YALNIZLAR PALAS

Uzun yýllardýr aþka aþýk yaþayanlardan mýsýnýz?

2004 yýlýnda aþka aþýk kalmýþ azýnlýktaným. Yerim yurdum belli. Etrafýmda bana benzeyen Yalnýzlar Palas komþularý, beraber yaþayýp gidiyoruz. Ellerimizde yýpranmýþ aþk hikayeleri. Yaþamak istediðimiz ama yaþayamadýðýmýz aþklar.

Karanlýk köþelerde deðil Yalnýzlar Palas. Hemen arayýpta bulabilecek kadar yakýn mesafede. Bir odasýnda yýpranmýþlýklar, bir odasýnda güvensizlikler , diðer odasýnda kaybolmuþluklar ve gözyaþlarý saklanmýþ. Kendi içinde körebeye tutuþmuþken odalar yarasý bir türlü iyileþmeyen kabuklarýmýz kangrene dönüþmüþ çoktan.

Ne kadar çok insan kandýrýyor birbirini . O kadar korkuyor ki yalnýzlýktan “mýþ” gibi aþklar yaþýyor. Oysa Yalnýzlar Palas müdavimleri “ içinde aþk “ geçen tüm kelimelerle seviþiyor.
Yalnýzlar Palasta ne kadar hüzün, acý, gözyaþý, terkedilmiþlik, öfke, suskunluk, hýrçýnlýk, nöbetler yaþanýrsa yaþansýn inatla herkes “ Aþk için ölmeli aþk o zaman aþk” diyor. Aþkýn “ E” hali yok burada. Ya aþk olmalý ya da olmamalý. Þairin ya da yazarýn dediði gibi – ki kimine göre büyük yazar kimine göre þair- “ Olmak ya da olmamak “ tüm mesele bu.

Yalnýzlar Palas’ta durmadan býkmadan özlemle aþkýn döneceði gün bekleniyor. Bir aþk yaþandýðýnda bulutlara uçuluyor, güneþle þakalaþýlýyor, dolunayda aþkýn yüzü aranýyor. Dualar ediliyor “ tüm saatler, dakikalar, saniyeler” aþký getirsin diye. Aþk geliyor, aþk gidiyor. Zaman yalnýzlýða sürekli vuruyor. Aþka 24 saat yetmezken; yalnýzlýk 25 saat yaþanýyor.

Yalnýzlar Palas’ta aþk, aþký bekliyor. Kadehler aþka ve yalnýzlýða...


Yeþim Þahin
06/06/2004