NEYLERSÝN BE...

Terkedilmiþsin
Þanssýzlýk tependeki kara bulut
Þansýn yaðmur
Býrak ýslatsýn be
Nasýl olsa yaþam sürüyor
Ne kara bulut ilk kez sana kondu
Ne de yaðmurdan sýrýl sýklam olan sensin

Terkedilmiþsin
Olur be
Ýlk kezmi terkedildin sanki
Ne fark eder ha o ha baþka biri
Seni ki böylesine vurdu duvara
onu da vuracak...

Eden bulur dünyasýndayýz be koçum yorma kafaný
Koy ellerini cebine
Þöyle Moda’da bir tur at
Ýstanbul seni anlar...

Biliyorum seviyordu
Seni hemde çok seviyordu
Ya sen
Onun için ölüyordun be
Sonunda ne oldu
Deðdimi ölmene
Sen aðladýðýnda duydumu seni
Ya seni terkederken, acýlarýnla konuþtuðunda
Senin için aðladýmý

Aðlama koçum
Gün olur çektiðin ahlar
Deli bir rüzgar gibi hýçkýrýk olur ona
Geriye dönüp baktýðýnda
Sen yoksundur...

Bir arý konar amuzuna
Ankara kalesinden bir kuþ uçar
Sevenler bir ah çeker o sýrada
Sen yine göle bir taþ atýp
Üç kez sektirirsin
Güneþin kahkasý olur çýðlýðýn
Bir þarap gibi arýnmýþsýndýr...

Þunu unutma koçum
Artýk aþka þiir yazma
Deðmiyor be
Sen aþk þiiri yaz en iyisi
Tüm garip aþýklara yaz
Aþkýnýn karþýlýðýný bulamayanlara yaz
Aþkýn zalimlerini yeren þiirler yaz
Duygularla alay edenleri yere vur be þiirlerinde...
Yaz bunlarý yaz be!

Yücel Dönmez – 12 Kasým 2001-Chicago