Yazma sebebim oldum yine. Sayfalarýma hep izi almadan geliyorsun. Tüm benliðinle yerleþiyorsun satýrlarýma, içimde bu kadar yarýmken nasýl oluyorda tüm hakimiyetinle yerleþiyorsun hayatýmýn satýr aralarýna. Buna ben mi izin veriyorum bilmiyorum. Aptallýk bu... Oysa bütün bavullarýný toplayýp gitmiþtin yüreðimden, arkanda oturup aðlayabileceðim tek bir hatýra býrakmamýþtýn, yakmaya kýyamadýðým fotoðraflardan baþka. Ýçimdeki seni öldürdüðüm gün, onlarda tüm deðerini kaybedecekler.
Ömrüme ömür kattýn ,ömrümden ömür çaldýn...
Her gece yataðýma yatýp seni düþündüðüm gecelerin en yangýnlýsýnda gömdüm seni yüreðime...
Þimdi senden sonra geçen günlerin sonundayým.
Alýþtým sensizliðe, yok ilk gün ki acým, tatlý bir kaþýntý var yaramýn üstünde. Bir tek o zaman geliyorsun aklýma. Özlemekten yorgun düþtüðüm gecelerin sonunda, seninle yürüdüðümüz yollarýn baþýnda ve seninle benim tam ortasýndayým...
Þuursuzca özlüyorum seni. Ýstediðim için deðil belki sana olan sevgimi biraz daha hak edebilmek için bu özlem...
Tekrar diyorum, yazma sebebim oldun yine.
Belki seni deðil, seni yazmayý seviyorum. Seni yaþamak çok zor çünkü, bana ait deðilsin. Ama yazmasý çok kolay, çünkü yazýlarýmda sadece bana aitsin, sadece benim kelimelerime mahkumsun. Bazen noktayla bitiyorsun, bazen üç noktayla.
Bu aralar yine üç noktasýn...