Kara bir tren, upuzun bir yol savurur uzaklara. Vagonlarda kömür kokusu, vagonlarda yalnýzlýk dizboyu. Sallanan beyaz mendiller donakalýr gözbebeklerinde. Geride anýlar özlemler, geride analar yar býrakýlýr boynu bükük. Kara bir duman ve acý bir düdük çalar kampanalarda.
Buralara gurbet yaðmuru yaðar, köy yaðmuruna benzemez. Soðuk olur yakar ellerini, yüreðini ta ciðerden yakar. Burada hýzla düþer kaldýrýmlara, orada aðýr aðýr yaylalara. Burasý gökdelen kokar egzos kokar, orasý kekik alabildiðine. Burada mor hüzünler var salkým salkým, orada mor üzümler dallarda. Her daim kýþ yaþanýr bu yabancý kaldýrýmlarda. Orada ise gül mevsimi vardýr þimdi taptaze. Yaþamak zor sanattýr. Hergece gurbet türküsü takýlýr diline. Hoyrat, asi bir rüzgar eser sana yabancý. Tanýmadýðýn yýldýzlar dolanýr semalarda. Ne geceleri dost olur yalnýzlýðýna, ne de gündüzleri. Ama herþeye raðmen direnirsin özlemlere inat. Gurbete inat dimdik ayakta durmak için, sabret dersin pervasýz yüreðine. Günler boyu mektup beklersin memleket kokan, ana kokan. Her satýrý ayrýlýða sitem, her kelime bir özlem anlatýr sesini duyurmak istercesine. Duyulur mu bilinmez kara trenin geçtiði yollardan. Kimbilir?....
Seneler geçtikce aynada kýr saçlý biri beliriverir. Gözlerinin altýnda torbalar.Yýllar bir bir devrilmiþ yaþlý bir çýnar gibidir. Uzaktakiler usanmadan bekler gurbettekini hep bir ümitle. Dönsem, gitsem yine kara bir trene takýlýp yaylalar bedenimi kucaklar mý? Kýr saçlarýmla karþýsýna çýksam tanýr mý bacým beni? Birgün dönsem, küçükken adýný bile duymadýðým bu memleketten geriye köy yaðmuruna, kekik kokusuna, mor üzümlere kavuþurum deðil mi?. .......