Dadaþlar Diyarý'nýn ihtiyar delikanlýsý,
kahverengi gözlerindeki sevgiyle bakmayý öðrendim insanlara. Pos býyýðýnla kapanmýþ dudaklarýndaki gülümsemeyle,
konuþmayý öðrendim. Öfken ne kadar hiddetli olsa da
cemalin bir o kadar sakindi
ne saðýn belliydi ne solun
bir mahallenin babasý, amcasý oldun
ben hep kýskandým diðerlerini.

Sana aðabey diye seslenenler
ülkenin batýsýndan, kuzeyinden, güneyinden ve buradan
yine ayný sevda ile sesleniyorlar sana
sanatkârdýn, sevdanýn sanatkârý
Palandöken'in, Aðrý'nýn, Erciyes'in fatihi
toprak gözlerini görmeyen kaldý mý memlekette?

Ben daha on beþinde beraber baþlamýþtýk
seninle alýnterimizi duvarlara iþlemeye,
bir duvardaki terin kurumadan
baþka duvarlara iþliyordun terini.
Alýn terini sürmediðin eser kaldý mý memlekette?

Ya fýrça ile tuallere, duvarlara
ya kalem ile kaðýtlara,
ya da murç ile kayalara yazýyordun gönlündeki manzumeyi,
manzumelerini okumayan kaldý mý memlekette?

Kader seni alýp gitti gideli
benim gibi naçar, yetim kaldý mý memlekette?