YALNIZ BALIKÇI


Bir varmýþ bir yokmuþ... Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde çok yakýnýmýzda ama bilmediðimiz bir yerde, küçük bir deniz kasabasýnda yalnýz bir balýkçý yaþarmýþ. Bilinmeyen bir sebepten dolayý kasabanýn dýþýnda sahildeki kulübesinde tek baþýna yaþayan bu balýkçý kimseyle konuþup, kimseyle dostluk kurmazmýþ. Kasaba halký onu tanýmadýðý için hakkýnda birçok söylenti çýkarýr, ondan çekinirmiþ. Oysa balýkçý, kimseye zararý dokunmayan kendi halinde bir adammýþ. Her gün küçük teknesiyle denize açýlýr, ihtiyacý kadar balýk tutup kasabadaki balýk komisyoncularýna satar, geri kalan vaktini de tek oda kulübesinde geçirirmiþ. Bazen yalnýzlýktan sýkýldýðý olurmuþ ama hiçbir zaman þikayetçi olmazmýþ.
Günlerden bir gün, bizim balýkçý yine denize açýlmýþ. Ýyi bir balýk sürüsü denk gelir umuduyla saatlerce gitmiþ. Bir deniz, bir gök görünüyormuþ, ikisinin arasýnda da yalnýzca küçük teknesi varmýþ. Ama bu kadar açýlmasýna raðmen bir tek balýða bile rastlayamamýþ. Saatlerce beklemiþ, yer deðiþtirmiþ ama bir tek balýk bile tutamamýþ. Anlaþýlan yine o þanssýz günlerinden birindeymiþ. “Deniz bugün bana ekmek vermeyecek” diye düþünüp geri dönmeye karar vermiþ ki, etrafýnda bir hareketlenme fark etmiþ. Hýzla aðýný çekmeye baþlamýþ, bir yandan da ya büyük bir sürü ya da büyük bir balýk yakaladýðýný düþünüyormuþ. O sýrada incecik bir sesin, “Balýkçý balýkçý bana yardým eder misin?” diye kendisine seslendiðini duymuþ. Etrafýna bakýnmýþ ama kimseyi görememiþ. Bu defa, “Buradayým, bu tarafa bak” diye kendisini uyaran sesin geldiði tarafa bakýnca þaþkýnlýktan ne yapacaðýný þaþýrmýþ. Zorlukla teknenin yan tarafýna tutunan güzel bir deniz kýzý duruyormuþ karþýsýnda. Bembeyaz bir yüzü, uzun kývýrcýk saçlarý, iri gözleri varmýþ deniz kýzýnýn, üstelik konuþuyormuþ da... Balýkçý o an, korku, heyecan, merak, þaþkýnlýk bütün duygularý bir arada yaþamýþ, bir süre ne yapacaðýný bilememiþ. Sonra, “Ne istiyorsun?” diye sormuþ sert bir þekilde. Deniz kýzý, “Lütfen bana yardým et” demiþ ince sesiyle ve eklemiþ, “Kayalara sýkýþýp yaralandým, yüzemiyorum, teknene al beni.” Balýkçý iyi adammýþ ama laf aramýzda biraz aksiymiþ, “Seni tekneye alýrým ancak yaralarýný sardýktan hemen sonra denize dönersin” diyerek tutup çýkarmýþ tekneye. Deniz kýzý hiçbir þey dememiþ, o kadar acý çekiyormuþ ki bunu, o güzel yüzüne bakan herkesin anlamasý mümkünmüþ. Vücudu, kollarý, kuyruðu, her tarafý yara bere içindeymiþ. Balýkçý bir yandan akan kanlarý durdurmaya çalýþýrken, bir yandan da yaralarý sarýyormuþ. Aksiliðine raðmen, yaptýðý iyilik ve gösterdiði çaba, deniz kýzýný duygulandýrmýþ. Yaralarý sarýldýkça acýsý azalýp rahatlayan deniz kýzý, büyük bir minnet ve hayranlýkla onu seyrediyormuþ. Balýkçý, deniz kýzýnýn bütün yaralarýný özenle sarýp iþini bitirdikten sonra, bir süre bu þekilde dinlenebileceðini söyleyerek yeniden iþine koyulmuþ. Deniz kýzý, ince ürkek sesiyle teþekkür etmiþ. Ýri gözlerinde hala minnet ve hayranlýk varmýþ. Yavaþ yavaþ geri dönme hazýrlýklarý yapan balýkçýya borcunu ödemek için, biraz daha ileriye gitmesini tavsiye etmiþ. Balýkçý, denemekle bir þey kaybetmeyeceðini düþünüp, deniz kýzýnýn söylediði yere gitmiþ. Attýðý hiçbir aðý boþ çýkarmamýþ, her defasýnda biraz daha balýk tutmuþ. Gittikçe keyfi yerine geliyormuþ. Bir yandan iþini yaparken bir yandan da deniz kýzýyla sohbete baþlamýþ. Sohbet sýrasýnda deniz kýzý, bu aksi balýkçýya ýsýnýp, ona olan hayranlýðýnýn sevgiye dönüþtüðünü hissetmiþ. Balýkçý, iþini bitirip son defa aðýný toplarken, ayrýlýk vaktinin geldiðini söylemiþ. O an, deniz kýzýnýn yüreði sýzlamýþ ve balýkçýdan kendisini býrakmamasýný istemiþ. Balýkçý, ummadýðý bu isteðe þiddetle karþý çýkmýþ ama deniz kýzý onu ikna edebilmek için türlü sebepler sýralayýp durmuþ: “Ýyi bir adamsýn, bana yaptýðýn iyiliði herkes yapmaz. Seni çok sevdim, izin ver seninle geleyim. Hem yalnýzlýðýný paylaþýr dostun olurum.” Balýkçý, “Daha neler” demiþ “Sen deniz kýzýsýn ben insaným, aramýzda dostluk olur mu, yaþadýðýmýz yerler bile farklý”. Deniz kýzý, aþaðýlandýðýný hissetmiþ ama pes etmemiþ, “Lütfen balýkçý, kýrma beni. Emin ol, piþman olmayacaksýn, kabul et dostluðumu, býrak seninle geleyim. Hem bak, yaralýyým, bu halde denize geri dönersem ölüp giderim.” diye yalvarmýþ ama balýkçýnýn aksiliði tutmuþ ya bir kere, inatla “Hayýr” demiþ. Üstelik biraz da kabalaþarak, “Kendin gidiyor musun, yoksa ben mi atayým?” diyerek üzerine yürümüþ. Deniz kýzý bu laf üzerine, iri gözlerinden akan yaþlarla bir þey söylemeden býrakývermiþ kendini serin sulara... Ne var ki, uzaklaþamamýþ tekneden, son bir umutla, “Ýzin ver geleyim, yalnýzlýktan kurtulur, dost sahibi olursun.” demiþ. Balýkçý kýzýp hiddetle, “Git baþýmdan, iþim gücüm var, ben yalnýzlýðýmdan memnunum” diye baðýrarak sahile doðru yola koyulmuþ. Yol boyunca baþýndan geçen bu olayý ve deniz kýzýný düþünmüþ. Hatta kulübesine geldiðinde bile kafasýnda ayný düþünce varmýþ. Düþünceleri zamanla piþmanlýða dönüþmüþ ve geçen her saniyede piþmanlýðý artmýþ. Bir ara, “Hay benim akýlsýz kafam, ne kadar aptallýk ettim. Ayaðýma gelen dostluðu geri teptim. Kabul etmiþ olsaydým, þimdi böyle yalnýz olmazdým” diye kýzmýþ kendi kendine. “Yarýn gidip ondan özür diler, dostluðunu kabul ettiðimi söylerim” diyerek rahatlatmýþ kendini.
Ertesi gün teknesine atlayýp denize açýlmýþ. Deniz kýzýna rastladýðý yere gelince baðýrýp seslenmiþ ama deniz kýzý ortalarda görünmüyormuþ. Belki biraz daha ileridedir diye düþünerek daha açýlmýþ. Sürekli baðýrýp duruyormuþ, “Deniz kýzý deniz kýzý” diye. Saatler geçmiþ ama deniz kýzýndan bir tek iz bile bulamamýþ. Baðýrýp aramaktan yorulmuþ. Biraz mahzun, biraz kýzgýn geri dönmüþ. Ertesi gün tekrar ayný yere gidip aramýþ deniz kýzýný, sonraki gün de, ondan sonraki günler de... ama ne yapsa ne etse bulamamýþ bir türlü. En son kasabadaki yaþlý bir balýkçýya gidip olanlarý anlatmýþ. Yaþlý balýkçý; “Deniz kýzlarý, bir kadýn kadar narin ve hassastýr. Onlara karþý davranýþlarda kýrýcý olmamak gerekir, çabuk incinirler. Üstelik senin bahsettiðin deniz kýzý, yaralýymýþ. Yaralý bir deniz kýzý, denizin içinde birkaç saatte ölür, yaþayamaz.” demiþ ve eklemiþ, “Hayatta bazý fýrsatlar vardýr, sadece bir kez elimize geçer ve deðerlendiremezsek uçup gider. Hayatta bazý insanlar vardýr, sadece bir kez karþýmýza çýkar, deðerini bilmezsek kaçýp giderler ve asla geri gelmezler”.
Balýkçý, o zaman anlamýþ, ne büyük hata yaptýðýný ve ayný hatayý tekrarlamamak için ömrünün sonuna kadar çok dikkat etmiþ.
Gökten üç elma düþmüþ; biri onun, biri bizim, diðeri de ders çýkaranlarýn baþýna...