Ýnsan;
Yaþadýkça öðreniyor
Ve yaþlandýkça tanýmlýyor kendini
Ne kadar yaþadýðýnýn deðil
Neler yaþadýðýnýn önemli olduðunu anlýyor
Hep hata yapýyor,
Ama hatalar yapmakla bitmiyor
Yine de hep yarým kalýyor
Ya da býrakýlýyor
En heyecanlý yerinde bir þeyler,

Hayat bir çöl;
Vaha da bulduðun çiçeði bile
Koklarken hoyratça
Bir sabah uyandýðýnda
Yanýnda bulamadýðýn oluyor
En kýymetlisi...

Gün gelip;
Özlem dolu olunca o çiçeðe
Kaktüs gibi geliyor
Elindeki papatya
Ne koklayasý geliyor insanýn
Ne de elinde tutasý

Sabahlarý o heyecanla uyanýþlar,
Sevgi dolu kalp atýþlarý,
Bir öpücüðün, bir dokunuþun,
Arada bir yapýlan tartýþmalarýn,
Sevmelerin ve seviþmelerin büyüsünü
Sessiz ve yalnýz akþamlar bozuyor