Ve bazen aþk elimizden kayýp gider biz farketmeden, bazen de sevgiyi yakalarýz bir umut türküsünün arasýndan.
Ýkisinin arasýnda öyle ince bir çizgi mevcut ki, o çizgiyi býrakýn da, aþk kadar sevginin de deðerini bilin. Aþký kaçýrmaktan korktuðunuz kadar sevgiyi kaybetmekten de korkun. Aslýnda o ince çizgi var olduðu kadar yok, yok olduðu kadar var. Aþk sevginin sýcaklýðýný körükleyip yakar, sevgiyse aþkýn acýsýný eritip yürekleri sýmsýcak kavrar. Aradýðýmýz aþk, kaybettiðimiz sevgidir, bulduðumuz sevgi olunca, aslýnda sarýldýðýmýz aþkýn sýcaklýðýdýr.
     Aþk mý? Sevgi mi? Aþk sevgiden çalmýþtýr ateþi, sevgi de pýrýl pýrýl gülümseyen gözleri aþktan…
     Oysa biz aþký ararken, ayaklarýmýzýn altýnda ezilen sevgiyi farketmeyiz. Varlýðýn içinde yokluðun ýstýrabýna kapýlýp acýlar çýðýrýrýz gecenin karanlýðýnda. Ay batýnca yýldýzlar da söner sanýrýz. Oysa yýldýzlar kayýp yüreðimize düþmek için beklerler ve dileðimizin sevgi olmasý için… Sevgiyi dilerken aþký da bulacaðýmýzdan habersiz, aþký diler dururuz ve yýldýzlar bekleyedurur uzaklarda.
     Ay batsa da, aþk gitti sansak da, yanan, sevginin ýþýklý yýldýzlarý olacak. Ve biz bunu anladýðýmýzda, yýldýzlar gökyüzünden gönülyüzüne kayarak yüreðimizi ýþýk cennetine çevirecekler.