Seni sevdiðimi bilenler,
gece, yýldýzlar, ay ve doðan güneþti...
ezanlar þahitti bu aþka...
ama artýk di'li geçmiþ zamanda kalan bir hikaye...
güneþ her sabah kýskanýrdý gözlerimin ýþýltýsýný,
bilmeden seni kýskanýrdý gözlerimdeki hayalinde.
her sabah umutla beklerdim güneþin doðmasýný,
bu sabah gülecek aðlanacak halime...
ya geceler???
bu gece ne diyeceðim yýldýzlara?
aþkýma, aþkýmýza þehadet eden ezanlara ne diyeceðim?
gözlerinin ve gülen yüzünün hayali ortaðýmdý yalnýzlýðýma,
sesin her an kulaklarýmdaydý, adýn dilimde ezber...
dedim ya, hepsi di'li bir geçmiþ zaman hikayesi oldu þimdi...
yani artýk baþýn göðsümde anlatamayacaksýn günleri,
sýmsýcak nefesini tenimde hissedemeyeceðim bir daha...
konuþurken uyuyakalmayacaksýn telefonda.
"caným" deyiþim içini titretmeyecek.
demlediðim çayda kokunu duyamayacaðým.
her mesja, her telefona "sen" diye bakamayacaðým.
ellerinden dolma yiyemeyeceðim.
sana "kadýným" , oðlunu "oðlum" diyemeyeceðim.
sevgimi yüreðindeki sevgiye katýp paylaþamayacaðým...
ne yazýk deðil mi?..
ne yazýk...