"Mutluyum Bugün" Desem Kaç Kiþi Ýnanýr?

2 gün bekledim mutlu olup olmadýðýmý anlamak için... Önce hatalarýmý didikledim... Sonra yanlýþlarýma baktým... En son doðrularýmý çözümledim... Evet, bütün bir gece, daha önceki gecelrde adýný sayýkladýðým kiþi yanýmdaydý... Masum bir þekilde uyuyordu... Masum bir þekilde izliyordum... Masum bir þekilde Özlemiþtim... O günü beklemiyordum hiç... Dudaklarýmýn dudaklarýna bir daha kavuþamayacaðýný düþünüyordum... O gün bile o gecenin tez elden bitebilmesi için bahaneler arýyordum , O gecenin sabahýnda iþe gitmemek için bahaneler arayacaðýmý bilmeden... Bedenini , kokusunu , onu özlemiþtim... Özlediðimi bilerek gitmiþtim...

2 gün bekledim ; düþündüm... Nedenler aradým... Baþýný omuzuma koyup aðlamalarýna ; sarýlamlarýmýza ; beni sevdiðini söylemelerine nedenler aradým... Bir oyuncak gibi Part-Time sevgili olamazdým... Bir hiç uðruna mý gülümsüyordum , bedenimi kaplayan o sýcaklýk hiçbirþey miydi...

Aþk , kendinizden baþka bir gerçeðin de var olduðunu anladýðýmýz , zor bir kavrayýþtýr. Çözümü olmayan sorularla kafa karýþtýran bir denklemi yaþýyorduk biz onunla... Belki de ne ben ona ne de o bana aþýktý... Ýkimizde kendi hayatlarýmýzdan bir birimize kaçýyorduk zamansýz yorgunluklarýmýzda... Ertesi gün yine hayatlarýmýza dönerek kurtulmaya çalýþýyorduk birbirimizden... Ben beceremiyordum... Hayatýmý , kanser misali sarýyordu... Hayatým yoktu belki de artýk... Ben onu özlüyordum... Uðruna yalanlarla yaþýyordum... Belki de artýk kanser olan bendim... Gittiðim yerleri sevdiðim insanlarý da zehirliyordum belki...

Ama sabah uyandýðýmda , artýk gülümseyerek kalkýyorum yataðýmdan... Düþünebiliyor ve Hareket edebiliyorum... Ölümü deðil bugünü düþünüyorum... Ne yapýyorsam onu konuþuyor , ne konuþuyorsam ona çabalýyorum ; hayatýmý ondan koparýp onsuz yaþamaya çalýþabiliyorum... Onu anmadan artarda dakikalar geçirebiliyorum... Onsuzken bile mutsuz olabiliyorum... Her mutluðumun orijini o olmayabiliyor... Onun yeralmadýðý cümleleri daha fazla kullanabiliyorum... Buna raðmen onu eskisi kadar çok özlüyorum... Buna raðmen onu eskisinden az arýyorum... Buna raðmen onsuz yaþýyorum...

Çok sevdiðim bir film repliði vardý uzun zaman tekrarladýðým ve birçok yazýma da konu olan... "This is not living ; is just surviving" ; Bu yaþamak deðil sadece hayatta kalmaktýr... Ben hayatta kalmayý deðil yaþamayý seçtim ; Yaþam ise enerjisini aþktan alýr ve ben yaþýyorum... Aþkýmý yalnýz yaþýyorum... Çünkü yalnýz bugün için yaþamýyorum...

Galiba mutluluk buradan geçiyor... Yalnýz bugün için yaþamamaktan...

Ve ben yarýna inanýyorum...