Umutlar batarken ufukta, daðlarýn ardýnda,
yarýnlarýn gölgeleri uzamaya baþlar aðýr aðýr...
ve karamsarlýk kaplayýnca hayatý gece misali,
ölümün ayak sesleri duyulur sessizce...

anlamý kalmaz yaþamanýn yürek sevdasýz kalýnca.
acýlarýn burukluðu tebessümler kurþuna dizer,
hayaller teselli eder idam sehpasýndaki aþký,
ayrýlýk çeker ipi, gülerek "elveda" derken...

fýrtýnalar koparken ruhunda, bir liman ararsýn.
yanaklarýndan süzülen yaþlarla ýslanýrken,
gözbebeklerin uzaklarda bir noktaya takýlmýþ,
öyle bir yazý ki bu senin alnýna yazýlmýþ...

ve batarken umutlar mutluluk denizinde,
patlamýþ havada sen bir sandal içinde...
dalgalardan mý kaçarsýn yoksa yaðmurdan mý?
dalganýn sonu kayalýk, yaðmurun sonu bataklýk...

ve son bulduðunda fýrtýna, doðduðunda güneþ,
etrafýna bakarsýn... okyanusun ortasýndasýn...
küreðin kýrýlmýþ... yüreðin gibi...
yelkenin yýrtýlmýþ... þiirin gibi...
umudun tükenmiþ... hayatý gibi...