Gösteriþten uzak bir çiçek olmalýydý alacaðý. Papatyalarý severdi o. Bir kucak dolusu papatya götürdü ona bu Pazar sabahý. Mutlu muydu, mutsuz muydu, kimbilir? Papatyalarla süsledi ve sývazladý topraðýný… Oysa o Pazar sabahý, kapýyý neþeyle týklatýp kucaðýna býrakývermek isterdi papatyalarý. Sonra o çocuk gözlerindeki ýþýltýyý görmek.. O çok sevinçli anlarda, söyleyecek çok þeyi olup da bir þeylerin gelip boðazýna týkanmasý… Onca teþekkürün, onca minnettarlýðýn gözlere dolup dolup da yanaklara süzülmesini izlemek…Ve o bir þeylerin gelip senin de içini titretmesi -ama mutluluktan- ..ne anlatýlmaz bir duygudur! O Pazar sabahý iþte böyle bakmalýydý ona; papatyalarýn arasýndan, yaþlarla belirginleþmiþ ve renkleri daha da açýlmýþ gözleriyle.. Neden, ah neden? Neden bir kez bile yapmamýþtý bunu? Biliyordu onun papatyalarý nasýl sevdiðini... Çiçekçilerin önünden ne vakit geçseler, gözlerini alamaz ama terbiyeli bir çocuk edasýyla sesini çýkartmadan yoluna devam ederdi. Neden bir kez bile, önüne çýkan çingene kadýnýn uzattýðý papatya demetini geri çevirmeyip yanýndaki, gözleri ýþýl ýþýl bu kadýna hediye etmemiþti? Çocukça mý bulmuþtu bunu? Evet çocukça…Oysa þimdi mezarý baþýnda, elinde papatyalarla gözü yaþlý bu adam, horoz þekeri elinden alýnmýþ bir çocuk kadar üzgün deðil miydi? Horoz þekeri mi? Yoo.. daha fazlasý!

Olduðu yere çömeldi. Þimdi topraða daha yakýndý. Ellerini dizlerinin üzerinde kavuþturdu. "Gördün" dedi.. “Aðlýyorum, gördüðünü biliyorum, beni duyduðunu da…“ Baþýný göðe kaldýrdý. Aðaçlarýn dallarýndan, birkaç kuþ ayný anda göðe yükseldiler. Çevresine bakýndý. Ortalýkta kuþlarýn kanat çýrpýntýlarýndan baþka ses yoktu. “Görmeseydin daha iyiydi, duymana sözüm yok“ dedi. En güzel anlarý hangisiydi acaba? Bir an o günler çok uzak geldi. Oysa þurada üç beþ gün… 'En kötü anlarý' olsa aklýna pek çok þey gelirdi. “Üzdüm seni“ dedi. “Çok üzdüm, çok eleþtirdim. Ama dayandýn sen bana, çünkü sevdin beni. Bense elliyi ortalamýþ, yýllarýn körelttiði hatta arasýra tekleyen bir yürek! Film izlerken kahkahalar atmana, bazen -yoo, çoðu zaman- fazla konuþmana, hiç beðenmediðim o müziklerle, evin içinde yaptýðýn garip danslarýna nasýl kýzardým. Oysa yirmilerdeydin henüz, baþka nasýl olabilirdin ki? Bak bunu sana pek söylemezdim ama, çok güzeldin, çok güzel... Dipdiri ve yumuþacýk. Sana baktýkça kendi bedenimden iðreniyordum ben ve sana ayak uyduramadýðýmdandý bütün huysuzluðum. Bunu sen de biliyorsun ya seni çok kýskandým, çok.

Kýskançlýklarýmý hep bahanelerin arkasýna gizlemeye çalýþtým. Ama böyle anlarda gözlerime öyle bir bakardýn ki deðil seni, kendimi bile kandýramadýðýmý anlardým ben. Baðýþlayýcýydýn -hayýr bu bile deðil- bütün o yaptýklarýma hakkým varmýþ gibi bir tavýr takýnýrdýn hatta sen özür dilerdin çoðu kez. Bense özrünü kabul eden olgun adam. 'Olgun adam'.. bana böyle derdin deðil mi? “Genç kýzlar olgun erkekleri sever.“ Olgun filan deðil, ben düpedüz bir ihtiyarým yavrum, hem de her yönüyle.. Sana yetiþemedim ve hiç çaba göstermedim. Seni kaybetmekten nasýl korkuyordum oysa. Bunu hiç düþünmüþ müydün? „Çocuksun sen!“ derdim ve bunu oldukça aþaðýlayan bir tonda söylerdim, deðil mi? Biliyor musun belki de ben çocuktum, sen bana dayandýn.

Hastalýðýný öðrendiðinde ne kadar güçlüydün. Ýnanmasý çok güçtü ama hala bir gülümseme vardý dudaðýnda. Acý bir gülümseyiþ filan deðildi bu, hani o her zamankinden. Güçlüydün sen, güçlüydün, ölüme meydan okudun ve hiçbir þey olmamýþ gibi devam ettin yaþamýna. Bense çökmüþtüm..Çocuk olan bendim.. Yaþlanmýþ ama büyüyememiþtim. Ölümün sözü bile ürkütüyordu beni. O yaþýnda, yaþamý bütünüyle kabullenmiþtin ve ölümü, yaþamýn kaçýnýlmaz bir sonu deðil, onun doðal bir uzantýsý olarak görürdün sen. Doðru olan da buydu belki. O anda… yani sen giderken… yani ölürken, yanýnda olamadýðým için üzgün deðilim aslýnda. O anda o yatakta yatarken bile, gözlerindeki gücü, ýþýðý, inadý.. her neyiyse.. görmek çökertecekti beni. Ben ellisini ortalamýþ adam, hiç aðlamayan ben, aðlayacaktým belki ve sen, bu huysuz ihtiyarýn kafanýn içindeki imgeden çok farklý olduðunu görecektin. Belki sevinecektin ama belki de düþ kýrýklýðýna uðrayacaktýn. Hem de son anýnda. Sana bir sýr vereyim mi, son bir itiraf da diyebiliriz buna… Hani telefonda uzun konuþuyorsun diye çýkýþmýþtým sana. Sen bakýþlarýný bana çevirip uzun uzun bakmýþtýn düþünceli bir þekilde.. hatta umutsuzca. O an yüreðim burkulmuþtu. “Olmayacak mý, yürümeyecek mi“ der gibi bakmýþtýn. Ben kalkýp tuvalete gitmiþtim sonra, çok uzun kalmýþtým içerde. Nedenini sormuþtun endiþeyle. Az önceki umutsuzluk yoktu o zaman gözlerinde, yine o çocuksu ýþýltý, o gülümseyiþ. Tuvalette aðlamýþtým ben, baþýmý lavaboya dayayýp aðlamýþtým, çocuklar gibi, salya sümük. Ya býrakýrsan beni diye, ya býktýysan… Býrakmadýn beni. Bu gidiþini saymýyorum. Elinde olsaydý gitmezdin, biliyorum.

Yaðmur baþladý; ýslanmayý sevmem, bilirsin. Þemsiyemi sürekli yanýmda taþýdýðým için gülerdin bana. Bugün yanýma almamýþým iþte. Islanmak istemiyorum, gitmeliyim.. Sen, bu topraðýn altýnda, yine benden on kat daha cesursun çocuk! Bu ihtiyar ýslanmamalý, sinüziti var ... romatizmasý da.. Sen artýk bütün dertlerin uzaðýnda, yaðmurla da güneþle de barýþýk ve yine benden bir adým öndesin çocuk!


Nilay Aksu