(Öylesine yuttum ki sesli harflerimi…) Korkar oldum noktalar koymanýn ardýndan yeni cümleler kurmaya. Artýk yokmuþsun, artýk yokmuþum, artýk yokmuþuz. Gün batýmlarý yokmuþ oturduðumuz odanýn sarý duvarlarýna yansýyan. Ellerin yokmuþ en beklenmedik anda ellerimle kavuþan. Aþklar yokmuþ artýk, bir zamanlar var olduðuna inanýlan.

(Öylesine yuttum ki sesli harflerimi…) Ýçimde kýrýlan bir ayna kaldý sadece. Geceler yokmuþ artýk, gündüzler de… Saatlerin kadranlarý kýrýlmýþ, küsmüþ zamana. Kala kala bir rüya kalmýþ geceleri buluþtuðum. Bir zamanlar bir romantiðin sarhoþ eden gitar sesini dinlediðimiz yer de silinmiþ gitmiþ haritalardan. Ne çok þey kalmamýþ, ne çok hiçbir þey var olmuþ yaþanýp bitmiþlerden…

(Öylesine yuttum ki sesli harflerimi…) En çok da isminin içinde geçenleri. Bir pusula ömründe ilk kez yanlýþ yönü göstermiþ. Gururuyla intiharý seçmiþ, düþüp kýrýlmýþ yanlýþ yönü gösterdi diye. Güney de yokmuþ artýk, kuzey de… Sabahlarý yaþadýðýmýz doðu silinip gitmiþ, batýysa hiç olmamýþ ki daha önceden zaten…

(Öylesine yuttum ki sesli harflerimi…) Kala kala sadece ve sadece o kelimeler arasýna yerleþtirilen birkaç küçük nokta kalmýþ. Sadece üç nokta… Apostroflar yokmuþ artýk, virgüller de çoktan yitip gitmiþ geldikleri masallar alemine. Ne bir ünleme rastlayabilirmiþiz artýk bu ucunu göremediðimiz sokaðýn ortasýnda, ne de kendini sorgulayýp duran tek bir soru iþaretine…

(Öylesine yuttum ki sesli harflerimi…) Yok olmuþ dakikalar, saatler, saniyeler. Ve sen biraz da. Sahi biz hiç var olduk mu dersin? Belki olduk, belki olmadýk. Aslýnda ne kadar yanýldýk, ne kadar aldandýk. Biz koskoca birer yalandýk. Odanda daðýnýklýðýný toplayan bir gölge vardý ya hani, o da yok artýk. Daðýnýklýðýn da yok, serzeniþlerin, boþvermiþliklerin de. Artýk biz yokuz ki…

(Öylesine yuttum ki sesli harflerimi…) Ancak, bana aldýrmadan geçip giden zaman kalabilirdi ardýmdan. Devam etti takvim yapraklarý ardý ardýnca koparýlýp atýlmaya. Aylar yýllara dönüp gitti. Artýk ay yok, yýldýzlarý da kaybettim ne zamandýr. Sahi gökyüzü var mýydý seni sevdiðim zamanlar? Bilmiyorum ama, banyonda her sabah baktýðýn aynada gördüðün benim siluetim yok artýk. Ya da telefonlarda duyduðun sesim. Yoklar ne zaman var oldu? Veda etmeyi mi unuttuk artýk olmayanlara yoksa?

(Öylesine yuttum ki sesli harflerimi…) Ýki þehir, bir köprü vardý bir zamanlar. Eskiden izlediðimiz filmler yok artýk, ilk kez gittiðimiz bale de oynanmadý bir daha hiç. Belki bir tiyatro oyununun ta kendisi bizdik. Tanrým, sen ve ben ne çok þey yitirdik. Birdik, bizdik, “en”dik, tektik… Sahi biz ne zaman bittik? Ne kadar zaman geçtiyse üzerinden, bu gece o kadar yutuyorum sesli harflerimi… “Ah”larýmý yutuyorum artýk. Avaz avaz susuyorum, sessiz sessiz çýðlýklar atýyorum bu gece kendi kendime. Bitenlere gülüp baþlamak isteyenlere aðlýyorum. Hüzünler mutlu ediyor beni, mutluluklara aðlýyorum. Her þey ters dönüyor ama ben yýrtýp atýyorum bir kaðýda yazdýðým seni, yutuyorum bütün sesli harflerimi… Elveda sevgili…