Köy her akþam yanýp bitiyor. Önce bulutlar yanýyor. Her yaz bir ambarý alýp götürüyor. Her Pazar günü, insanlar dans eder, kaðýt oynarken, ambarlar yanýp kül oluyor. Akþamýn alaca karanlýðý kalýn bir baðýrsak gibi yollara yayýlýyor. Daha sonra aþaðýda saplarýn samanlarýn içinde için için yanýyor. Ve bunu, kinini patates bitkilerinin arasýndan mýsýr tarlalarýnýn arkasýna taþýyan kibrit kutulu bir tek kiþi biliyor. Bu bahçede o çelimsiz bir çocuk olarak torbalar taþýdý ve pancar kesti. Bu evde o, ahýrda uyudu. Bu evde ona, düz ve sarý saç örgüleri olan, kýþýn portakal yiyip, kabuklarýnýn kokulu suyunu yüzüne sýkan akraný bir kýz tarafýndan uþak denildi Þimdi mýsýrlarý arasýndan gidiyor, ve arkasýndan bir hýþýrtý geliyor, ama bu rüzgardýr diye kendini inandýrýyor.
Þiþman adam yol üstünde hala küçük sert gözlerle onun arkasýndan bakýyordu, ve meyhanede baþka bir masaya oturdu ve yalnýzca ara sýra koltuk altýndan onun yüzüne bakýyordu.
Þimdi alevler etrafý sarýyor, þimdi kýzýl sýcak etekleriyle yayýlýyor ve çatýdaki kiremitlere kadar yükseliyor. Ve köyün göðünde daha þimdiden sýcak hava titreþiyordu.
Yangýn diye baðýrýyor biri, sonra iki kiþi, daha sonra herkes baðýrarak ayný sözü söylüyor, ve köy tepede sarsýlýyor. Erkekler kovalarla koþuþturuyorlar.
Ýtfaiyeden itfaiyeciler geliyor ellerinde kýrmýzý çizgili pompalarýyla; pompa, gýcýrdayan ve sallanan kolunu aðaçlara uzatýyor. Kýzarmýþ büyük ambar, cýzýrdýyor ve ýþýk saçýyordu. Sonra kütürdedi, ve kalaslar kýrýldý ve göçtü. Ve kazan iyice ýsýndý, ve yüzler kýzardý ve karardý ve korkudan için için yandý.
Avluda duruyorum, bacaklarým boynumdan çýkýyor. Düðümlenmiþ boðazýmdan baþka hiçbir þeyim yok. Gýrtlaðým çitlerin üzerinden atlýyor.
Yangýn bana kýskaçlarýyla eziyet ediyor. Yangýn yakýna geliyor, ve bacaklarým kararmýþ kömürleþmiþ odun oluyor.
Yangýný ben çýkardým. Bunu sadece köpekler biliyor. Her gece uykuma giriyorlar. Hiçbir þey anlatmayacaklarýný söylüyorlar, ama ben ölene dek havlayacaklar.
Bizim avluya erkekler doluþuyor. Sütleri bahçeye boþaltýyorlar ve kovalarý alýyorlar, ve babamý, paltosunun kolundan çekip götürüyorlar, ve diyorlar ki, gel, sen de itfaiyeye dahilsin, senin de güzel bir þapkan ve koyu kýrmýzý bir üniforman var. Babam onlarýn baðýrýþlarýný aðzýna alýyor ve arkalarýndan fýrlýyor. Babam, onlarýn korkusunu gözlerine alýyor. Ve koyu kýrmýzý üniformasý önü sýra kaldýrým taþlarýnýn üstüne fýrlýyor. Ve güzel þapkasý, her adýmda sýk saçlarýndan bir tutam yiyor. Alnýmda sýcak terler vardý, göz kapaklarýmýn arkasýndaki kýrmýzý dalgalar, göz sinirlerimi yakýyor.
Çayýrlarýn üstünden koþuyorum. Orada þaþýrmýþ bir sürü insan var.
Ve ben.
Delici bakýþlarýný ense kökümde hissediyorum.
Ve yanýmda hala kibrit kutulu adam duruyor.
Onun dirseði, hemen kolumun yanýnda dirseði var. Çok sert ve sivri.
Ayakkabýlarýndan bahçe topraðý dökülüyor.
Bana kimse bakmýyor. Herkes sadece sýrtlardan ve topuklardan ve önlük baðlarýndan ve baþörtüsü uçlarýndan oluþuyor.
Herkes susuyor.
Ve bugün hala susuyor, fakat beni dýþlýyorlar.
Ve o Pazar günkü kaðýt oyununu kazanýyor. Ve o harika dans ediyor, kibrit kutulu adam.

Türkçesi: Mualla Öztürk