Bazen an’a dokunup kaybedersin sonra
Bazý þeyleri açýklayamazsýn
Sadece görür, hisseder ve yaþarsýn.
Ve küçücük bir soru iþareti olup
Silinirsin zamanla.
Gözlerinle anlatamadýðýn onlarca düþünce
Takýlý kalýr gönlünde.
Yavaþ yavaþ çözülüp düþerler geçmiþe
Ve gün gelir tek bir iz kalmaz o an’dan, o bakýþtan, o histen.
Oysa beklersin, ta ki bir sonraki buluþmaya;
Bir mucize olup da yollar kesiþinceye kadar...
(O mucizenin hiç gerçekleþmeyeceðini bilerek, beklersin...)
*
Hayatýmýz boyunca an’lara takýlýp kaldýðýmýz kaç serüven geçer baþýmýzdan? Gün gelir bir tekini bile hatýrlamayýz, silinir usumuzdan. Yolda dalgýn dalgýn yürürken ya da varýlacak yere giderken koþar adým, gözlerimize bir çift göz takýlýr, bir çift göz düþer yüreðimize. Küçücük bir an’dýr takýlan aslýnda. Bir çift bakýþ, hissediþ ve ayrýlýþ... Tüm bunlar üç saniyede olur. Ve baþlamadan biter bu serüven, týpký diðerleri gibi. Arkamýza bile dönüp bakmadan, adýmlarýmýzý daha da sýklaþtýrarak, gideceðimiz yere –o yer kaçacakmýþ gibi- yetiþmeye çalýþýrýz. Oysa kaçýrýlan, ömrümüzü kaplayacak bir aþktýr belki de.. Kimbilir...
Adýmlar yüreðe inat hýzlanýr, dört nala koþan bir at’a dönüþür. Yürekse, bir süreliðine de olsa o an’da kalakalýr. Hep o üç saniye geçer bir þerit gibi, aslýnda geçen bir ömürdür; ömrümüzce arayýp bulamayacaðýmýzdýr.
Hayatýmýz boyunca an’lara takýldýðýmýz çok serüven geçmez aslýnda baþýmýzdan. Bir, iki, en çok üç. Sözlerin kaybolduðu, gözlerin konuþtuðu ama anlatmaya sýðdýramadýðý bir an yakalarýz ve göz göre göre elimizden kayýp gitmesine izin veririz.
*
O üç saniyeyi hissettiðiniz an’ý tutup yakaladýnýz mý hiç? Zamaný kendi ellerinizle durdurdunuz mu? Tutup baktýnýz mý? Dinlediniz mi? Konuþtunuz mu saðanak bir yaðmur tadýnda? Tanýdýnýz mý? Göðsünüze býçak gibi saplanan onlarca acýyý, arayýp bulamayýþý, bekleyip göremeyiþi anlattýnýz mý? Suskunluðunuzun ardýna gizlediklerinizi itiraf ettiniz mi? Yoksa, hayatýnýzda belki de sadece bir kere yakaladýðýnýz o yürek akýþýný içinize gömüp bile bile elinizden mi kaçýrdýnýz?
O üç saniyeyi dakikalara taþýyabilme fýrsatý geçseydi elinize neler dökülürdü dilinizden? Yoksa, yanýnýza toplanmýþ kalabalýðý yarýp ulaþamaz mýydýnýz ona? Çevrenizdeki tanýdýklar sizi yabancý mý býrakýrdý?
Hiç yarýp geçmediniz mi o kalabalýðý? Sizi yabancý kýlan o tanýdýklarý aþýp ulaþmadýnýz mý ona? Tutup elinden çekmediniz mi sessizlik sokaðýna? Gözlerin haykýrýþýný dile dökmediniz mi? Dökemediniz mi ya da ?.. Yüreðinizde sakladýklarýnýzý bir sýcak tebessüme doldurup taþýrmaya mý çalýþtýnýz sadece? Peki, o utangaç tebessümünüz ne kadarýný anlatabildi düþüncelerinizin? Sorularýnýzdan kaç tanesine yanýt alabildiniz? Hiçbirine mi?..
*
Etrafýnýzdaki kalabalýðýn kaybolduðunu hissettiniz mi hiç? Hiç dünya ikinizin etrafýnda dönüyormuþ gibi oldu mu? Peki o kalabalýk onu çekip aldýðýnda dünyanýzdan, kelimeleriniz dudaklarýnýzda dizili kalmadý mý? Oysa dokunulsa neler dökülecekti o dudaklardan...
Yazýk, dokunamadýk ikimiz de...