Ýki kadeh duruyordu kalabalýk masanýn üzerinde, bir de yarým þiþe þarap. Dolunaydý gökyüzünün süsü ve gözlerindi gözlerimin çýkmaz sokaðýndaki son numaralý adresi. Kýrmýzý þarapla demlenmiþ aðzýmdaki kekremsi tat uyuþturdu baþýmý. Düþüncelerim birleþemez oldu bir eksenin etrafýnda ve dansa verdim kendimi…

Kollarýnda müziðe eþ ederken bedenim kendini, masada durmaya devam ediyordu iki kadeh ve bir yarým þiþe þarap. Notalarýn ahenginin kattýðý büyüyle odaklandýðým bir sevginin tam içinde olduðum bir saatti. Akrep de yelkovan da saatin saniyesi de kalakalsýn istedim o anda. Müzik devam etsin sadece. Tatlý bir sarhoþluða teslim ettiðim baþým dönüp dursun dünya durduðu sürece. Ve yeniden doldur sen kadehimi, mücevher kýrmýzýsý þarapla…

Müzik sürdü, gece yolculandý sabaha doðru. Trenler ayrýldý her þehrin garýndan, mutlu pembe bulutlar kapladý gökyüzünü. Oysa o gece hiç bitmesin istedim ben. Kollarýnda sonsuza kadar kalayým, müziðin ritmine kapýlýp gideyim ve o yarým þiþe þarap hiç bitmesin. Doldurdukça kadehlerimizi, yeniden demlensin. Mükemmel geceye yakýþan mükemmel bir sen. Gözlerinde en bakmaya kýyamadýðým med-cezirler. Sonsuz gökyüzü, her þey sonsuz bu gece. Sevgi, sen, ben… Tabii ki bir de iki kadeh, kalabalýk masanýn üzerinde duran, bir yarým þiþe de þarap. Bir türlü kuramadýðým sevgi cümlelerinin aydýnlýk öznesi, güzel günlerin umutlu düþleyiþi ve yazdýðým yazýlarýn sonsuz masal kahramaný… BEN SEVDÝM SENÝ…

Ve öyle bir þehrin öyle bir sokaðýna geldim ki, herkes yabancý kaldý bana senden baþka. Girdiðim ilk dükkanýn tezgahýnda duran neydi biliyor musun? Ýki kadeh ve bir yarým þiþe þarap. Sen olmasaydýn eðer, kýrmýzý þarap sarhoþluðu getirirdi aklýma yalnýzca. Ama sen varsýn diye sen oldu her damla kýrmýzý þarap, kadehteki bir dudak izi. Çok uzaklarda da olsan, an be an geçmez de olsa saatler, o gecenin ritmini duyuyorum hala içimde. Senli bir sevginin sonu ne olursa olsun caný cehenneme! Ayrýlýk da olsa adýn, ihanet de olsa sokaðýn, dönülmez bir yol da olsa arþýnladýðýn, BEN SEVDÝM SENÝ…

Yanýnda olmanýn her þeye deðdiðini söylediðim her an, en çok da seninle kýrmýzý þaraplarýmýzý yudumlarken kristal kadehlerimizden, ayrýlýktan uzak, sevgiye tuzak, yalana yasak sözlerle yazdýðýmýz þiirlerden bir gülüþ yerleþti gözlerime. Ve sen… Rengini bulamadýðým gözlerinle ezberlerken yüzümün her zerresini, masanýn beyaz örtüsünün üzerinde kandan bir damla gibi duruyordu bir yudum kýrmýzý þarap…

Satýrlar yazýlmaz oldu.
Sen þarap oldun, ben kýrmýzý.
Masa örtüsü beyazdan ala döndü, sevgimiz buzdan suya.
Ayrýlýðýn sihrini býraktý içime, özledim seni.
Döneceðini bildiðimden gülümseyiþe döndü yüzümdeki silik hüzün.
Hala iki kadeh duruyordu masanýn üzerinde, bir yarým þiþe de þarap,
Anlatmayý beceremedim derdimi,
BEN SEVDÝM SENÝ…