Tren vaktinde elinde ne iþ varsa býrakýp, taþlý, çakýr çukur yolda var kuvvetiyle yokuþ aþaðý koþturup varýyordu tren istasyonuna. Meraklý gözlerle trenden inip, binenleri izliyordu. Trene binenler; acaba nereye gidiyor diye merak edip duruyordu.
     Ailesinin durumundan dolayý okula kýsa bir süre gidip býrakmak zorunda kalmýþtý, okuma yazmayý da vagonlarda ki istasyon tabelalarýndan sökmüþtü.
     Kars – Erzurum... Haydarpaþa...
     Bu tabelalarla yüzleþtiði her defa da :
-     Ey koca tren! Bir gün beni de Erzurum,Sivas deðil ta Haydarpaþa’ya götüreceksin, diye içinden geçiriyordu.
Bu trenle, dedesi ve aðabeyi kasabaya, dedesinin aylýðýný almak için gidiyorlardý. Ne
kadar bu yolculuðu arzu etse de dedesi aðabeyini daha çok sevdiði için hep kasabaya onu götürüyordu.
     Aylýklarýn alýndýðý aylar geçti ve o, yine trenin istasyona vardýðý vakitte inip binenleri seyrediyordu, zemheri ayýnda. Koca tren, “gidiyorum” diye feryat ediyor ve yine onu almadan köyden uzaklaþýyordu. Ellerini cebine attý usul usul yokuþu týrmanarak evin yolunu tuttu. Bir anda içinde yarýn o trene binme yolunda bir ateþ alev aldý ve kendi kendine tekrarlamaya baþladý baðýra çaðýra:
-     He ya! He koca tren yarýn beni de götüreceksin Haydarpaþa’ya, beraber gideceðiz oraya.
Aklýna iyice yer etmiþti, Haydarpaþa’ya gitme arzusu. Eve vardýðýnda dedesinin
odasýna girdi ve cayýr cayýr yanan sobanýn yaný baþýnda ki sekiye uzanýp:
-     Heyt ulan! Aha bende gidiyorum Haydarpaþa’ya. Siz götürmezseniz götürmeyin...
Yarýn gidiyorum, diye sayýklayarak uyuyakalmýþtý. Ýþlerini bitirip odaya varan babasý, kucaklayarak onu yataðýna götürdü.
-     Ah balam, ben istemez miydim senin okuyup ta büyük þehirlerde barýnmaný. Ama nasip olmadý iþte ne yaparsýn, dedi ve yanaðýna kondurduðu kocaman bir öpücükle odadan ayrýldý. Bu bir veda öpücüðüydü ufaklýk için ama kim biliyordu ki?
Yine sabahýn erken saatinde kalkýp koyulmuþtu iþe. Yaptýðý iþe öylesine dalmýþtý ki sabah treninin vaktini kaçýrmak üzereydi; Haydarpaþa aklýna geldi. Can havliyle elinde ne varsa savurup istasyona doðru koþmaya baþladýðýnda, tren de “ben geliyorum” çýðlýklarýný atmaya baþlamýþtý köye girerken. Nefes nefese varmýþtý istasyona ve yine trenden inenler, binenler... Yolcu vagonlarýna binemeyeceði biliyordu. Çünkü cebinde sadece bakkala verip bir avuç akide alabileceði, folluktan yeni çýkardýðý bir tane yumurtasý vardý. Trenci amcayý da bu yumurta ile kandýramayacaðýný biliyordu.
“Yolcu vagonuna binemezsem, ben de yük vagonlarýna binerim” diye düþündü. O kalabalýkta usulca yük vagonlarýndan birine sokuldu ve aralanmýþ kapýsýndan sýzdý içeriye. Vagon yarýya kadar saman doluydu. Ýstiflenmiþ saman balyalarýna sýrtýný dayadý, gözlerini kapadý ve yine:
-     Aha geliyorum Haydarpaþa bakalým ne menem bir yermiþsin sen, diye sayýkladý kendince.
Ama garibimin hiç haberi yoktu, köyünün ülkenin bir ucunda Haydarpaþa’nýn ise diðer
ucunda olduðundan. Ki o zemheri soðuðunda trenin vardýðý bir istasyonda vagonun yükü boþaltýlacakken görmüþlerdi; ufaklýðýn elindeki yumurtaya sarýlmýþ,soðuktan mosmor olmuþ o minicik bedenini...