Ey bu þehrin güzeli, kalbimin yalaný,
Derviþ yüreði hanemizden, sonu gelmez bir yolculuðun ýssýz ve hoyrat, insan ve yalan kokan penceresinden unutulmuþ yitik bir gençliðin küçücük bahçesindeki yaþama duacý beyaz papatyalara ve içli sarmaþýklara mecbur ettin bizi. Biz ki sevdayý yüreðimizin en derin, en soðuk ve penceresiz hanesinde saklardýk. Korkardýk yiðit ve cesur olacaðýmýz yerde kaypak ve aþka müptela olmaktan. O kadar kendimizden uzak, o kadar yabancý þehirlerdeydik ki adýmýz anýldýðýnda binlerce çiçek solar, binlerce kuþ uçuþurdu çýðlýk çýðlýða. Akþam olurdu çocuklar çekilirdi evlerine hayatýn aðýr bir iþçisi gibi. Yýldýzlar düþerdi, biz kalbimizin yabancýsý olurduk. Kireç badanalý duvarlar arasýndan, fukara gönlümün gelgitleri arasýnda; gurbet ve hasret ortasýnda, þehirden ve insanlardan kaçan, olmayaný arayan bu gözler önünde eþsiz bir tebessüm, asil bir edayla görünüveren; hüznümün, gözlerimin ve yüreðimin perdelerini aralayýp hayatýmýza düþen, bizi sarsan suret, güzellik, zarafet ve nezaket. Biçimsiz, kuralsýz ve haþarý dünyalara sürgün ettin bizi. Yüreðimize el sürdün, gülümsedin yok ettin. Þimdi kalbim çýkýþý olmayan bir zindan, gözlerim gardiyan, Yaðmur yaðar düþlerim silinir, yavru ceylanlara yol gösterir adým. Ellerimden çiçekler açmaz ama hüznümden bað bahçe çoðalýrdý. Adýmlarýmýz dolaþýrdý, biz hayatýn köylüsüydük.

Ey bilinmeyenim, hayata gülüp geçenim,
Çocuklarý bilir misin? taþ ve toprak avluda tarladan annesinin yolunu bekleyen, uzamýþ kirli saçlarý, lastik pabuçlarý, kýrk yerinden yamalý elbisesi ve donuk bakýþlarýyla umudu pörsümüþ, yüreði büyümüþ o çocuklarý. O çocuklarýn buruþmuþ gönlünü, dünyayý sýðdýrýp, çocukluðunu sýðdýramadýðý o gözlerini? Güneþi avuçlayamayan o ellerini? acýyla akran düþlerini? ayaza kesmiþ hayallerini? solmuþ, pörsümüþ ve ertelenmiþ uykularýný? Mahcup delikanlýnýn mazlum ve yetim sevdasýný? gelinlik kýzlarýn çeyiz sandýðýný, gece uykularýný? Annenin yüreðini, babanýn direncini? Hayallerinden büyük bir þehirde sýrtýna hatýralarýný ve tedirginliðini sarmýþ bir çocuk oldun mu? Sahi sen hiç yaþadýn mý?


E benim günahým , beyaz yarim,
Dün bütün sayfalarýný kopardým hayatýn. Tecrit edilmiþ ne varsa yaþamaktan yana özenle yakama yapýþtýrdým. Dudaklarýma bir sigara iliþtirip usulca sokaklara açýldým. Ýnsanlar benim kadar yalnýzdý. Çaresiz yürüdüm. Yanýmdan geçen bir çocuða ellerimi uzattým, saçlarýný okþadým. Kuru yemiþçinin önünde çekirdek çýtlatan serçelere selam verdim içimden. Gurbete sevkýyat yapan trene el salladým .... Kaðýttan uçak yaptým, sana selam gönderdim.


Sahi düþlerine uðradý mý ?