SAKLAMBAÇ

Þimdi þehrin ýþýklarý kadar uzaksýn bana
Puslu, sisli bir karanlýðýn ardýna odaklanýyor gözlerim ve seni arýyor
Sen bildiðim sen deðilsin artýk
Elimi uzatsam koca bir boþlukla karþýlaþacaðým, biliyorum
Yine biliyorum ki o boþluðun içinde bir yerlerdesin
Nefesini duyumsuyorum esen rüzgarda
Bak iþte yaklaþýyor kokun da
Keþke bu kadar yüreksiz olmasaydýn
O zaman boþlukta saklambaç oynamazdýk
Saklanan sen oluyorsun ne zamadýr, arayan da ben
Tam bitti artýk buldum seni diyorum
Tekrar oynamak istiyorsun, ufak bir çocuk gibi
Sen de kendi içinde oynuyorsun bu oyunu
Sürekli kendini arýyorsun kaybettiðin benliðinde
Ve yanlýþ adreslere yolluyor seni olmayan mantýðýn
Dar Sokak aralarýna girmiyorsun
Seni dar bir sokak arasýnda sýkýþtýracak gerçeklerden kaçýyorsun
Çýkmaz bir sokakta yitip gitmekten korkuyorsun
Benden kaçarken,en çok kendine uzaklaþýyorsun
Elinden tutup,seni çýkmaz sandýðýn sokaklara götürmek
Ve aþkýn keskin kokusunu duyumsatmak istiyorum
Ýhanetin acýsýný bile yok eden bu güce inan istiyorum
‘Gel, affettim seni’ diyorum
Uzatýyorum elimi
Gelmiyorsun! Gelemiyorsun!