B     E     R     Ý     V     A     N     I     M     !     ...
Çoban Ali ...
- Ali ! koyunlarý dereye indir emi
- Olur ana
- Ali ! çýkýna taze bazlama koydum he
- Saðol anam eline kurban !
- hadi benim sefil oðlum Allah iþini rast getirsin .

Çoban Ali 24 yaþýnda toy bir delikanlýydý. Askerliðini yapmýþtý. Bir anasý
vardý bir de kendisi. Köyün çobanlýðýný yapýyor ve iki lokma helal rýzk için çalýþýyordu. Babasýný hiç görmemiþti. Aðabeyi Ekrem’de yýllar önce köyden kaçýp gitmiþti. Çoban Ali var gücüyle anasýný memnun etmek için çabalýyor ve anasýný hiç üzmüyordu. Koyunlarý önüne katmýþ ve güneþ doðmadan çýkmýþtý yola. Her gün ayný çayýra gelir koyunlarý derenin kenarýna yatýrdýktan sonra kendide derenin etrafýna oturup akþamý ederdi. Yine böyle bir gündü. Anasý Alinin bohçasýna yiyeceklerini koymuþ ve hayýr dua ile oðlunu salmýþtý. Ali bugün fikrini deðiþtirmiþti. Koyunlarý derenin yukarý yamacýna kasabaya doðru inen yola çýkardý ve kendide yolun kenarýna durmuþ gelip geçen arabalara bakýyordu.
Geçen arabalardan biri de durmuþ ve arabadakiler dýþarý çýkarak çayýrda koþturmaya baþlamýþtý. Sonra uzaktan gördüðü kadarýyla bir kýz ve küçük bir çocuk koyunlara doðru gelmeye baþlamýþtý. Ali olan bitene sessizce bakarken Ali’nin köpeði Ateþ oðlan havlayarak kýzýn ve çocuðun üzerine doðru koþuyordu. Ali de var gücüyle baðýrmaya ve koþmaya baþlamýþtý. Kýz ve çocuk kendilerine doðru koþan köpeði görünce donmuþlar hareket edemiyorlardý. Ateþ oðlan iyice kýza ve çocuða doðru yaklaþmýþtý ama Ali Ateþ oðlanýn üzerine atladý ve müdahale etti. Kýz bayýlmýþtý çocukta aðlýyordu. Sonra kýzýn annesi ve babasý da koþup geldi. Ali Ateþ oðlaný gönderdikten sonra tekrar baþlarýna gelmiþ ve beklemeye baþlamýþtý ve kendini suçlu gibi hissediyordu.
- emmi kusura bakmayýnýz, köpektir iþte . Küçük hanýmýn koyunlara doðru yaklaþtýðýný görünce ürktü.
- Býrak be ; iti böyle boþ býrakýrsan
- Emmi burasý dað baþý ! boþ býrakacaðým ki ayý kurt gelirse engel olsun .
- Tamam , tamam sus haydi git iþine .
Çoban Ali boynunu bükmüþ arkasýný dönüp koyunlarýn yanýna gelmiþti. Kendisine gelip konuþmaya þahit olan kýz babasýnýn hareketini doðru bulmadýðýndan gidip Çobanla konuþmasýný ve özür dilemesini istemiþti. Babasý da yaptýðý hareketin yanlýþ olduðunu düþünmüþ ve Çoban Alinin yanýna doðru gelmiþti .
- evlat ! kusura bakma . Bir anlýk sinir iþte
- önemli deðil emmi haklýsýnýz korktunuz !
- neyse evlat biz þurada piknik usulü bir þeyler yapacaðýz. Gel sende katýl !
- saðol emmi siz keyfinize bakýn !
- yo biz bu dað baþýnda sana misafiriz sende soframýza misafir olacaksýn .
- hele sen git emmi ben bir ara uðrarým .
- bak mutlaka geleceksin söz mü ?
- peki emmi söz gelecem
Çoban Ali utangaçtý. Daha önce hiç böyle bir sofraya misafir olmamýþtý .
Çekine utana sofralarýna gitti ve oturdu. Bir þeyler yiyip içtiler.
- evlat koyunlar senin mi ?
- yok emmi köylünün ben çobanlýk yapýyorum.
- Baban ne iþ yapar ?
- Babam sizlere ömür emmi , ben hiç görmedim .
- Þey özür dilerim .
- Yok önemli deðil ben bu yetimliðe alýþtým.
- Adýn ne evlat ?
- Ali emmi Çoban Ali derler.
- Peki Ali sana bir þey diyeceðim .
- Buyur emmi emrin olur
- Çobanlarýn sesi güzel olur bende köyde büyüdüm , bilirim !
- Yok emmi
- Haydi haydi . Bir türkü söyle de þöyle çocukluk günlerimi yad edeyim.
Çoban Ali bu istek karþýsýnda utanýyordu. Ve söyleyecek cesareti bulamýyordu. Oysa o çevrenin en güzel en yanýk sesli delikanlýsýydý. Çoban Ali kendince bir þeyler düþünürken adamýn kýzý þöyle bir Çoban Ali’nin yüzüne bakmýþ ve sonra...
- þey haydi bizi kýrma lütfen !
- þey ama
- bende severim köy türkülerini
- pekala söyleyeyim gari
Çoban Ali utana sýkýla kendine hafifçe çeki düzen verdikten sonra baþýný kaldýrýp þöyle bir göðe bakmýþ sonra da ...

<< Dað baþýnda bir gül gibi
Boynu bükük kalan yarim
Aþireti töreleri yüreðime eken yarim !
Bir kez sana baðlanmýþam
Ben kendimi unutmuþam
Aþkýn ile kavrulmuþam
Sevdan beni köz eyledi
Berivaným ! dað çiçeðim
Bir gün sana dönceðim
Aþireti töreleri
Senin için yeneceðim . >>
Adamcaðýzýn gözleri dolu dolu olmuþ kýz da aðzý açýk baka kalmýþtý. Ali’nin yanýk sesi daðý taþý inletiyor ve kuþlar sanki Ali ‘ ye eþlik ediyordu. Sona Çoban Ali de boynunu bükmüþ ve aðlamaya koyulmuþtu. Adam ve kýzý Çoban Ali’nin birden aðlamaya baþlamýþ olmasýna bir anlam verememiþlerdi. Ali usulca ayaða kalkmýþ ve bir adama bir de kýza baktýktan sonra arkasýna dönüp yürümeye baþlamýþtý. Baba-kýz göz göze bakýþtýlar. Sonra kýz da Ali’nin peþinden ayaða kalkarak yanýna doðru yaklaþtý.
- þey affedersiniz neden gidiyorsun ?
- ne yapayým ömür billah burada kalamam ya
- sen aðlýyorsun Ali
- he aðlýyom hep aðlarým .
- konuþalým bana dertlerini anlatýrsýn
- yok derdim tasam yok
- bir sevdiðin var galiba Ali !
- o da yok . bulamamýþým , her gece düþümde görürüm ama daha kendimi görememiþim.
- Yani
- Bilmem ben
- Ali baksana bir
- Yok; ha sen çok güzelsin
- Ney
- Sen çok güzelsin dedim . neyse kalýn saðlýcakla ben gidiyom.
- Þey Ali
- Buyur emret !
- Yok ... Ankara’ya hiç gider misin ?
- Bilmem ben þehri, daha köye yeni gelmiþim.
- Bak bu telefonum ve adresim . Ankara’ya gelirsen beni bul beklerim. Tamam mý ?
- Olur haydi Allah’a ýsmarladýk
Çoban Ali saat erken olduðu halde koyunlarýný toplamýþ köyün yolunu tutmuþtu. Kendi kendine : << bana ne oldu böyle ? >> diye düþünüyordu. Koyunlarý ahýra almýþ ve eve çýkmýþtý. Anasý oðlunun erken gelmesine þaþýrýnca sormadan edemedi.
- Oðlu’ m Ali’m bir þey mi oldu ?
- Yok ana bu günde erken gelesim tuttu.
- Açlýðýn var mý oðul ?
- Yok ana biraz uzanacaðým ! ...

( 2 Ay Sonra ... )

Çoban Ali kara sevdaya tutulmuþtu. Çayýrda gördüðü o adamýn kýzýný bir türlü aklýndan çýkaramýyor gece gündüz onun hayalini kuruyordu. Oðlunun bu hali anasýný düþündürür olmuþtu. Köylüde Alide ki bu deðiþikliðe bir anlam veremiyordu.
- oðul neyin var ; yemeden içmeden kesildin , hiç kimse ile konuþmazsýn, derdin nedir söylemezsin, bak Anan seni düþünür senin bu haline yanar.
- Yok anam bir þey
- Var oðul sende bir hal var
- Ana ! ...
- Sus oðul ! eðer bana da söylemezsen benimle de konuþmazsan diyeceðim yok.
- Anam ! sevdalanmýþým .
- Ney oðul .... bilmeliydim .
- Bilsen de faydasý yok anam !
- Niye ki oðul kimdir necidir bu kýz ?
Çoban Ali bir bir anasýna her þeyi anlatmýþtý. Anasý da oðlunun bu haline üzülmüþtü. Oðlunu Ankara’ya gönderse bile o þehir kýzý oðlunun sevdasýna karþýlýk vermezdi.
- oðul senin ki kara sevda ; unut onu
- yok ana unutmak neyime , onu kalbime yazmýþým .
- oðul : o þehir kýzý , sen !
- doðru Ana ben bir çobaným
- oðul kader bu
- yok ana isyan etmiyorum ama bu sevda da içimi yakýyor.
- Oðlum garip oðlum , kara sevdalý oðlum
Çoban Ali’nin içinde ki bu sevda ateþi gün geçtikçe alevleniyordu. Ali þehre gidip o kýzý bulmak istiyordu ama karþýlýk alamayacaðýný düþündüðünden yanýp tükeniyordu. Çobandý ama çobanlarýn da yüreði vardý. Çaresizlik içindeydi. Diðer yandan þehir kýzý (yasemin) de güncel hayatýna devam ediyordu.
Bir doðum günü partisine gitmiþti Yasemin ve radyoda güzel bir türkü çalýyordu. “ BERÝVANIM” türküsü Yasemin’ e çoban Ali yi hatýrlatmýþtý. Acaba Çoban Ali Yasemin’ e ne söylemek istemiþti. Bunu düþünüyordu. Dalýp gitmiþti. Keþke Çoban Ali burada olsa da o söylese bu türküyü diye geçirdi içinden. Sonra Çoban Ali’nin ne iþi var burada dedi kendine.

( 3 Ay Sonra ....... )

     Çoban Ali bu sevdaya dayanamamýþ anasýnýn rýzasýný alarak Ankara‘nýn yolunu tutmuþtu. Ýlk akþam askerden bir arkadaþýný arayarak ona misafir olmuþtu. Sonra ahizeyi aldý eline ve Yaseminin numarasýný çevirdi çevirmesine ama daha ismini bile bilmiyordu. Sonra hemen kapattý telefonu. Ne diyecekti , ne diyebilirdi ? ... Fakat aradý. Telefonu açan oydu. Dili tutulmuþtu. Konuþamýyor aðzýný açmaya cesaret edemiyordu. Bir anlam veremiyordu bu haline .
....

- alo konuþsana
- þey , alo , ben
- buyurun
- ben Ali, Çoban Ali
- a ... Ali sen misin ne yapýyorsun ?
- Ankara’dayým da
- Buraya gelir misin Ali ? babamda sevinecek
- Þey ya arayým dediydim de
- Hayýrdýr yada sen nerede olduðunu söyle ben gelip alayým Ali seni
Çoban Ali ben gelirim diyerek telefonu kapattý. Düþünüyordu. Neden bu kadar yakýn davranýyordu acaba. Yoksa dedi ama olmazdý. O varlýk içinde birisiydi. Kendi de çulsuz bir aptaldý. Bir an kaçýp gitmek istedi ama ... verilen adrese gitti kapýyý çaldý. ...
- hoþ geldin Ali içeri buyur
- kim var ?
- ben ve annem babamda gelir birazdan haber verdim
- þey ben seninle konuþmak istiyorum
- buyur içeride konuþalým
- yok
- peki ben anneme haber vereyim
sakin bir parka gelmiþlerdi. Ali ne söyleyeceðini ne anlatacaðýný bilemiyordu. Adeta dili tutulmuþtu sanki ve susuyordu . Sonra : ,,,
- evet Ali ne konuþacaktýn benimle ?
- ismin nedir bunu bile bilmiyorum
- adým Yasemin Ali
- þey Yasemin !
........     ........          daðlar taþlar ...
Ey çoban Ali dedi kendi kendine hangi yüzle konuþacaksýn ne söyleyeceksin ? Sevdalý olduðunu söyleyebilecek misin ? her þey üstüne devriliyordu sanki ...
- neden susuyorsun Ali ?
- ....................
- konuþacak mýsýn ?
- Yasemin ; ben bir çobaným. Köyümde dað taþ gezer türküler söyler koyunlarý güderim . yaþlý bir anam pirketten örülü iki oda bir evim var. Çoban Aliyim ! ama insaným nihayetinde ve benimde yüreðim var hemi de öyle bir yüreðim var ki nicesine taþ çýkarttýrýr ve kök söktürür.
- Anlayamadým Ali bana ne anlatmaya çalýþýyorsun ?
- Anlatmaya çalýþtýðým þu Yasemin . belki buna hakkým yok . Bunu söylemeyi hak etmiyorum. Belki benimle dalga geçeceksin. Ama bu bir gerçek
- Gerçek olan ney Ali ?
- Gerçek olan þu : vuruldum Yasemin, aþka vuruldum, sevdaya vuruldum, sana vuruldum .
- Ali ! ....
- Sus Yasemin ne söyleyeceðini biliyorum. Sus ne olur ! Çoban olduðumu söyleme. Bilirim sen bu þehrin süslü güzelisin, bende daðlarýn çobanýyým Ama inkar edemem, bu kanunu deðiþtiremem : seviyorum seni ...
- Ali ama ...
- Yine sus : gideceðim bana karþýlýk ver de demiyorum yalnýz bil istedim. Bunun için geldim bu koca þehre. Þimdi gidiyorum. Bir daha seni rahatsýz etmem karþýna çýkmam gidiyorum ve bunu bil iþte bunu benden duy : seni seviyorum ...
- Ali sevilmek güzel ama
- Çobaným deðil mi ? sus Yasemin ! Dedim ya hepsini bilirim ama gel de þu yüreðe anlat iþte
- Ali bir þey isteyeceðim.
- Canýmý iste onu bile veririm.
- Berivaným türküsünü söyler misin ?
- Ney
- Bu türküyü söyle ne olur
...
               ...........     -.-     ......................

ve Çoban Ali kara sevdasýný yüreðine hapsedip köyüne dönmüþtü ya harýl harýl yanýyor daða taþa her yana Yasemin diye haykýrýyordu.
Berivaným türküsü dilinden düþmez olmuþtu .


Mustafa Çelebi ÇETÝNKAYA
13 Ocak 2002 Pazar