Ahmet Altan son deneme kitabýnda yer verdiði " Ben bayaðý birisiyim ama yazdýklarým öyle deðil" , ve daha önce Geceyarýsý þarkýlarý isimli deneme kitabýnda yer alan "Bir insan yaratmak " adlý yazýlarýnda aslýnda ortak bir noktaya deðiniyor : Bizlerin insanlarý olduklarý gibi kabul etmediðimize...

Hayat içerisinde insanlarý kendi kriterlerimize göre þekillendirmeye çalýþýyoruz bizler...Sadece o çeperin içinde olduklarýnda onlarý sevebileceðimizi düþünüyoruz. Düzen insaný olmaya çabalýyor ve hayatýmýzdaki insanlarýn da öyle olmalarýný bekliyoruz.

Biz ölümlüler , sanatçýlardan , kalýcý olaný yaratanlardan daha farklýyýz. Ölümlüleri düzen içerisinde yaþamaya zorladýðýnýzda bir yerden sonra baþarýlý olabilirsiniz. Karþýlýklý çýkarlar sizlere yardým eder. Fakat iþ bir sanatçý ile uðraþmaya geldiðinde , yapabilirliklerimiz azalýr. Çünkü sanatçýnýn amacý sizde veya toplumda bir pay elde etmek deðildir. O yaptýðý sanattan medet umar. Kendini ifade ettiði tarzý her ne ise , ondan bir beklentisi vardýr. Bizler bu oyunda sadece birer piyonuzdur. Hatta birer malzemeyizdir. Elle tutulur , gözle görülür olmanýz , hisleriniz , kýrýlganlýklarýnýz , varýnýza dair herþey , Onlar için sanal bir dünyanýn küçük zerreleridir. Siz nasýl isterseniz öyle yaþamalý , Onlar da bu yaþam tarzýný gözlemlemeli ve kendi tarzlarý içinde bunu sanatlarýna yansýtmalý ve hayatlarýný deðiþtirmeden yaþamaya devam etmelidirler. Türkçesi ucundan tadýna bakarlar hayatlarýmýzýn , hayatlarýnýzýn...

Ahmet Altan gerçekten çok güzel bir noktaya deðinmiþ ; bizler sanatçýlarý kendi düzenimizin kurallarý içinde olmaya zorluyoruz. Bu yaratýcý bir ruhu , ortaya çýkmamasý için mahkum etmek gibi birþeydir...

Sanatçýlarýn yaþadýklarý herþey biz ölümlülerden farklý bir boyuttadýr aslýnda. Bizler küçük beyinlerimizle , onlara kahramanlýklar verip , hata yaptýklarýnda Onlarý suçluyoruz.. Onlarýn bizler kadar sentetik kaygýlarý yok anlayamýyoruz. Bir dönem ayný hataya düþmüþ bir ölümlü olarak , bu yazýlarý okuyuncaya kadar yaptýðým yanlýþlýðýn büyüklüðünün farkýnda deðildim. Bizler düzen içinde yer almak için zaaflarýmýzý yok etmeye çabalarken , Onlar aslýnda o büyük , derin zaaflarý , karanlýklarý hatalarý olmadan bugün geldikleri yerlere gelemezlerdi bizler bunlarýn farkýnda deðiliz.

Bir sanatçýya uzaktan hayran olmak , ve O'nun günlük yaþantýsýna girdikten sonra hayal kýrýklýðýna uðramak. Bu Onlarýn bizler gibi yaþadýklarýný düþündüðümüz için yaþadýðýmýz bir buhran. Bizler ayakta kalmak için hayatla savaþmamýz ve hep kazanan olmamýz gerektiðine inanýrken ; belki de Onlar zayýf ve hayatla savaþmaktan korktuklarý için sanatlarýnda baþarýlýlar.

Geçen zamanýn birinde sanatýna çok saygý duyduðum eski bir dosta :

--" Sen benim kahramanýmsýn ! " demiþtim.

Böbürlenip bana nasl kahraman olduðunu , bu aþamaya nasýl geldiðini anlatmasýný beklerken bir dizi cümle ile karþýlaþtým :

--" Kahramanlar da aðlar , ama ben hiçbir zaman kahraman olacak kadar hayatla savaþma gücüne sahip olmadým . Benim harcým deðil. Ben hep sonu kötü biten filmleri sevdim."

Bu sözleri ilk duyduðumda hayalkýrýklýðýna uðramýþtým ; hatta haddimi aþarak sinirlenmiþtim. Bu gün bu hatamý daha iyi anlýyorum. O kahraman olsaydý , bugün ortaya çýkardýðý eserlere ulaþamayabilirdik. O , kaybedilmiþ duygularý , yitirilmiþ aþklarý , sonu kötü biten filmleri sevip öyle yaþamasaydý , benim O' nu sevmek için nedenim olmayacaktý. Çünkü onu sevme nedenim yarattýklarýydý.

Bizler kendi dünyalarýmýzda , kendi kurallarýmýzla asla ortaya çýkaramayacaðýmýz eserlerin yaratýcýlarýný sorgularken , Zeus' a þükürler olsun ki , Onlar biz ölümlüleri hoþgörmeyi çoktan öðrendiler....