlýðýn keyfine dalabilmek için. Umutlara inanasým geldi seni sevdiðim vakitlerde. Ölümden korktum, yarýný düþündüm, tanrýyla konuþtum seni sevdiðim vakitlerde. Sustum konuþulmasý gereken yerlerde, özledim zamanlarca, unutamadým, bende alýþtým yokluðuna. Sen yokken büyük iþler yapmayý hiç düþünmedim. Sen yokken bende yoktum, kapýmý kimseye açmadým, kendimi bile kapý önüne býraktým, güneþin ýþýklarýna bile penceremi açmadým, parmaklarýma bile kalem sürmedim, kendime hiç acý vermedim. Aç kaldým,beslenmedim.
BÝR KADIN SEVDÝM
Bir kadýn tanýdým, kýzýl kýsa saçlarýndan tutunamamýþ hayatýn çirkefi, baharýný yitirmemiþ besbelli ve çýldýrým çiçek açmýþ umutlarý, soldurmamýþ onlarý, rüyalara destan olasý bir sýr gizliydi sanki yanýnda. Satýrlarýna birer kafiye iliþtirmiþ, buðulu gözleriyle hayatýn seyir aleminde girdaplara kürek çeker gibiydi.
Hangi vaktin içinde bir serabýn kederine bürünse, hep ayný boþluðun sýzýsýný yadeder. Ýçim dolu fýrtýnalarla, gözlerim dolu, yüreðim seninle dolu, avuçlarým düþ kýrýklýklarýyla dolu. Sanki sarhoþum, beynim bulanýk efeklerin izlerini taþýyor, hiçbir þeyi seçemiyorum, gözlerim kapanýyor, karanlýðýma bürünesim geliyor yine, sana bürünmek varken. Düþ üstüne düþ görmekten bunaldým, fakat yine de uyandýrma sen beni,gel yine de en güzel düþüm ol. Sevda yalancýsýnýn en tatlý perisi ol, gözlerin gafletle sarsýn beni, en tembel bezginliðim ol. Avuçlarýnda bir serce olsaydým, kanatlarým kanser olsaydý, çýrpýnacak halim olmasaydý, sen içimde çýrpýnmaya gerek duymayacaðým kadar umut olsaydýn, ben susasaydým ve sen su olsaydýn. Ben elimi uzatacak kadar cesur, sen de elini verecek kadar cömert olsaydýn...
Bir kadýna sýðýndým ben Ýzmir’in taze deniz kokusunda, baþýmý göðsüne yaslayýp ona sýðýndýðýmda annem oldu, þefkati içimi doldurdu ve gözlerini hiç kýrpmadan umut umut sevdi beni, sanki bir zamanlar en huzurlu uykuyu rahminde tatmýþým gibi, belki bunun içindi ona sýðýnýþým, dönüþü yasaklanmýþ bir çýkýþýn ardýndan yeniden yuvama sýðýnma çabalarým.
Sen beni seyrederken, ben kýsýk gözlerinde define avcýlarýnýn telaþýna düþüyorum. Hilal kaþlarýna býraktýðým düþlerimin düþmemesi için dualara inanýyorum. Gözlerini her kýrpýþýnda damla damla kalýyorum; gürleyerek akamýyorum. Ne olur eðme boynunu, ölüm bile olsam, sarýl boynuma.
Nereye bakýyorsun öyle dalgýn dalgýn. Yanýmdan nereye uzaklaþýyorsun, fikrini hangi diyarlarda arayayým, seni yanýmda görenlere ne diyeyim. Söyle bir tanem, yüreðini ser iþporta tezgahýna karþýmda. Sen yanýmdasýn ama ben fikrini okul sýralarýnýn hangi sevda yazýlarýnda bulayým, hangi rüzgarý kovalayayým aklýnýn takýldýðý diyarlara varabilmek için...
Bir kadýn sevdim akþam üstünün kýzýlca kýyamet deminde, baþýný göðsüme yaslayýp bana sýðýndýðýnda onu tanrýlardan bile korumaya kalkýþýmla doðdu bu yüce cesaretim, ona cennetten en ýþýltýlý huzuru koparmak istedim; karým oldu, sevgilim oldu, kardeþim oldu ve kendisini onun güvenliðine adamýþ bir savaþçý, ona huzuru getiren bir peygamber, sevdasýyla okþayan ve için için yanan bir aþýk oldum.
Yalnýzca susuyorum... Seni soluyor... Senin sesini hisediyorum gýrtlagýmda... Gücümün yettiði kadar, tüm çabamla savunmasýz býrakýyorum kendimi sana karþý... Senin oklarýný, hançerlerini yüreðimde istiyorum...
Bir kadýna verdim dostluðumu, güvenin karaborsada bile yok sattýðý bir zamanda, yaþamýn en rezil olasýlýk sayýldýðý bir zamanda ve topraðý kendine en yakýn bulduðun anda ben bir kadýna güvendim. Ablam kadar dosttu bana, bir sigaranýn dumanýný paylaþtýðýmýzda anladým ki,zaten her þey çoktan paylaþýlmýþtý, bizimkisi bir ekmeði ikiye bölmek gibi deðildi, bir ekmeðin iki sahibi olmasý gibiydi, sanki kiþi iki deðil de, dert ikizdi. Bir diken batsa senin parmaðýna, benim ki kanar.
Bir kadýným vardý benim, Ýzmir’in anason kokan akþamýnda. Muhabbet tellallýðý yapardý kýrlangýçlar, bardaklar bembeyaz efkar kokardý bir mey sofrasýnda ve iki ses hep ayný türkülerin hicran notalarýnda buluþurdu, etraf sanki cam buðusu, ayyaþ tebessümlerdi baþýmýzý döndüren. Birbirimizin koynunda sýzýp kalmamýz dertten, kederden deðil, masum çocukluðumuzdandý.
Bir kadýn vardý Ýzmir’in en kuytu, karanlýk köþelerinde unuttuðu ruhu þeytanýn avuçlarýnda kývranýrdý. Yataðý alev alev yanardý, hiç bitmeyen bir bahara dalmýþtý, elleri, dudaklarý, teni, bedeni cehennemden bir kor parçasýydý. Þeytan fýsýltý fýsýltý birbirimize kenetlenmiþ bedenlerimizi sarardý. Kaygýsýný unuttuðum ýþýklarýnýn karardýðý, çekiciliðini yitirmiþ bir yerdi artýk cennet.
Bir kadýna, bir kadýnla yandým ben Ýzmir günahýnda.
( bu yazýmda diðer yazýlarýmdan alýntý vardýr)
Hangi vaktin içinde bir serabýn kederine bürünsem,hep ayný boþluðun sýzýsýný yadederim.içim dolu fýrtýnalarla,gözlerim dolu,yüreðim seninle dolu,avuçlarým düþ kýrýklýklarýyla dolu.Sanki sarhoþum,beynim bulanýk efeklerin izlerini taþýyor,hiçbir þeyi seçemiyorum,gözlerim kapanýyor,karanlýðýma bürünesim geliyor yine.Uyuþturucu daha fazla uyuþturamaz beynimi, boþluðumun acýsýnýn uyuþturduðundan baþka.Kaþlarýmýn üzerine sanki bir cin oturmuþ,keþke bilse ne yapmak istediðini,benim þu halimle nasýl dalga geçebileceðini keþke bilse.Eliyle kafa tasýmý sardýðýný hiseder gibiyim,belki hafiften sýkýyorduda.Belki saçlarým gibi,ayaklarýný enseme dayayýp,kollarýyla alnýmý sarar gibi.Düþ üstüne düþ görmekten bunaldým,fakat yinede uyandýrma sen beni,gel yinede en güzel düþüm ol.Sevda yalancýsýnýn en tatlý perisi ol,gözlerin gafletle sarsýn beni,en tembel bezginliðim ol.Avuçlarýnda bir serce olsaydým,kanatlarým kanser olsaydý,çýrpýnacak halim olmasaydý,sen içimde çýrpýnmaya gerek duymayacaðým kadar umut olsaydýn,ben susasaydým ve sen su olsaydýn.Ben elimi uzatacak kadar cesur,sende elini verecek kadar cömert olsaydýn.Tek istemediðim þey,hayatýn daha yumuþak davranmasý olacaktý bana veya bize.Hayatýn sertliði duygularýmý güçlendiriyor ve beni þimdi sen deðil,o duygularým ayakta tutuyor.Ýþin en güzel yönü,sen olmasanda ben seni gerine gerine sevebilmem.Ýçimde sýkýþmýþ bir hava,su,duygu veya düþünce var,bilmiyorum.Fakat bunu harf harf kaðýtlara aktarýyorum.Sen beni seyrederken,ben kýsýk gözlerinde define avcýlerýnýn telaþýna düþüyorum.Hilal kaþlarýna býraktýðým düþlerimin düþmemesi için dualara inanýyorum.Gözlerini her kýrpýþýnda damla damla kalýyorum.Gürleyerek,kükreyerek akamýyorum.Ne olur eðme boynunu,Ölüm bile olsam,sarýl boynuma. Nereye bakýyorsun öyle dalgýn dalgýn.Yanýmdan nereye uzaklaþýyorsun,fikrini hangi diyarlarda arayayým, seni yanýmda görenlere ne diyeyim.Söyle bitanem,yüreðini ser iþporta tezgahýna karþýmda.Sen yanýmdasýn ama ben fikrini okul sýralarýnýn hangi sevda yazýlarýnda bulayým,hangi rüzgaraý kovalayayým aklýnýn takýldýðý diyarlara varabilmek için.Karþýmda elini yüzüne yaslayýpta beni tatlý tatlý seyretmen yok mu, iþte ben cenneti ilk zamanlar o sanýrdým,bundan daha uçuk bir hayal olduðunu öðrenmeden önce.Ben cehennemi yokluðun sanýrdým,devasa bir ocak gibi,ateþler ülkesi olduðunu bilmeden önce.Neyse ki artýk cehennem tüylerimi ürpertmiyor ve senin yanýndayken cennet telaþýna düþmüyorum.
Yalnýzca susuyorum... Seni soluyor... Senin sesini hisediyorum gýrtlagýmda...
Gücümün yettiði kadar,tüm çabamla savunmasýz býrakýyorum kendimi sana karþý...
Senin oklarýný,hançerlerini yüreðimde istiyorum...
Sana söylemiþtim,ben birisini sevmeye ilk önce kusurlarýndan baþlarým...
Sen diyorum ve susuyorum, çünkü söyleyecek baþka bir þeyim kalmýyor,bende olan her þey bu kadar ve benim olmayan tek þey.Sen diyorum ve yeni cümlelere temel atýyorum,çünkü sensiz hiçbir þeyim yok,seni bulaþtýrmadýðým tekbir konu kalmamýþ belleðimde,gözlerinde yelken açmadýðým tek bir rüzgar esintisi yok,seni sevmediðim tekbir gün bile yok, seni unuttuðum biran bile yok, yok üstüne yok,sen bile yoksun,belki ben bile yokum sensiz.Karnaval havasýnda geçiyor senin yokluðunu anlatan acýlar,iþte senin en çok bu yönünü seviyorum, acýlarýnda bile,yokluðunda bile bir baþka ahenk var.Ýçinde senin olduðun acý,tatlý her þey güzel.Korkuyorum bazen sana olan sevdamdan þüphe etmekten,çünkü yokluðunu sevmek tuhaf geliyor bana,fakat olmayan kiþi bile sen olunca bir baþka oluyor,sen yanýmdayken de güzelsin,bensiz baþka bir yerde de güzelsin.Yani seni güzel yapan þey ben deðilim,yanýmda olman veya benimle olman deðil,sen her yerde güzelsin.
Gök yüzü gibi parlayan yüzünden yaðan yaðmurlarla çalkalanan umutlarým,türkü kokar baþaklar gibi yaldýzlý saçlarýn.Bense gülüm,sana layýk bir diken olmakla yetiniyorum þu fani bedenimde,iyi ki yoksun,yoksa çok acý çekerdin benim yanýmda,ben ki baþarýsýzlýklarýmý baþarý bilen,onlara bin bir lakaplar takan ve belki buna kendini de inandýran bir hiçliðin hükümdarý,sen ise sularýn akýþkanlýðý kadar berrak güzelliklerin sultaný.Senin varlýðýn mý iyi olurdu,yoksa yokluðun mu daha iyi,hiçbir fikrim yok.Elbette ki bu iyilik kavramý görecelidir, senin açýndan mý,benim açýmdan mý,yoksa beraberliðimiz veya aramýzdaki bu sönmek kavramýndan bihaber sevda bozuntusu,alevler hükümdarlýðýn acýsýndan mý iyi olurdu bilemem.Tek bildiðim,þu an senin olmadýðýn. ‘Sen olsaydýn’ diye baþlýyorum tüm sözlerime, daha sonrada cümlelerimin bel kemiðini inþa ediyorum ‘belki’ tuðlalarýndan.Dedim ya,þu an sen olmadýðýn için daha cesur konuþuyor olabilirim, tüm umutlarýmý küllükteki artýk izmarit gibi söndürmeyi ihmal etmiþ,kor halinde býrakmýþ olabilirim,belki hiç umulmadýk bir anda sen karþýma çýkýverirsin de,o umutlarýmýn izmariti bitip tükenmeden külünü silkip,kor alevler içinde sönmeye yüz tutmuþ umutlarýmdan birkaç nefes daha çekerim fikriyle beklemede kaldým.Bilmiyorum þimdide yanýmda olsan dünyamý yine bu kadar çok kaplayacak mýydýn, yoksa bu dünyamý kaplayan sen deðil de senden arta kalan karanlýk boþluðun mu? Ben senden geride kalan kýrýntýlardan bir dünya yaptým sen geri dönünceye kadar kendime,tek kiþilik bir dünya tasarýsýydý lakin þimdi tek kiþi için büyük,iki kiþi için küçük oldu bu dünya,senden arta kalanlarda var yanýmda,þimdi ne yalnýz kalabiliyorum bu dünyamda,nede bir baþkasýyla paylaþabiliyorum. Sen den arta kalanlarý da karantinaya aldýðýmda,ikinci kiþiye pek fazla bir þey kalmýyor dünyamda.
Bir insan yazarken ne hisedebilir ki? Veya daha gerilere gidelim,bir insan neden yazar? Biz hýrsýz bir varlýðýz,lakin ilk tanrý yazmýþtýr kaderlerimizi ve biz ondan kopya çekiyoruz,yani oyunu ilk tanrý baþlattý.Tanrýnýn yazdýklarý bizim kaderimiz olabiliyorsa,iyi yazabildiðimiz taktirde bizim yazýlarýmýz da birilerin kaderi olabilir mi? Artý düzeltme konusunda sana katýlýyorum,çünki düzeltmediðim kadar o benden,yazýmda düzeltilmesi gereken birþey varsa bu benim.Fakat bu konudada býkkýnlýk var üstümde,deðiþmekten býktým,Yanlýþ anlamayýn,kendimi yenilemekten bahsetmiyorum,bulunduðum,girip çýktýðým ortamlardan bahsediyorum,neden sanki herkes beni deðiþtirmek ister ki? Pek az kiþi kendini yeterince tanýyor,belki kendisinide sevmiyor fakat seni kendisine benzetmeye çabalýyor,maksat ortak noktalarýn artmasý,ayný fikir ve zevklere sahip olarak daha iyi vakit geçireceðini sanan insanlar acaba kendilerini nekadar tanýyorlar,kendi kopyalarý olsa nekadar anlaþabilirler,eðer anlaþabiliyorlarsa kendileriyle,neden birbaþýna kalmýyorlar.Önce seni deðiþtirip,sonrada nefret edilecek bir halde býrakýp gidiyorlar.Sana kalan iþ ise,seni deðiþtirmek için boyamaktan palyaçoya çeviren insanlarýn arkasýndan aynanýn karþýsýnda birbaþýna ýslak pamukla,kendini netleþtirinceye kadar temizlemek,o boyalardan kurtulmak.
Aþký yanlýþ yaþadýðýmýzý düþünüyorum veya yanlýþ tanýdýðýmýzý.Çünki önce seviyoruz,sonrada deðiþtirmeye çalýþýyoruz,deðiþincede sevmemeye baþlýyoruz yani sevdiðimiz kiþinin birkaç küçük huylarýna takýlýyoruz ve onu sevmediðimiz bir kiþiye benzetiyoruz.Belkide kendimize benzetmeye çalýþýyoruz,onu olduðu gibi sevip,ona hiç dokunmadan bir aþký yeþertmeyi beceremiyoruz.Teoman'ýn dediði gibi daha sonrada üstümüze olmuyor güzeli çirkin yapmakta.Belkide o büyük güzellikler,küçük çirkinliklerden besleniyordur.Neden herkesi kendimize benzetmeye çalýþýrýz ki? Belkide kendimizide pek sevmiyoruz,karþýmýzdaki insan bize ayak uydurmaya çalýþýrken sevmediðimiz bir insana dönüþecek,hangimiz yaptýðýmýz hatalarý irdeleyipte kendisine sacmaladýðýný,aptalca davrandýðýný söylemedi.Yani kendimizle olmak istediðimiz kiþi,beðendiðimiz kiþilikler aslýnda çok farklý birbirinden,neden sanki bunu anlamak istemiyoruz? Ýþte bir körpe sevdalarýmýzý bu þekilde seveceðim derken kanatlarýmýzýnýn altýnda boðarak öldürüyoruz.
Bu sadece bir deneme yazýsýdýr,hazýrlýksýz oturdum bilgisayarýn baþýna,ne yazacaðýmý bilmiyorum,aslýnda herþey bundan beþyýl önce baþladý,bunu size anlatamam,yüreklere sýgmayan bir dizi yanýk lekesi bu,damarýmdan enjektör ile kan çekip divit uçlu kalemimle sayfalara yazmak istediðim vakitti kaderimi,yangýnýmý yazmaya baþladýðým vakit,aþýk olduðum vakit.Hayatý hep uç noktalarda yaþamak gerek,düþmekten korkmamak gerek,çünki sevmek gerek.Çýrýlçýplak bir kadýnýn bedenini,sayfa sayfa tenini þiirlerle motiflendirimek gerek,mürekkebin yapýþkanlýðýna bürünmek gerek.çýrýl çýplak dakdilonun baþýna oturup yazmak gerek herþeyi.Bembeyaz sayfalarý kefenim bildiðim zamanlarda,mezar taþý gibi diktim kalemi baþ ucuma.Ben bu hayata o dilberin güzel saçlarýndan tutunuyorum.Ona þimdi diyorum ki; ne seni unuturum,nede bu acýlardan býkarým.Biz yaralarýmýzdan yakýnmayýz,sýzan kan damlalarýnýda baþ tacý yaparýz.Þafak aðacýndan dökülür takvimin,üþümüþ eller bir baraka içerisinde tutuþur,efkar ekilir bu tarlalara,suskunluk içerisinde bir çýðlýk çiçek açar ve biz türkülerin nakaratlarýnda,cam buðusunda yitirilen sevdalarý yadederiz.Benim cennetim,senin olduðun yerdir dilberim.Keskin uçlu çam aðaçlarýnýn gölgelediði çimenlerin üzerinde adým adým cennetin kapýsýna uzanýr yolum.Ne ihanetim oldu can alýcý sevdalarýma,nede can verdim yaralarýmýn pençesinde.Bir sürgündür benim ýzdýrabým,süresiz kafes himayesinde,unutkan bir örtüdür gökyüzü efsanesinde,oysa bilmezler beton üzerinde beyaz kaðýtlara karalanan mürekkep kokulu umutlar,ezber gücüne dayanýr tüm hatýralar.Ard arda basar topraða ayaklar,lakin hiçbir yere götüremez bedenim kasaba altyapýlý yaralarýmý,çünki nüfusu milyon olsada,kentleþemez acýlar.Bir yosun gibi hayatýn azgýn dalgalarýndan kaçýp,senin kayalýklarýna tutundum.Senin için ölmek sevdama hakarettir,senin için sensiz bir ömür daha çekerim bu hayat denilen zulmü.Kayýplarda dolaþan dolgunluðu göz yakan güzellik misali,karanlýkta bir bilinmezim aslýnda.Sigara dumanýna boðulmuþ,çay sýcaklýðýnda ýslanmýþ,gece erkarýmda ay ýþýðýný yüzüme tutup soruyorlar birbiri ardýna tüm suvalleri.Sevda gibi oldu biraz,Öyle deðilmidir sevdalar; hep biryerlere sýkýþtýrýlmazlar mý? Mesela kaþla göz arasýna.Çýldýrmanýn anaforunda yakalýyor bu tutkuya dönüþen kelimeler.Ki her ardýma
bakýþýmda,bir baþkalaþýmýn izlerini görüyorum,o izlere gömülüyorum.Görüþ alanýmý aþýyor,boyumdan büyük sevdalar.Küçüðüde zaten beni açmýyor,açýlan yaralarý kapatmýyor.Ne bileyim ben,Böyle birþey dir herhalde bir duyguyu kelimelere sýðdýrmak,yada yada sýðasý bir duygu bulmak.
|
| :: MASUMCA |
Gönderen: Kâmuran Esen / Bolu/Türkiye
|
12 Ocak 2005 |
|
|
| Bu güzel þiirde hem kýrýlganlýk, hem masumiyet var.....Çok da dokunaklý.....Sevgiyle kalýn....Kâmuran Esen |
| :: MASUMCA |
Gönderen: Kâmuran Esen / Bolu/Türkiye
|
12 Ocak 2005 |
|
|
| Bu güzel þiirde hem kýrýlganlýk, hem masumiyet var.....Çok da dokunaklý.....Sevgiyle kalýn....Kâmuran Esen |
|
|
Söyleyeceklerim var!
Bu yazýda yazanlara katýlýyor musunuz? Eklemek istediðiniz bir þey var mý? Katýlmadýðýnýz, beðenmediðiniz ya da düzeltilmesi gerekiyor diye düþündüðünüz bilgiler mi içeriyor?
Yazýlarý
yorumlayabilmek için üye olmalýsýnýz. Neden mi? Ýnanýyoruz
ki, yüreklerini ve düþüncelerini çekinmeden okurlarýna açan yazarlarýmýz,
yazýlarý hakkýnda fikir yürütenlerle istediklerinde diyaloða geçebilmeliler.
Daha önceden kayýt olduysanýz, burayý týklayýn.
|
ÝzEdebiyat yazarý olarak seçeceðiniz yazýlarý kendi kiþisel kütüphanenizde sergileyebilirsiniz. Kendi kütüphanenizi oluþturmak için burayý týklayýn.
|
|
|
Yüreðe sýðmayýnca sevda; ýsýtan ve hatta yakan yazýlara doðru yol alýr. . .
Ýfadesini bulamayýnca yürek; aðýrlaþýr sözcükler, zayýflar sözcükler; yapraklar bir bir sararmaya baþlar ki artýk mevsim hazandýr. . .
Etkilendiði Yazarlar:
Ayþe Kulin, Yýlmaz Odabaþý, Murathan Mungan, Nazým Hikmet Ran, Cengiz Aymatov, Buket Uzuner
|
|
bu
yazýnýn yer aldýðý
kütüphaneler |
|
|
|
|
