Mustafa'da gidiyor bu gün.
Sanýrým 10 dakida sonra, kara ordusu anlamýna gelen "Nizamiye" adý verilen kapýnýn sýnýrladýðý "sýnýrlandýrýlmýþlýk+arýndýrýlýmýþlýk" ve özgürlük arasýndaki ince hattý geçecek.Ama nedense yüzünde mutluluðun ifadesinden çok üzülmüþlük var.Ama ben biliyorum ki o aylardýr beklediði anýn mutluluðunu gözyaþlarýnda yaþýyor.

Herkes kýdemine göre sýralanmýþ durumda. Günü az kalanlar sonda, yeni gelenler kuyruðun en baþýnda. Benimle vedalaþmasý için Mustafa'nýn bir hayli kiþiyle sarmaþ dolaþ olmasý lazým benden önce. Kuyruðun baþýndakilerdede içten içe bir mutsuzluðu seçmek hiç de güç deðil. Sanýrým onlar kendilerinin ayrýlacaklarý günün uzaklýðýný dünüþüp karamsarlýða kapýlýyorlar. Haksýz deðillerde, ama burda çok söylenen bir lafýn gerçeklik payýný unutmamamak lazým."Günler ne kadar zalim olsada geçmeye mahkumdur" . Ýþte buradakilerin tesellisi. Teselli bulmak zorundalar. Teselli edenleri yoksa kendi kendilerinin yoldaþý olmak durumundalar. Kuyruk sona yaklýþýyor. Kendimi çekilen tespih taneleri gibi hissediyorum birazdan Mustafa çekicek, bir diðer gün dizildiðimizde bir baþka 3 e 2. 90 gündür tanýmama raðmen çok sevdim onlarý. Her anlamda kafamýz uyuþmasada tam manasýyla sevgi,saygý , kardeþlik çerçevesinde yürüdü iliþkilerimiz.
Sýmsýký sarýldýktan sonra Mustafa bana gözlerindeki yaþlarla benden sonraki 2 kiþiylede vedalaþtý. Attý adýmýný öteki dünyaya. Dolmuþa bindiði anda bile ýslak gülümsemesi dolmuþtakilerinde yüzüne yansýdý.
Ýþte bir kiþi daha eksildik.

Elimdeki künyemin zincirini sallayarak, parmaðýma dolayarak yürüdüm tekrar muhabereye doðuru. Belkide sallayýp doladýðým parmaklarýma kendi sallanmayýþsýzlýðýmdý.

Ýçimde yine hakim olan mutsuzluktu. Mustafa gitti diye deðil, benim terhis sevincini bile yaþayamýyacak olmamdandý mutsuzluðum. 39 günüm kaldý ve bir askerin belkide yaþayacaðý en büyük sevinci ben yaþamayacaðýmý bu günden bildiðim için üzgündüm. Yaþayamýcaðým çünkü dönecek olduðum, aldatan bir dünya. Sanki askerden önce bir çocuk gibi elimden tutup, terkedilmiþ ýssýz bir fabrikada karanlýk bir odanýn önüne getiren; odaya girmem için arkamý sývazlayýp cesaret veren ve tam kapýnýn önünde beni içeri itip arkamdan kapýyý hýzlýca üstüme itip beni içeriye kilitleyen bir dünya. Ve içerde avazý çýktý kadar baðýran; kapýlarý, bacalarý tekmeleyen bunun gerçek olamýcaðýný düþünen ben. Yine de bir umut içimde, belki o aldatan dünya açar kilitli kapýyý ve baðýrýr büyük harflerle "þakaaaaaaaaaaaaa" diye. Ama bu umut her geçen gün tükeniyor. Þakadaki "a" lardan bir tanesi her gün yok olup gidiyor.

Muhaberede oturmaya devam ettim tüm bu hisslerle. 30 dakika sonra nizamiye nöbetçisi aradý. Kapýya bir kýz geldiðini, Mustafa'nýn kýz arkadaþý olduðunu söylediðini, elinde bir tabloyla Mustafa'nýn çýkýþýna gelmiþ. Ama yetiþemediðini görünce kapýda salmýþ gözyaþlarýný. Onun için yaptýðý tablo zamanýný almýþ ve yetiþtireceðim diye çýkýþ anýný kaçýrmýþ. Çýrpýnmýþ o gitmeden otogara yetiþebilirmiyim diye sonra arkaasýna bile bakmadan koþmuþ ona doðru. Bilseydi Mustafa onun çabasýný, geleceðini öyle çýkarmýydý kapýdan boynu bükük ya da yarým kalan sevinci tam anlamýna ulaþmazmýyýdý. Ama üzülmüyorum onlar için "o" an onlar için sadece gecikti, sevinçlerini ertelediler belki bu da hazzý ertelemek gibi onlarý çok daha mutlu edicek sonradan.

Hayatýmýn her anýnda kendimi baþkalarýyla kýyaslamaktan nefret ettim. Kýyaslayanlarada tepkimi verdim ama burada her zaman kendimi kýyaslar buluyorum belkide hayat boyu karþýlaþamayacaðým insanlarla. Ve hepsininde burasý için benden çok daha fazla dayanaðý olduðunu görünce yenilmiþliðimi anlýyorum. Her telefon çalýþýnda ve telefonu açan askerin aranan askeri her çaðýrýþýnda yalnýzlýðýmýn bir kez daha farkýna varýyorum. Yüzleþmeye az kaldý evet biliyorum. Dayanýcam. Bazen düþünüyorum ne yapardým 450 gün yapsam diye. Son 39 gün. 1 ay 9 gün... Burdan çýktýðýmda çok daha güçlü olacaðýmý biliyorum.