yaþamlarýmýz birer puzzle sanki. baþka yaþamlarýn biraraya gelmesinden oluþuyor ve çarçabuk bozuluyor puzzle. kaybolan parçalarýn yerine yenilerini aramakla geçiyor ömrümüz ve ne kadar çok yaþam baðlý birbirine.
benim puzzle’ýmda hüzünlü , direngen ve kalbi kýrýk mor bir kardelen var. yýllardýr kendini daðlalesi sanan ve daðlalelerine tutkun bir kardelen.benden yana mevsim kýþ...
ilkyazda geziye çýkýyor kardelen, yanýndan geçiyor büyük bir bahçenin. hayatýndaki tüm güzel insanlar birer çiçek olmuþlar bahçede. güzel kokulu ýtýrlar, ýlgýnlar, ayrýkotlarý arasýndan baþýný çýkaran sarý papatyalar, lalelerle yanayana rengarenk güller, bir köþede bembeyaz ölümcül güzellikte bir zakkum, duvarý sarmýþ yaseminler, yer yer yaban çiçekleri ve kýrýlgan gelincikler...
ve görüntülerine kanýlmasýný bekleyen saldýrgan ýsýrganotlarý, parçalayýcý devedikenleri, sinsice yaklaþýp nefesini kesen þeytantüyleri ve diðer yalancý, üçkaðýtçý pusuda bekleyen ne kadar ot varsa hepsi...
kenarda küstüm çiçekleri... el deðmesini bekleyen ama deðince de kapanýveren...
bahçeyi uzaktan seyrediyor . herbiri birsüre dünyayý güzelleþtirip gidecekler. kalan tek þey soyut bir çiçek kavramý olacak.
gülleri kokluyor ama bu sefer dikkat ediyor gelinciklere. nasýlsa hep oradalar dememeyi öðrenmiþ onlarýn rüzgara direnmeyi çabuk býraktýðýný biliyor. ya sen beyaz zakkum? güçlü ve bilen zakkum.kocaman gövdenle, ihtiþamýnla nasýl da yalnýzsýn deðil mi? her koþulda yaþamdan karlý çýkan eðreltiotlarýnýn yanýna gizlenip, kendinden vaz geçiyorsun. senin bembeyaz baþýný görüyor, yere dikilen gözlerini... “þimdi seni çýkarsam puzzledan ,o sýcacýk çiçeðini basam göðsüme ve öyle yavaþ yavaþ deðil de bir anda boþalsa zehrin yüreðime...”
koþarcasýna yürüyor ama ayaðýnýn altýndaki toprak kayýyor
sanki bir türlü elini deðemiyor. kokusunu duyuyor yalnýzca,içinde duyumsuyor.


bahçeyi gezmeyi sürdürüyor. pembe yýldýz çiçekleri baðrýný açmýþ selamlýyor onu. duvardan sarkmýþ turuncu boru çiçekleri yüzünü yalýyor, turuncu bir ýþýltý býrakýyor gözyaþýnýn süzüldüðü yolda.
yerini ebediyen býrakan çiçeðe dokunuyor, yabansý siyah laleye... bu erken açýp tez giden çiçeðin yerine gökyüzünü mü koyacak? yerine koyacak biþey bulamýyor, hayatýný öne sürüyor. bahçeden yana ilkyazda bir gezintiden sonra kendi kýþýna dönüyor. baþýný göðe uzatmak için topladýðý bu güçle buzun altýna giriyor.

ilkbahara duran karlý daðlarda çocuklarýna bakýyor kibele. çoðu çarcabuk büyümüþ ve baþkalarýný yaralamayý öðrenmiþti. sonra mor saçlý kýzýný alýyor kucaðýna, saçlarýný okþuyor. mora boyanýyor elleri. yopyoðun bir morlukta kanayan kýzýn avutuyor.
“sana keyifli masallar anlatamam artýk. acýna müdahale edemem. bir dost eli yokedemese de acýlarý azaltýr belki, üstesinden gelmeyi kolaylaþtýrýr.”
derin bir morlukta kalakalýyor kýzý. çýðlýk kýrmýzýsýna yakýn,t enha bir morlukta.
baþýný okþadýkça küçülen, sonra gözden kaybolan kibele’ye bakýyor. ”tekrar kibele’nin varisi olabilmeyi ne çok isterdim” diye geçiriyor usundan. oysa o kadar küçük ki þu evrende. güneþe doðru uzattýðý mor baþý geçmiþini ve geleceðini bilmediði evrenle , koskoca evrenle karþýlaþýyor. tek amacý maksimum düzensizlik ve minimum enerjiye ulaþmak olan , bunu yaparken de yalnýzca rastlantýlarla çalýþan evrenle. çýðlýklarýný kusacak, baðýrýp dövecek birini arýyor. ama suçlayacak kimsesi yok. her þey çýldýrtacak kadar rastlantýsal. ”belki de evren benim tek bir hücremdir ve ben herþeyi deðiþtirecek kadar güçlüyümdür “diye düþünüyor , ”acýyý dönüþtürmenin tek yolu yaratmak olabilir belki de...”
oturup puzzle’ýndaki çiçekleri yazýyor.