Hepimiz birer mezarlýkta yer edinmiþ mezar kazýcýlarýyýz. Her an, her gün bir mezar kazýp en ufak bir merhamet dahi duymadan acýmasýzca mezara attýklarýmýzýn üzerini aceleyle kapatýyoruz, o kadar aceleciyiz ki; mertek dizmeyi bile nafile görüp kara topraðý basýyoruz gömdüðümüz masumlarýn üzerine.

Herkes sadece kendisinin mezarcý olduðunu farketse acaba kendini gömeceði bir mezar kazabilir miydi bu dünyada? Bilmiyor ki; mezarcýlarýn sayýsý nerdeyse yeryüzündeki ademoðlunun sayýsýna ulaþtý.

Kazýyoruz, gömüyoruz ve bunlarý hiç durmadan yapýyoruz. Esasýnda gömmeyi de beceremiyoruz, nasýl gömüyorsak artýk meftayý, hiç ummadýðýmýz bir anda dikiliyor karþýmýza ve kayboluyor ansýzýn. O meftanýn gömdüðü kiþi olduðunu anlamasý, gömerken en azýndan bir kez olsun yüzüne bakacak cesareti olduðunu gösteriyor.

Eðer sen ki, gömerken onu mezara bir kez olsun yüzüne bakma cesaretini gösterebildiysen ne mutlu sana ki sen bir katilsin ve bunu anlamaman imkansýz. Katledenin katli vacib deðil bu yasada, bu yasa katleden, katlettiðinin farkýndaysa onu yeniden diriltme gücüne de sahip. Vay hallerine ki; merhametsizce katledip topraða gömdüklerinin yüzüne bir an bakmaya bile cesaret edemeyenler kendilerini katlettiklerinin farkýnda bile deðiller.

Sen, katlettiklerinin yüzüne bir an da olsa bak ki; onu gördüðün anda ne olduðunu anlayýp yeniden diriltme erdemine eriþebilesin!