Ýlkokulu bitirip kursa gelmiþti. Ailesi kendi isteðiyle geldiðini söylemiþti.
Kayýt yapmak için adýný sorduðumda:
"-Mustafa", dedi. Hiç de çekinmeyen bir tavýrla... Ve
ekledi:
"-Eðer hafýz yaptýrmazsanýz kayýt yaptýrmak
istemiyorum". Böyle tehdit edercesine konuþmasý onu yaþýndan daha olgun gösteriyordu.
Tebessümle:
-Korkmayýn küçük bey siz isteyin hafýz da yaparýz,
hoca da..." O küçük gözlerinin içi parýldadý birden.
Babasý:
"-Hocam kusuruna bakma hele sen, ille de hafýz
olacam der de baþka bir þey demez. Bizim köyün
hocasýndan duymuþ. Peygamberimiz hafýz olanlara
cennette taç giydirilecek demiþ herhalde. Siz daha iyi
bilirsiniz ya köylü kafasý, biz de bu kadar duyduk
anladýk. Bu da çocuk iþte".
"-Tabi amca ne demek, keþke herkes sizin gibi
duyduklarýndan etkilense de teslim olsa...
Siz hiç merak etmeyin oglunuz önce Allah'a sonra bize emanet."Adamcagýz" elime yapýþtý, öpecekken geri çektim, utandým. Tuttum, ben onun elini öptüm. Gözleri yaþardý.
"-Hocam bu eller, gözler hep günahlý asýl sizinkiler öpülmeye layýk".
"-Estaðfirullah amca", dedim. O ahirette belli olur.
Bu konuþmadan sonra kaydýný yaptýðým Mustafa'nýn
Erzurumlu olduðunu öðrendim. Bir an düþündüm.
"Küçük nasýl kalacak bu kadar zaman buralarda"...
Zaman ilerledikçe Mustafa'nýn edepli tavýrlarý daha da
çok etkiledi beni. Azimliydi. Geceleri uykusunun
arasýnda ayetleri sayýklarken görüyordum çoðu kez...
Böyle devam ederken arada bir bana gelip sorular
soruyordu. Bir gün:
"-Hocam hafýz olmak için Kur'an'ý bitirmek mi lâzým"
diye sordu. Ben de:
"-Tabiiki hepsini ezberleyeceksin ki hafýz adýný
alacaksýn". Bu cevabýma çok üzülmüþ gibiydi. Birþeyler demek istiyordu sanki...
Teþekkür etti ve döndü arkasýný gitti.
Derslerim arasýnda onlara sürekli Kur'an ezberlemekle iþin bitmeyeceðini mutlaka içindekileri uygulamanýn gerektiðini hatýrlatýyordum.
Talebelerden biri:
"-Hocam", dedi. "Mustafa'nýn babasý ona abdestli
olmayanýn hafýzlara dokunamayacaðýný söylemiþ doðru mu?" diye sordu.
Çok ilginçti doðrusu. Maþallah dedim.
"Osmanlý zamanýnda atalarýmýz Kur'an'a ve hafýza
kýymet verdiklerinden öyle yaparmýþ" dedim. Çok
hoþlarýna gitmiþti bu iþ. Hepsi adeta kendilerini
ulaþýlmasý zor, kasa içindeki altýn gibi görüyorlardý.
"Görsünler" dedim içimden, bu yaþta buralara
gelmiþler. Allah'ýn kelamýný ezberliyorlar, onlara
fazla görmem bunu. Bu arada Mustafa ara sýra rahatsýzlanýyor ve revirde yatýyordu. Zaman geçtikçe Mustafa'nýn morali ve saðlýðý daha da çok bozuluyordu.
Bir gün dersini 2 kez aksatýnca sordum.
"-Ne oldu yoksa baabný ve anneni mi özledin?"
"-Hayýr", dedi.
"-Neden moralin bozuk? Sýk sýkta hasta oluyorsun",
dedim.
"-Yanlýþ anlamayýn, inan kibabamý ve annemi özleyipte gitmek istediðim yok. Burayý çok seviyorum. Allah'ým'dan çok korkuyorum. Buralarý terk edersem bana ahirette hesabýný sormaz mý?"
Bir þey diyemedim. Suçlu bile hissettim kendimi. O
küçük kalpte bu ne imandý Ya Rabbi! Onu hayranlýkla
izliyordum.
Bir gün çok rahatsýzlandý. Doktora götürmek zorunda
kaldýk. Bir çok tahlillerden sonra arkadaþým olan
doktor haným:
"-Hocam derhal bu talebeyi ailesinin yanýna
gönderin" dedi. Þaþkýnlýkla:
"-Neden?" diye sordum. Bana:
"-Belki üzülecek hatta inanmayacaksýn ama bu talebe
"Kanser".
Adeta baþýmdan aþaðýya kaynar sular dökülmüþtü. Sanki her tarafýma Rabbimin Rahmet sýfatý tecelli etmiþ, þefkat sarmýþtý. Hastahaneden ayrýlýrken Mustafa'ya hiç bir þey diyemedim. Oysa anlamýþ gibi bana sorular sorup dikkatimi daðýtmaya çalýþýyordu. Kulaðýma
eðilerek "-Hocam" dedi. "Azrâil insanlarýn canýný
alýrken nasýldýr?"
Aðlamamak için zor tuttum kendimi:
"-Güzel bir surettedir, mü'min kullara", dedim.
Sevindi, sanki mýrýldandý:
"-Belki hafýz olamam ama Elhamdülillah mü'minim" diye.
Þimdi anlamýþtým bana önceden sormuþ olduðu soruyu.
Demekki hastalýðýný biliyordu. Hafýz olmak için
Kur'an'ý bitirmek gerektiðini söylediðimde neden
üzüldüðünü þimdi anlamýþtým. Bir kaç gün sonra
eþyalarýný hazýrlamaya baþladýk. Çünkü dayanýlmaz
acýlar içinde olduðunu görüyorduk. Evine gitmesi
gerekiyordu. Ailesi geldi.
Mustafa yanýma gelerek:
"-Bana kýzmadýnýz deðil mi? Eðer söyleseydim belki
kursa almazdýnýz".
"-Ne demek nasýl kýzarým sana" dedim. "Hem sonra sakýn üzülme hafýzlýðýmý bitiremedim diye. Bu yola girdin ya. Rabbim seni hafýzlar zümresinden yazmýþtýr
Ýnþaallah", dedim. Öyle sevindi ki sarýldý boynuma;
"-Gerçekten ben þimdi hafýz sayýlýr mýyým? Baba bak
duydun deðil mi?"
Ya Rabbi bu ne aþktý. Rabbimin hikmeti tecelli etse de
iyi olsaydý þu Mustafa ne güzel bir kul olurdu. Böylece
Mustafa'yý Erzurum'a uðurladýk. Çok geçmedi. Bir iki
hafta sonra ailesi aðýrlaþtýðý haberini verdi. Bu bir
iki hafta içinde ondan iki mektup almýþtým. Bana hep
hafýzlýk tacýný merak ettiðini, rüyalarýna bile girdiðini yazýyordu. Bir gün sabah namazýndan sonra telefon çaldý. Mustafanýn babasýydý karþýmdaki ses.
Aðlamaklý bir sesle:
"-Hocam Mustafa'yý uðurladýk. Rica etsem bir hatim
okurmusunuz" deyince bende dayanamadým aðlamaya baþladým. Babasý beni teselli edercesine telefonu kapatmadan:
"-Size ölmeden önce þunu söylememi istedi", dedi.
Hýçkýrarak:
"-Babacýgým hocama söyle Azrâil söylediðinden de
güzelmiþ".
"Ey Rabbim senin kelamýn için yanýp tutuþan, yoluna
yapýþýp kelamýna sýmsýký sarýlan kulunu sen son
nefesinde yalnýz býrakýr mýsýn hiç?"