Gülüþlerimde mimozalar açtýðýný sanarken sen, kýrlangýçlar göç yolculuklarýna çoktan baþlamýþtý gözlerimdeki alacalý mavilerde. Deli akan kanýnýn ritmiyle dans ederken aþkýnýn tutkulu oðlu, ben veda senfonisinin notalarýný yüklüyordum belki aykýzýn güftesine...

Bilmezdin, bilemezdin, senin için kah durdurduðun kah bir atýn yelesinde dörtnala koþturduðum zamanýn yansýmalarýný. Yaþama yüklediðim tek anlam sendin. Elbet benim de bir zamanlar içinde senin adýnýn geçmediði cümlelerim, senin için dilime dolamadýðým þiirlerim olmuþtu. Ama artýk evrimin bir parçasýydým. Düþünüyorum da anlamlý anlamsýz, yerli yersiz ne çok dolaþýrdý doyamadýðým ismin dilimde. Saklamak isterdim seni, kuytu bir maðaradaki eþsiz bir sarkýt gibi, kalbimin bir köþesine. Olmazdý, yapamazdým. Gözlerim amaçsýz kalýrdý menzilinde sen yoksa, sözlerim hedefsiz mermiler gibi uçuþurdu saða sola...Bir bütünün aslýnda apayrý iki parçasýydýk. Ama yanyana gelince iç içe geçerdi karmaþýk parçalar. Hatýrlýyorum da gözlerimizin kaçamak kucaklaþmalarý hariç aslýnda ne kadar azdý paylaþýlanlar...Bir bebeðin anne memesine açlýðýný ikiye böldük biz. Anne; sütünün sýcak taþkýnlýðýyla kucaklar bebeðini, bebek zaten içgüdüsel uzatýr tomurcuk dudaklarýný. Kaçýnýlmaz, saf, doðal bir kavuþmadýr bu. Týpký birbirine kenetlenen yüreklerimizdeki tutku gibi...

Yitirme ve yitirilme korkusu göbek adýydý sevdamýzda. Ýsimsiz kalmýþtý hislerim sonsuz harfler boþluðunda. Uçuþuyordu kelimelerim kelebek kanatlarý gibi, aþk rüzgarýnýn ayazýnda. Üþürdüm aþkým, bilmezdin. Yanardým, söylemezdim. Önce benliðim sonra bedenim karýþtý baþlattýðýn isyana. Militan ayaklanmalar baþ gösterdi ruhumda. Bana dair ne varsa katýlan hamuruma býrakýp düþtüm bir kargaþanýn pençesine. Beynim hükmetmez, hükmetse de bedenim dinlemez oldu. Ayaklarýmýn bildiði tek ol sana ulaþandý. Ellerim hipnotize olmuþ gibi hep ayný on parmaða uzandý. Gözbebeklerim zaten yolunu çizmiþ, hedefe varmýþtý. Aklýmda, fikrimde, yerini bile bilmediðim hücrelerimin en dibinde tek bir canlý kalmýþtý. SEN.

Paslý bir çöp tenekesinde açlýðýna ilaç bir parça yiyecek arayan sokak kedisi gibi “yarýn” aradým aþkýmýzda. Boþtu tüm kutular. Kýrýntý bile bulamadým. Aklýmý kendimden korumak adýna direndim sana. Alkýmýn renklerini düþledim yýldýzsýz gecelerde. Tek bir kuþaðýný yakalayýp çekebilseydim bize dair hissetttiklerime. Ah aþkým o an açardým yüreðimde mavi bir pencere. Tüm silahlarýný kuþanýp üzerine, dikildin karþýma mertçe. Saðýma soluma baktým, çýlgýnca zýrhlý savaþ elbisemi aradým. Güvercinler uçurduðun gülüþünün pembe gagasý deldi bir yanýmdan. Yaðmur ormanlarýndan çaldýðýn bir damlaysa diðer yanýmdan. Teslim oldum. Yenilgim zaferin; yenilgim zaferim oldu. Anladým savrulan bir saç telin tenime deðdiði an.

Anýlarýmýn kayýtsýz þartsýz sahibisin. Ýsimlendiremediðim bir renksin. Siyahýn asaletini ve matemini harmanlayýp sakladým vedamda. Mavinin bana ait tüm tonlarýný çizdim ömür haritana. Kýrmýzý ateþti, tutuþturdun tutuþtum; utangaçlýðý emanet ettiðim gecelerde beyaza. Pembe eksikti fonda. Bende azalýp sende tamamlanan umutla onu da buladýn isimsiz rengin koynuna. Ebruli bir cümbüþ, tanýmsýz bir duygu fýrtýnasýnýn ev sahipliði yaptýðý bir palette...Ýki ayrý uçta, iki minik boþlukta. Sen ve ben...Yeniden karýþtýðýmýz gün, gözyaþlarýnýn katrelerinde. Ýsimlenecek renk. Katmer katmer aþk eþliðinde...