Saygýsýz bir insan olmak istemezdim, kendime olan saygým gün geçtikçe tükeniyor ve saðlýklý iliþkiler kurmakta yýllar sonra tekrar zorlanýyorum,sendeliyorum.Sebebi yaþadýðým hayal kýrýklýklarý mý çýkaramýyorum.
Kimsenin önemini kazanmak istemiyorum, onda önemimin tükendiðinden bugüne...Peki o bütün bu fedakarlýklarý,kendi hayatýmdan alýntýlar yapacak kadar sarfettiðim fedakarlýklarý hakediyor mu?Belki bir bir zamanlar.Þu yaþýmda yüreðimin yorgun düþmesi aðarýma gidiyor.
Kendime olan saygýmý yitirmek istemezdim..Bugün farkýndayým ,sanýrým yitirilmemin sonucu yitirdim çogu þeyi.
Bugün farkýndayým, sanýrým vazgeçilmemin sonucu vazgeçtim çoðu þeyden.
Karamsar bir insan olmak istemedim hiç.
Kimi zaman oldum ve o zamanlara döndüm.
Hep olumlu, hep iyimser olamýyorum artýk..
Sanýrým ,daha çok yüklerle tekrar 15’ime döndüm.O yýllarda ,deneyimlerimin yaþattýgý histen deðil, yaþayacaklarýmdan ürperirdim.Fakat bugün yeniden 15’imdeyim ve yine korkuyorum daha bir derinden .Bugün korkularýmla yüzleþmek silemiyor tarifsiz endiþeleri.Elimde deðil.Korkuyorum ,sanki tekrar bu denli yýkýntýlar yaþayacakmýþým gibi...Ve belki yaþadýklarým bir hiç gibi gözükecek gelecek yýkýntýlar karþýsýnda..Bu ihtimal ürpertiyor ruhumu...
Umudumu yitirmek istemedim hiç.Ve kavradýðým tek þey istemediðim sonuçlarla karþý karþýya kaldým.Umudumu yitirdim.Yavrusunu yitiren bir anne gibiyim bugün.
Belki ürkmeseydim, hiçbir korkum gerçek olmayacaktý!

Kendime olan güvenimi kaybetmek istemedim hiçbir vakit...Yaþadýklarýma memnuniyetle gülümsemek, ‘iyi ki’ demek,’keþke’ dememek istedim hep.Ama yýllar sonra memnuniyetlerimin yerini hoþnutsuzluklar,’iyi ki’lerimin yerini ‘keþke’ler aldý.
Anladým ki, ‘keþke’ demeden olgunlaþýlmýyor.
Ve anladým ki, hoþnutsuzluklarý tatmadan memnuniyetlere deðer biçilmiyor.

Baþkalarýný üzmek istemedim hiç, hep empati kurdum ,düþündüm fakat sonuçta üzdüm!
Yýllar sonra anladým ki, kimseyi kendinden çok düþünmeyecek, korkularýnýn üzerine gitmeyeceksin.Ne olursa olsun,aklýnýn en kuytu köþelerinde kum tanesi kadar da olsa korkun ,onu silmeye,gömmeye çabalayacaksin,yoksa kaçýnýlmaz olanla karþýlaþacaksýn...
Yýllar önce aklýmýn kuytu köþelerinde gözlerini açmýþ kum tanesi kadar olan korkularým bugün büyük ,aðýr kaya parçalarýna dönüþmüþ bir yýðýn ihtiyar olmuþ...Ve farkýndayým zamana býrakmamalýyým,çabalamam gerektiðinin bilincindeyim.Onlarý tekrar parçalayýp izlerini derinlere gömmeliyim veyahut nice asýrlarý kapsayan 15’ler yaþarým!Þimdi seçim benim.
Düþüncelerimin ,kendime olan saygýmý yitirmeme izin verdiði için kýzgýným !
Hislerimin ,baþkalarýný önemsiz kýldýðý için öfkeliyim !
Tek bir seçeneðim var; beynime ve yüreðime hükmetmek, saðlam bir köprü kurmak.
Bunu baþarabilecek gücü derinlerde hissedebiliyorum, soludugum her havada içime çekiyor gücüme güç katýyorum!

Biliyorum baþaracaðým...

Mart 2004