CAHÝT YEÞÝLYURT'A
10 þubatta kaybettiðimiz þairin anýsýna
Ýzlerine can döktüðün hikaye þimdi bitti,
Unuttun mu türküsünü yazdýðýn yaðmurlarý.
Yüreðinde sürünen o kavruk kuþlar gücenmiþ,
Durduðu dallarda seni, yanýk aðýtlarla arar.
Seyrederken gözlerinde öðretmensiz çocuklarý.

Dað kovuklarýnda tuttun, ecel eþkýyasýný
Yolunu kestiði gece gönderene þükrettin.
Bu eþkýya ötekiler gibi deðil elbette,
Ýtirazýn olmadý bak, göndereni fark ettin.
En keskin acýlara da, teslim oldun sabrettin.

Anýlarýný boþaltýrken, köhneleþen bu kente,
Küskün düþtü çocukluðun, onaran yaðmurlarý.
Belki bu yüzden iyileþmek bilmedi yaralarýn.
Belki bu yüzden sancýsý yakýyor yüreðini
Bu yüzden özledin ezel ve ebed olan yari.

Yeþilyurdun kederlere, gençliðinle büründü,
Aksakallý ihtiyarýn imrendiði ölüme.
Bir hazret elinden tutup, çýktýðýn kutlu yolda,
Örselenen varlýðýnda, baþka bir þey bilmedin,
Bir yürekli dost aðrýsý, çýktý benim yoluma.

Yollar yamacý sararken, en düzünde ben kaldým.
Vuslatýn meyin tadarken, ben burada tükendim.
Acýlara dudak büktüm, o tarakta bezim yok.
Sýzýlarý sen götürdün, yer yüzünde bir þey yok,
Rüya alemindeyken, dostlarýndan biri bendim.

                         10,02,2004