Yorulmuþ bir güne daha merhaba demek için uyanmýþtý o sabah. Her zamankinden daha aðýrdý göz kapaklarý. Gün geçtikçe daha mý zorluk çekiyordu ne uyanmakta ya da her geçen gün daha da içine yerleþiyordu uyanmama isteði. Son zamanlarda sýklaþan bu yoðun düþüncelerle ister istemez açtý gözlerini. Sonra yine son zamanlarda sýkça yaptýðý gibi gözlerini tavana dikmiþti hiç ayýrmamacasýna. Milyonlarca þeyi ayný anda düþünüp ardý ardýna unutuyordu. Sonra buna bir son vermesi gerektiðini hissederek, onu o an için en çok neyin rahatlatacaðýný düþünmeye baþladý. Evet evet antremana gitmeliydi, o voleybol oynarken hiç düþünmezdi ve ancak bu þekilde zihnini dinlendirebilirdi. Hemen spor çantasýna malzemelerini doldurdu ve son anda hatýrladýðý antreman saatine yetiþebilmek için yola koyuldu. Yolda giderken antremanda iyi ýsýnabileceði, iyice terleyebileceði birini bulabilmek için dua ediyordu. Evden son anda çýktýðý için gecikmiþti antremana ama istediði zaman hýzlý hazýrlanmakta üstüne yoktu. Bir çýrpýda giyindi ve sahaya attý kendini. Gözleriyle ýsýnabileceði birilerini aramaya baþladý. Þöyle sert ve hýzlý oynayan, canlý bir performansa ihtiyacý vardý. Gözüne kafasýndaki bu tarife en yakýn kiþiyi kestirdi ve yanýna gitti, adýný bile sorma gereði duymamýþtý, ýsýnmaya baþladýlar. Doðru bir seçimdi, giderek oyuna yoðunlaþýyordu. Uzun bir aradan sonra o özlediði voleybol topuyla buluþmak büyük bir zevk vermiþti. Antremanýn sonunda tahmin ettiði gibi zihnini rahatlamýþ buldu.
Yolda giderken yine düþüncelere dalmýþtý. Bir kaç gün sonra yeni bir yýla girecekti ama nedense onun için hiçbir þey ifade etmiyordu bu düþünce. Onun için önemli olan hiçbir þey ve aslýnda onun için her þey olan kiþi yanýnda deðildi çünkü. Telefonda yýlbaþý programlarý birbirlerinkini tutmadýðý için tartýþmýþlardý. Ama tabi ki sorun yýlbaþýyla ilgili programlarýn çakýþmasýndan ibaret deðildi. Sorun bir hiç gibi gözükse de her þeydi. Her þey onlar için sorundu daha doðrusu ikisi de sorunluydu ve birbirlerine ilaç olamayacak durumdaydýlar. Bu düþünceler ne zaman gelmiþti de hemen kendini kaptýrmýþtý bunlara jet hýzýyla. Hemen silkindi artýk düþünmeyecekti, düþünmemesi gerekirdi.
Hep çok istediði küçük ajandalardan almýþtý ona yýlbaþý hediyesi ama yýlbaþýnda vermek nasip olmamýþtý, yanýna bir mektup iliþtirmekte bulmuþtu çareyi son görüþmeleri olduðunu hissederek ve ondan sonra görüþmediler de. Sadece bir yýlbaþý maili o kadar, daha ne olabilir ki. Bunlarý düþünürken o kadar hýzlý yürümüþtü ki bir anda apartmanýn önünde buldu kendini.
Bundan sonraki günler de ayný duygularla kalkýp antremana gidiyor ve içinde biriktirdiklerinin bir kýsmýný antremanda atýp eve geliyordu, okul da vardý tabi ama pek derslere girmediði için pek varmýþ gibi deðildi okul onun için. Aslýnda bu konuda kendine çok kýzýyordu, oysa ne kadar zorluklar çekerek kazanmýþtý matematik bölümünü. Ne zannediyordu ki okula gitmeden, derse girmeden bu kadar zorlu bir bölümü bitirebileceðini mi!
Yeni yýla gireceði gün bile gitti antremana. Bu seferki antremanda zevkli bir maç çýkarmýþlardý. Ýlk geldiðinde beraber ýsýndýðý çocukla ayný takýma düþmüþlerdi. Ýsmini bilmiyordu ama arkadaþlarý onu Neco diye çaðýrýyorlardý. Sonra kendine özgü güzel bir smaçtan sonra baþarýsýný tebrik için ona uzatýlan eli farketti. Aslýnda sürekli olan birþeydi bu, kim iyi yada kötü bir sayý yapsa moral ya da tebrik mahiyetinde el çakýþmalarý, sýrt sývazlamalarý falan olurdu. Ona uzatýlan eli tabi ki es geçmemiþti ama ellerini de o elden alamayan birþeyler oldu sanki. Kafasýný kaldýrdýðýnda Neco'yla göz göze geldiler. Kýsa süre sonra çocuk onu salak zannetmesin diye kendini toparlamýþtý tabi. Antreman bittiðinde onu tekrar görebilme ihtimalini düþünüyordu. Aslýnda çýkýþta onu görebilse bir merhaba diyebilse ne güzel olurdu. Niye düþünüyordu ki bunlarý þimdi, merhaba dese ne olacaktý sanki, ne bekliyordu. Kendine sinirlenerek umutsuzca giyinip dýþarý çýktý. Kafasýný kaldýrdýðýnda ayný mavi gözlerle tekrar buluþtu. Ne iþi vardý acaba, neden daha gitmemiþti, kimi bekliyordu þeklinde bir sürü soruyla beyni iþgale uðradýðý sýrada çoktan meraba demiþti bir çift mavi göze kendine þaþýrarak. Meðer arkadaþýný bekliyormuþ. Çok doðal bir þekilde aç olup olmadýklarýný, yemek yemek isteyip istemediklerini de arkasýndan sýraladý, hala bu kadar rahat olabildiðine inanamýyordu, bu kadar da ele vermezdi ki insan kendini. Çocuk da afallamýþtý bu teklif üzerine ama (merak iþte ne vardý bu yemek teklifinin altýnda) kabul etti. Beraber yemek yediler ve küçük bir masada üç kiþi uzun bir sohbete daldýlar birbirlerini tanýmak adýna. Aklýnda nasýl istenir ki þu telefon numarasý diye sorular dolanýrken yine ayný cesaretle antremanlarý bahane ederek almýþtý telefon numarasýný ne diye mesaj atacaksam diye düþünerek.
Ayrýldýktan sonra çarþýya attý kendini. Yeni yýl evde gecermiydi hiç, bir yerlerden ev arkadaþý ve kendisi için yer ayýrtmalýydý. Belki çýstak çýstak kutlamazlardý yýlbaþýný ama sessiz ve keyifli bir ortam hiç de fena bir fikir deðildi. Þarapevi'nden yer ayýrttý ikisi için ve ev arkadaþý Ýpek'le ayarladýklarý saatte buluþtular. Herþey umduklarý gibiydi ya da artýk bir þeyler ummayý býraktýklarý için herþey kendilerine uygun gözüküyordu. Bu sýrada Ýpek'e olup bitenleri bir çýrpýda anlatmayý unutmamýþtý. Anlatýrken zaten aklýnda olan yeni yýl mesajý atma fikri daha da pekiþtiðinden olacak mesaj yollarken buldu kendini. Yeni yýlda hatlar hep böyle olurdu zaten mesajýn cevabý çok gecikti ama deðmiþti. Gözleri için güzel iltifatlar almýþtý mesajda.
Akþamýn vermiþ oldugu yorgunluktan olacak sabah yine derse geç kalmýþtý ama ilk defa piþman olmadý çünkü otobüste Neco'yla karþýlaþtýlar. Bu kadar tesadüf olurdu iþte. O da okula erken gitmeye karar vermiþ kahvaltý yapmak için ve ilk defa okula bu kadar erken gidiyormuþ, Neco'nun söylediklerini düþünüyordu derste kendi kendine. Bir an önce bitsin istiyordu ders, yine antremana gideceklerdi beraber. Ne kadar da güzel gelmiþti kahvaltý, ilk defa kantinin o acý mý acý çayý güzel gelmiþti. Antremandan sonra ise ders anlatmak zorunda olduðu için sinir olmuþtu o gün. Ama nedense emin olmak için onunla beraber ders anlatacak olan arkadaþýný aradý. Kulaklarýna inanamýyordu ama ders iptal edilmiþti nerdeyse havalara uçacaktý çünkü bu durumda Neco ve arkadaþýyla yemek yemeye gidebilecekti. Sanki Neco da ona mý yeþil ýþýk yakýyordu ne yoksa kendi kendine mi kuruyordu.
Beraber yemek yediler ve bilardo oynamaya gittiler. Bilardodan sonra Neco'nun arkadaþý gitmiþti artýk yalnýzdýlar. Tavla oynamaya karar verdiler, onun da tavla oynamayý seviyor olmasý güzel bir þeydi tabi paylaþýlacak zaman açýsýndan ama tavla oynarken soðuktan donacaðý hiç aklýna gelmemiþti. Çünkü gittikleri kafenin en soðuk köçesine oturmuþlardý, elleri buz tutmuþtu ama bir süre sonra bunun da bir önemi kalmadý çünkü Neco'nun elleri sýmsýcaktý.
Ýþte böyle akýp gitmiþti her þey. Oysa ne kadar ümitsiz ne kadar ruhsuzdu daha düne kadar herþey. Aklýnda bu düþüncelerle boðuþurken Neco'nun " ne düþünüyorsun" diye soran dingin ve bir o kadar meraklý sorusuyla irkildi. Aðzýndan çýkan tek kelime 'korkuyorum' oldu. Ne kadar da salakca bir cevaptý, peki o ne düþünüyordu sessizce ve çekinerek sormuþtu. Duraklayarak cevap verebildi Neco: " Mantýðým biraz bekle diyor, duygularýmsa..."
Evet ne diyor diye sordu.
" O'nu öp diyor. "
Kim bilir belki de bütün her þey onlar için hazýrlanmýþtý ve bu sevgi dolu öpücük hiç unutulmadý...