--- x ---

Çöl; uçsuz, bucaksýz... Kuruyan bedenler, sürünen... Çatlamýþ dudaklar ve su…serap. “Sadece bir hayal!” Kolumda bir karýncalanma. Yürüyen bir karýncalanma? Bir akrep! Üzerimde. Bekliyor, bekliyor... Kuyruðu havada; çelik gibi gergin. Bekliyor... Bir ses , istemsiz bir baþ hareketi ve yakýcý acý! Zehir! ...büyüyor, bükülüyor, büyüyor… dönüyor, dönüyorum... arzýn merkezine inen bir sarmalda düþüyorum. Tiz bir çýðlýk eþliðinde korkuluklarý yýrtarken týrnaklarým, boþlukta düþüyor, düþüyor, düþ…ü...yooo...
Zilin sesi en tiz notadan yýrtýnýyordu kulaðýnýn kökünde. Refleksif bir hareketle susturdu saati ve göz kepenklerinden biri hafifçe aralandý, titredi ve bozuk bir neon lambasý gibi kýrpýþarak geri kapandý karanlýðýna. Sabahlarý zor uyanan o alýþýldýk tiplerden deðildi X: o düpedüz nefret ederdi uyanmaktan. Erken uyanmak zorunluluðuyla geçen yirmi küsur yýldan sonra bile bir nebze olsun seyrelmemiþti bu duygusu. Fazladan uyuduðu bir dakikayý bile paha biçilmez bulur, kalktýðýndaysa bir uyurgezer maharetiyle evin içinde gezinir, giyinip hazýrlanýr, gün ýþýðýyla buluþtuðu o son ana dek uykusuna devam edebilirdi. Her zamanki tavrýyla yatakta dönenip durmak istiyordu yine, ama bilinci þöyle fýsýldadý kulaðýna: “Hayýr, bugün olmaz! Bu toplantýya da gecikirsen, bir köþede oturup dilenmeye baþlarsýn artýk.” Deli Cavit’le beraber içki parasý için dilendiklerini gördü rüyasýnda. Bir yandan da gazete kaðýdýndan bir sofra kurmuþlardý kaldýrýmýn üstüne ki yok yoktu bu sofrada. Kavunu, peyniri, çeþit çeþit mezesiyle beraber iþtahla yiyip içiyorlardý rakýlarýný. ”Fena da olmazmýþ yahu!” diye mýrýldanýrken terliklerini geçirdi ayaðýna. Ne tuhaf: bilinci açýkken rüyalarýný kontrol edebiliyordu insan. Yýllarýn alýþkanlýðýyla banyonun yolunu tuttu karanlýkta. Dört adým sola, 8 adým saða, beþ adým saða, tekrar dön... Bilinci lavabonun karþýsýndasýn diyordu ve ekledi: “Mahmur gözlerle toplantýya giremezsin ama, ayýlman gerekli artýk!”. Musluðu açýp yüzünü suyun altýna uzattý
ve bir an için dondu zaman. Saliselerle beliren dalgalarýn içinde tüme varým ve tümden gelim buluþtu; neden sonuç iliþkileri kavuþtu ve Cavit’in “Þerefine!” diyerek uzattýðý bardak tuzla buz oluverdi. Kýrýlan incecik cam parçalarý kýymýk kýymýk suratýnda patladýðý anda uyandý X. “Aaa...ahh.Ço...ok...so..ðuk!...soðuk?”. Suratýnýn sol yaný sýzlýyordu. Aynaya baktý ve kaþýnýn üzerindeki buz mavisi pýrýltýyý gördü. Yansýmadan okuyabildiði tek detay buydu zira çok cýlýz bir ýþýk aydýnlatýyordu etrafýný. Dönüp baktý ve mavi ýþýðýn holdeki gece lambasýndan geldiðini farketti. Ýçeri süzülen o zayýf ýþýðýn haricinde her yer zifiri karanlýða bürünmüþtü. Duvardaki düðmeye uzandý. Bir an için göz kýrptý neon lambasý ve aydýnlandý çevresi, ýþýða eþlik eden tuhaf bir výnlamayla birlikte. Derinden gelen ve gittikçe þiddetlenen, huzursuz edici bir sesti bu. Sanki yüksek frekansta birþeyler mýrýldanýyordu bu ampül, bir dua... ya da... bir lanet? Iþýðý söndürdü. Yüzünün sað yanýnýda saran bir baþka sýzýnýn varlýðýný duyuyordu artýk ve teninde dalgalanan ürpertiyle beraber pencereye yöneldi X. Hýþýmla perdeyi sýyýrdý ve....

--- y ---

Caddenin sonu sisten görünmez olmuþtu: sanki boz bulanýk bir paçavra örtülmüþtü þehrin üstüne. Böyle günlerde ne kadar da ýssýz oluyordu þehir: hastaymýþcasýna...ya da yasta. Bir kadýn, sivri topuklularýný vura vura yürüyordu, cadde boyunca aþaðý. Hýncýný topuðunun ince uçlarýndan çýkarmak istiyordu sanki. Her bir adýmda söyleniyordu: her bir adýmda bir hece. “Yine þu la-net va-pur-lar ça-lýþ-maya-cak ve ben o tý-kýþ tý-kýþ, pis ter ko-ku-lu o-to-büs...” Geniþ bir vapur düdüðü kesti sözünü. Bir an, çok kýsa bir an için yayvan bir tebessüm belirdi yüzünde ve hýzla kayboldu geri. Haksýz çýkmaktan hoþlanmazdý, hem de hiç. ”On...dokuz...sekizz...” Derin bir nefes veee yavaþça býrak. Kýymýk parçalarý batýyordu beynine. Küçük þeyler dedi zihni , önemsizdir. “önem-siz, önem-siz...” Bir þarkýnýn nakaratý gibi tekrarladý sözleri: fonda topuk seslerinin ritmik ezgisi. Etrafýnda kismi bir katarakt perdesi örüyordu artýk sis, boz bulanýðýn ardýndaki iskeleyi güçlükle seçebildi ve ikinci vapur düdüðüyle beraber sýklaþtýrdý adýmlarýný.
Kýsa bir kuyruk oluþturmuþtu insanlar ve o da sýradaki yerini aldý. Giþedeki görevli kusursuz bir robot edasýyla sergiliyordu devinimini: parayý al, jetonu yuvarla, paranýn üstünü uzat,parayý al.... Bütün gün bu kutunun içinde hapsolmak, diye düþündü Y. Bütün gün ayný döngünün içinde... “Tanrým, korkunç!” Önündeki gruptan bazýlarý dönüp baktýlar ve o anda sesli düþünmüþ olduðunu farketti Y. ”Size demedim!” diye çýkýþtý onu süzmeye devam eden adama. Erkeklerin yýlýþýk ilgisinden bunalmak, gülmek ya da aðlamak kadar doðal bir duyguydu onun için. Ýskeleyi aþýp vapura bindi. Bilmemne makamýnda bir melodi týmbýrdanýyordu yine. Her sabah ayný kahrolasý melodi için ayný kahrolasý koþturmaca diye düþündü kalabalýk salonda ilerleyip. Bakýþlarý üzerinde hissedebiliyordu: bir salon dolusu yabancýnýn yapýþ yapýþ bakýþlarýný. Hýzlý adýmlarla geçti aralarýndan. Biraz sonra vapurun kýçýndaki yerini almýþ, sigarasýný tüttürüyordu. Panik nefeslerle somurdu sigarasýný. Motorlarýn gümbürtüsüne katýk oldu köpürmüþ deniz. Dolu dolu bir nefes verdi dýþarý ve duman dalgalalanarak kayboldu gözden. Sisin içinde sis...
Denizin suyu bulanarak buharlaþýyor, havaya karýþýyordu sanki. Burnunun ucundaki bayraðý bile zar zor seçebiliyordu artýk. Yüreði sýkýþtý. Havanýn içinde kýsýlýp kaldýysan eðer, nereye kaçacaksýn, diye düþündü ve ümitsizlikle buruldu midesi.
“Bu siste kaptan nasýl yönünü buluyor?” demeye kalmadan, motorlar sustu. ”...off þom aðzým , off.” Ve sonra farketti ki suyun sesi olmasý gerektiði yerde deðildi. Aslýnda hiçbir þey olmasý gerektiði yerde deðildi artýk. Rüzgarýn sesi kesilmiþti ve direkteki bayrak dalgalanmýyordu artýk. Sessizliðin melodisinden baþka birþey duyulmuyordu. “Bu insanlar nerede?” Titriyordu ve yüreðini sýkýþtýran mengeneyi hissetti yeniden.
“Yine bir nöbet geliyor! Yardým...!”
“Nerede bu insanlar? Lanet olsun!”
Dönüp, görebildiði tek kapýya doðru yöneldi. Bir eli göðsündeki düðümü açmaya çalýþýrken, öbürüyle kapý koluna uzandý ve bedeniyle birlikte kapý yýkýldý içeriye.

--- z ---

Küfürler ve kahkahalar çýnladý boþ sokakta. Sükunet maskesinin ardýna gizlenmiþ gücü ve hiddeti hissedemeyecek kadar kördü bu iki þapþal. Ýri kýyým olaný gülmeye devam ediyordu salyalarýný akýtarak. Yerdeki çantayý, bir tekmeyle savuruverdi. Ve rüzgar yerdeki sayfalarý kaldýrýp çýkmazýn iki yanýndaki duvarlara yapýþtýrdý. Tatmin duygusundan çok uzaktý henüz þiþko patates. Sýska arkadaþýnýn tezahüratlarý arasýnda yaklaþtý, yaklaþtý yabancýya. “Hey! .mcýk suratlý, sana diyorum.” Boðum boðum lahana sarmasý parmaklarýyla omzundan itiverdi yabancýyý. Tek itebildiði kendi eli oldu ancak, bir milim bile kýpýrdamadý yabancý. Dokunulmak! Ýþte bu bardaðý taþýran son damlaydý. Karþýlaþtýðý direncin þaþkýnlýðýyla bir an bocaladý þiþko. Kafasýný geriye atýp yaylandý yabancý ve olanca hýzýyla geçiriverdi hasmýnýn suratýna. Þiþko afalladý. Kan fýþkýrdý boþluklardan. Kanýn tuzlu tadý genzini yakýyor, kývrým kývrým kývranýyordu.
“Ahh burnuummm! Burnuuummm! .rospuu cocuu. Cemaaal kes þu .bneyi, Cemaaaal!”
Gözünden akan yaþlara hakim olamýyor çýðlýklarý sokaðý dolduruyordu þiþkonun. Cemal’in göz çukurlarý belirginleþti karanlýkta. Bir an parlayýp söndü iki parlak göz beyazý. Arkadaþý kadar tedbirsiz deðildi cemal. Köþedeki çöp kovasýnýn teneke kapaðýný kapýp savurdu karanlýðýn içindeki yabancýya doðru. Yýlankavi bir hareketle eðilip savuþturdu bu hamleyi yabancý ve sýskanýn açýkta býraktýðý sað böðrüne yerleþtiriverdi balyoz gibi bir yumruðu. Cemal’in nefesi kesildi, gövdesi öne doðru yalpaladý ve apýþ arasýnda patlayan diz kapaðýyla, kalkmamacasýna yere kapaklandý. Üç dakika kadar daha yerde kývranacaktý ve sonra mosmor bir surat ele verecekti cansýz bedenini. Þiþko, elleriyle bir kan gölüne set çekmeye çabalarken, bir yandan da yerde kývranan arkadaþýna bakýyordu. Yabancýnýn gözlerini üzerinde hissetti. Kafasýný kaldýrdý ve bir an göz göze geldiler. Sendeledi þiþko. Güvenilir bir mesafeye dek gerisin geri sürükledi yaðlý bedenini ve sonra dönüp koþmaya baþladý. Köþeyi dönüp gözden kayboldu. Yabancý huzurla eðilip yerden þapkasýný aldý. Üzerindeki tozu silkeleyip baþýna geçirdi. Dört bir yana saçýlmýþ kaðýtlarý toparlamaya giriþti. Kimi çamur, kimi kanla lekelenmiþ bir deste kaðýdý toparlayýp, düzeltti. Çantasýna yerleþtirdi. Ýçlerinden bir tanesini çýkarýp üzerine bir þeyler karaladý. Kaðýdý itinayla buruþturup, nefes alabilmek için son bir çabayla açýlmýþ aðzýn içine týkýþtýrdý. Sokaðýn çýkmazýna doðru yöneldi ve birkaç adým içinde duman duman gözden kayboldu Z.

--- xy ---

Ve karanlýk... Sadece karanlýk. Gözleri somut bir þey aradý boþlukta. Ama ne sokak lambalarý yerli yerindeydi ne de sokak: gökdeki yýldýzlar bile bir bir sönmüþtü sanki. Simsiyah bir sis perdesi örtmüþtü üzerini. Uyuyor olmalýyým, diye düþündü; hala uyuyor olmalýyým. Perdeyi sonuna kadar sýyýrdý X. Ýrice bir kara sinek, výzýldayarak rahatsýzlýðýný belirtti ve pencereyi açmasýyla birlikte, perdenin kenarýna kýsýlýp kalmýþ sinek baþýnýn üzerinde bir burgu yapýp, çýktý dýþarý. Pencereden yarým metre kadar ötede, dondurulmuþ bir film karesi gibi asýlý kaldý havada. “Bu bir rüya olmalý!” Ama bu rüyanýn bir kokusu vardý: çürük yumurtayla deniz yosunu arasý bir koku. Oysa koku alamazdýnýz rüyalarda! Eline geçirdiði ilk þeyi pencereden fýrlattý dýþarý. Tükenmez kalemi kusursuz bir düzlemde asýlý kaldý havada. Sineðin çýrpýnan kanatlarýyla beraber.. Görünmez bir aða yapýþýp kalmýþtý zavallý. Buz kesti ayaklarý. Pencereyi kapattý. En korkunç kabuslarýnda bile hayal edemezdi böylesini. Ürperti tüm bedenini ateþ gibi sarmýþtý. Sokak, civardaki binalar; bunlarýn hiçbirinden eser yoktu. Kapkara bir boþluk doldurmuþtu etrafýný. Ama ya apartmandakiler? Ya da, bir apartmandan söz etmek mümkün müydü hala? Dairesinin kapýsýna yöneldi ürkek adýmlarla. Kapýyý açtýðýnda içeriye dolacak ve nefesini söküp alacak boþluðu hayal etti. Ama biliyordu ki bu kabusla tek baþýna mücadele edemezdi: o kadar kadar kuvvetli deðildi. “Orada olmalýlar” dedi, kendini teskin etmeye çalýþarak. “Tek kalan ben olamam? ...olamaz” Bir an havada asýlý kalan elini indirdi. Hýzla açýldý kapý.

(DEVAMI GELECEK)