Sevinç ve neþe kavramlarýný kaybetmekti.. Mutlulukla dolup taþan bir yürekten uzaktý.. Heyecanlanamayan bir tomar et ve damar yýðýnýydý.. Kurumuþ ve çatlamýþ bir topraktý.. Hüzne doymuþ, karanlýklarda gölge olmuþ bir yürekti.. Benim yüreðimdi.. Bendim..

Ýnce eleyip sýk dokumuyordum artýk, hayat yaþanacak bir sürü olaydan ziyade sadece varlýðýný devam ettirmekten ibaretti. Demir kapýlar arkasýna kapatýlmýþ mutluluklarým çoktan küsmüþlerdi. Arada bir heyecanlanmak bile çok görülmüþtü yüreðime ve kara bulutlarýn arkasýna sýðýnmýþtý tüm hislerim. Gülümseme rolü bile yakýþmýyordu yüzüme. Cümlelerin arasýndaki kelime hatalarýný arar olmuþtum yaþamda. Bir kaldýrým taþý ne ifade ediyorsa üzerindeki yürüyen insanlara, o kadar basittim çevremdeki tüm varlýklara.. Paslanmýþ ve küf kokuyordum. Üstelik bir gün, doðacak güneþi görememekten, bir damla su tanesine doyamamaktan ve tamamen solmaktan ölesiye korkuyordum...

Sorumluluklarýn birleþip oluþturduðu yakýcý bir güneþte yanýyordum. Tamamen kurumuþ hatta yer yer çatlamýþtým. Toprak misali yavaþ yavaþ kuma dönüþüyor, bir çöl misali tüm arzularýmý yok ediyordum. Vahalarýn bile seraplardan ibaret olan zaman dilimlerinde, suya olan hasretim daha da artar, arada sýrada da yazardým. Toprak kokardý yazýlarým, mezarlýklarda dolaþýr, karanlýk hüzünlerle arkadaþ olurdu yazýlarýmdaki kahramanlarým. Hepsi ayrý bir dertle uðraþýr, karakterleri gereði tüm acýlara baðýþýklýk kazanýrlardý..

Rüyalarým vardý. Bir gün yaðmur yaðacak ve sýrýlsýklam olacaktým. Yeþermekten korkmayacak, heryeri en güzel çiçeklerle dolduracaktým. Yemyeþil çimenlerde atlar koþturacak, o muhteþem hoþgörüsü ile doða gibi olacaktým. Zamansýz görülen kabuslarýn verdiði soðuk terlerle duþ alýyordum, gözlerimi yukarý kaldýrýp hiç bir yaðmur bulutu olmayan yaþamdan sadece bir damla diliyordum. O sonsuz ve muhteþem açýk mavilikten, sadece bir damla.. Karýncalarý telaþelendiren, güllerin yüzünü güldüren, yapraklarý heyecanlandýran ve içinde tüm duygularý barýndýran koca bir dünyaya bedel tek bir damla..

Yine kavuran ve yakan bir günde çýktýn karþýma.. Bir damla deðildin, bardaktan boþanýrcasýna yaðan bir saðanaktýn.. Sanki rüzgarýnda etkisiyle dalga dalga olmuþ bir deniz, köpüklerinde beni boðan koca bir dalgaydýn.. Her gördüðümde sarsýlýyor, her sarýldýðýmda kilitleniyordum. Mahzenlere kilitlenmiþ duygularým yumrukluyorlardý demir kapýlarýný, en derinlerdeki karanlýklarýmda isyanlar baþlamýþtý. Gün yüzüne çýkmak istiyorlar, sana tüm varlýklarýný vermek istiyorlardý.

Her bir güzel duygunun ayrý ayrý tadlarda hissedilmesiydin sen.. Sarýldýðýmda, nisan yaðmurlarýnýn koku verdiði çiçekler misali bir huzurdun.. Saçlarýný elime aldýðýmda, en canlý renklerin bile özendiði mutluluða giden gökkuþaðýydýn.. Senden ayrý her dakika da, yýldýzlarýn laciverte boyadýðý koca bir özlemdin.. Gözlerinde, yanýmdan ayrýlmak istemediðini anlatan kahverengiye boyanmýþ hüzünlerdin.. Ve bir gün kaybetme ihtimalimi düþündükçe, tüm bedenimi saran bir korkuydun..

Yaðdýkça beni ýslatmýþ, hayata döndürmüþ, minik bebeklerin aðlamalarýndan haberdar etmiþtin. Artýk ben bir seyirciydim bizim tiyatromuzda. Sen rüyalarýmý gerçekleþtiriyordun, bense numaralý koltuðumda seni izliyordum. Her gün yeni bir çiçek açýyordu yüreðimde ve yüzyýllýk çýnarlar gibi kök salýyordun derinliklerime.. Sanýrým yaþama tekrar baþlýyordum. Emeklemeyi, yürümeyi ve yaþamayý, yeniden sevginden öðreniyordum. Geç kalmýþ bir yýldýrým telgrafýyla sundum sana tüm öðrendiklerimi.. 20 karakterden oluþuyordu yazým ve kucaðýnda mucizelerle gelen periye söylenebilecek seçme sözcüklerdi okuduklarýn.. " Evet " oldu yanýtýn..

Þimdilerde parmak izleri kadar özelsin. Sanki benim yaþadýklarýmdan sonra, masmavi gökyüzü tarafýndan gönderilmiþ bir hediyesin. Acýlarýmý hafifleten, neþelerimi büyütensin.. Terapilere ihtiyaç duymayan mutluluðumsun... Tüm hücrelerimi ele geçirmiþ tutkumsun.. Sen benim yýllarca özlenmiþ ve beklenmiþ yaðmurumsun...