Hiç bilmediðim bir zamanýn, hiç duymadýðým bir saatinde buldum kendimi. Oysa uzaklardaki durgunluðun içine gizlenmiþ, bana bakýyordu. Karþýlýklý oturduk saatlerce. Ne o dinliyordu, ne de ben söylüyordum. Kalplerimizin çýðlýklarý birleþti ilk defa.
    Ýkimiz birden uzandýk, gözlerimizde birikmiþ yaþlarý aldýk elimize. Artýk aðlamak istemiyorduk oysa... Yine de tutamadýk kendimizi, biz baðýra baðýra aðlarken kimse duymadý sesimizi, kalplerimizden baþka... Kimseye anlatamadýk sýkýntýlarýmýzý, farklý bedenler, yabancý gözlerle baktýlar. Sonra en soðuk ithamlarla çýkamayacaðýmýz uçurumlara yuvarladýlar.
    Geriye dönmeyi düþünmedik bile. Geridekileri yüzümüzde parçalamýþlardý. Ýleriyi her düþünüþümüz ise ayrý bir acýydý. Buz gibi duvarlar arasýnda kristallere dönüþtük.
    Bir arpýn sesinde aradýk mutluluðu. Ezgisi belki de uzaktý, elimizden aldýlar. Sonra bir ney'e sorduk 'Yalnýzsýnýz!' dedi, yalnýz olduk...
    Gene boynumuzu büktük; yabancýlarýn içindeki yabancý, karanlýk odalarýmýza döndük. Taþýdýðýmýz, taþýyamayacaðýmýz kadar aðýr, yükü yavaþça yere býraktýk... Ve umutsuzca bir daha açmamak üzere kapadýk gözlerimizi...
    Ve iki kristali birbirlerinin gözyaþlarýný silerken buldular...