Kar yaðýyo...... Ölenler canlandý yeniden, damarlarýnda sýcak kan dolaþmaya baþladý, kessem bileklerini kýpkýrmýzý kan, pýhtýlaþmayan... Kestim bileklerini, her yer kan kýrmýzý þimdi. Sanki onu öldürdükçe kalp ritmleri düzeliyor, daha sakin atmaya baþlýyor. Elimi çekiyorum elinin altýndan ve kalbinin üstünden, bakýþlarýn yüzümde... Bakýþlarým sana gelen mektupta dolaþýyor; kýrgýn cümleler karalanmýþ sýradan ve özentisiz kaðýda, imzasýz bir mektup ama yazaný belli. Gidiyorsun; kendim geliyor senin yerine sen dönene kadar görüþmeme sözümüze tanýklýk eden baþkasýyla, benimle kalýyor ve o düþünüyor, ben deðil. O, Levent’te bir otobüs duraðýnda býraktýðým kendim, öylece suskun üþümüþ biraz ve yorulmuþ, otobüs gelmemiþ ve gözbebekleri yokolmuþ ayrýlmak istemiyor o duraktan, sen öylece ona bakarken... Sonra sen geliyorsun, kendim gidiyor, yanýnda þahidimiz verdiðimiz sözlerimize. Tavþan kanýmý istiyorsun vermiyorum, þaþýrýyorum sen gülüyorsun, þahidimiz susuyor, yürüyoruz...
     Tanrýdan bi iþaret isteyip aldýðýn sahile yürüyoruz, sahil yok olmuþ. Zaten az önce gülmüþtün iþaretin sebebine, aklýnýn azlýðýna yanmýþtýn.. Öptün beni, ben de seni, yeni benliklerimizle vedalaþtýk... Gittin... Seni seyrettim, gözbebeklerim küçüldü ama yokolmadý. Cebime soktum elimi býçaðýmý çýkardým ayaklarýný kestim, dönme diye... Sahil olsaydý kan kýrmýzý olurdu deniz, sahil yok yollar terledi kanýnýn sýcaklýðýndan, ayaklarým yandý.. Dönmedin bir daha, sadece haberini yolladýn soðukluðun:’ Kar yaðýyo...’ Bilmiyorsun kar þimdi kan kýrmýzý, bileklerimi kestim ölüyorum, sen dönmedin, elimi koydum geri elinin altýna ve kalbinin üstüne, sen yaþýyorsun ben ölüyorum, öldüm...