YAVRUM!


Gözlerimden yaþlar damlýyor,
Tutamýyorum kendimi.
Acýný böl, en büyük parçasý benim olsun,
Hatta tümünü bana ver.

Ben tattým biliyorum,
Acýlarýn en acýsý o , ölüm.
Hele yavrum ,yavrumun acýsý.
Uyan bebeðim ne olur.

O soðuk, kara topraða seni nasýl koyarým,
Süt kokan tenine nasýl kýyarým,
Gül kokan ipek saçlarýna,
Iþýl ýþýl gözlerine,
Kendi gözümden kýskanýrým.

Ýçimde bir þey hep acýyor, taze bir yara,
Ýçin için, Kanýyor kanýyor.
Allahým yavrumu bana geri ver,
Hep böyle yalvardým,
Ne olur Allahým anneleri babalarý,
Koma yavrularýndan ayrý.

Sen sanma ki ben yaþýyorum,
Ýnsan susuz,havasýz,aþsýz yaþayabilir mi?
Sen aðlarken ben gülebilir miyim?
Yüreðimin bir köþesi yanýyor,
Yüreðimdeki ateþ yeniden alevlendi,
Sen de kabaran dalga dalga alevler
Bana da sýçradý.
Bölüþ benimle acýný,
Paylaþtýkça hafifler ,
Acýlarýn hertürlüsünü yaþadým,
Arsýz oldum bu konuda,
Bu illet buluyor beni sonunda.