Bugün týklým týkýþ bir otobüse bindim, yüzümde havanýn tüm gülümseyiþine inat, buz gibi bir ifade... Yoldan þaþkýn bakýþlarla araba camlarýndan beni görmek için eðilen kafalarýn þaþkýnlýðýna gülümsedim, içimden... Herhalde nasýl olup da teknolojinin benim gibi gerçekçi bir robotu yarattýðýna þaþýyor olmalýydýlar. Onlarý bu mazeretlerinden dolayý baðýþladým. Yürümeye devam ettim.
    Kedileri çok severim, devrelerimde var onlarý sevmek. Yürürken bir kedi yaklaþtý sýrnaþarak, sonra vazgeçti. Sanýrým bir robotla muhatab olmak istemedi. Yüzümdeki ifadeyi bir türlü deðiþtiremiyordum oysa! Büyük bir ýstýrab duyarak gülümsemeye çalýþtým, cýk! Olmuyordu... Çaresiz yürümeye devam ettim. Ama þaþkýnlýðým kendimi hissettikçe artýyordu( zaten tek þaþýran sürücüler deðildi, ben de kendime hayret ediyordum.) Yürüyüþüm de ayný robot gibiydi! Ben böyle yürümüyordum ki!
    Þaþkýnlýðým bedenimi daha da buzlaþtýrmýþtý. Ama birden deðiþti. Yüzüme kocaman bir gülücük yayýldý, etrafýmda çýnlayan araba alarmýyla beraber. Çünkü alarmýn çalmasýyla etrfaýmdan 10 kadar çocuk kahkahalar atarak, tatlý bir telaþla bir apartmanýn önüne üþüþüp evlerinin zillerine basmaya baþlamýþlardý. Belli ki alarm bu miniklerin haylazlýðý zonunda çalmaya baþlamýþtý. Bedenimin tüm buzlarý eridi, içimin de tabi..
    Ben de az kaçmamýþtým çalan alarmlardan, arabanýn sahibi kýzar diye az doluþmamýþtýk apartman içlerine... Aslýnda nasýl da herþeye bedeldi bu çocuklar...
    Siz hiç bir çocuðun gözlerinin içine baktýnýz mý? Evinde oyuncak arabasýný tamir etmeye uðraþan oðlunuzun, ya da bacaðý kýrýlmýþ barbisini inatla diðer saðlam bebeklerine deðiþmeyen kýzýnýzýn... Ya da açlýktan karný guruldarken ürkerek yanýnýza yaklaþýp bir tane kaðýt mendil satmaya çalýþan çocuðun... Ben çok baktým; hepsinin gözlerinde saf duygu vardý. Üzüntüyse üzüntü, sevinçse sevinç...
    Peki siz hiç ölüme atlayan bir çocuðun gözlerine baktýnýz mý? Ben ona da baktým: bir kýþ gecesiydi, hava buz gibi soðuk... Tüm güzelliði altýnda parýldýyordu Boðaziçi Köprüsü... Biz de onun güzelliðine kapýlmýþtýk, köprünün üstündeki baba- oðulu farkedinceye kadar! Köprünün ortasýnda bir baba oðlunu kucaðýna almýþ, ona son hikayesini anlatýyordu, bu hikayenin sonu ölümdü ama çocuk belki de bunu hiç bilmeyecekti, ya da sona yaklaþýrken bir martýnýn gözlerinde görürdü belki... Belli ki baba en fazla 4. sýnýf çocuðu olan oðlunu atlamaya ikna etmeye çalýþýyordu. Ben iþte o çocuðun gözlerinde ölümü de gördüm, hüznü de ve hiçbir þey yapamamanýn, çaresizliðin izlerini de gördüm. Aklýmdan þimþek gibi geçti: "Bu kadar kolay mý bir bedene kýymak!"
    Onlarý köprüye çýkaran neydi bilmiyorum. Görevliyi aradýðýmýzda köprünün diðer ucunda bulunan görevlinin sýradaki tüm arabalarýn kornalarýna raðmen umursamaz yürüyüþlerini hatýrlýyorum bir tek!
    Belki de o baba- oðul gibi onlarca insanýn hayatýnýn sonunda biz varýz! Orada olmadýðýmýzý kim ispatlayabilir ki?!