Sonuncu bu sana yazdýklarýmdan,
Bir daha adýný anmayacaðým,
Kömür karasý gözlerini yakacaðým,
Küllerini de savurup rüzgara, öyle bakacaðým...

Bu son gözyaþý sana döktüðüm,
Bir daha ardýndan aðlamayacaðým,
Hani saçlarýný okþadýðým ellerim varya,
Gidip binlerce kez yýkayacaðým...

Bu son kadeh rakým, su diye sen kattýðým,
Bir daha seni þiþelerde aramayacaðým,
Hani sen diye öptüðüm kadehim varya,
Paramparça edip, çöpe atacaðým....

Ve son kez sevgilim diyorum sana bugün,
Týbký sana yazdýðým her þiir, her mýsra gibi,
Kalan tüm hatýralarýný buruþturup,
Býraktýðýn yaralarýn, kan rengi sargý bezleri ile birlikte,
Bilinmezliðin ateþine atacaðým...

Dumaný sis olup kaplayacak her bir yaný,
Öyle bir yaban olacak ki o pembe düþler,
Göz, gözü görmeye hasret kalacak,
Ve rüzgar sisi yavaþ yavaþ daðýtýrken,
Bende sýrtýmý dönmüþ çoktan, gülümserce gitmiþ olacaðým,
Geriye sadece,
Kokuþmuþ bir kaç hayal denemesinin cansýz bedenleri,
Ve bu son þiir kalacak....