Üzerinde pembe krep bir elbise... Eteði bol büzgülü...Evlerinin çatýsýnda küçük bir teras balkonu varmýþ. Bir bayram günü oraya çýkýp çektirmiþler iþte bu fotoðrafý. Muhtemelen eve çaðrýlmýþ fotoðrafçý. Herkes þýk, süslü. Babaannesi, dedesi ( o günlerde henüz hayattalarmýþ) ve halasý, amcasý... Herkes çok genç. O ise daha 5 yaþýnda ...
Ailenin ilk torunuymuþ !.. Ýlk mürüvvet !

Çok sevildiðini bildiðinden midir nedir, belki de o günlerin çocuk fotoðraf pozu modasýydý : pembe krep elbisesinin bol büzgülü eteklerini iki yanýndan tutup hafif açmýþ yelpaze gibi ... Sanýrsýnýz bir bale gösterisi sonrasý alkýþlar eþliðinde selam veriyor. Bence, o katýksýz ve sonsuz çocuk neþesi, koþulsuz mutluluk yani , gözlerinden eteklerine dökülmüþ, oradan da aman yerlere saçýlmasýn diye tutuyor etek uçlarýndan..

Þimdi 68 yaþýnda Nurten Teyze. O fotoðraftakinden çok farklý deðil gülümsemesi. Farklý olan, iki yanýndan yelpaze gibi tutup açmaya çalýþtýðý hayatýn bol büzgülü etek uçlarý .

Hem bayramlaþalým hem de apartman sorunlarýný görüþelim diye uðradýydýk ... Salondaki fiskos masasýna oturtulup her temizlikte tozu alýnan bu 5 yaþ yýllarýndaki bayram fotoðrafýndan yola çýkarak, bir acý kahve içimi neler konuþtuk neler... Apartman sorunlarý kýskançlýðýndan çatladý sýra beklerken.

Bir ara konu , bayramda apartmanýn boþalmasýna , kapýsýný kimsenin çalmamasýna geldi. Hayret, hiç hayýflanmadý. :
“Onlar da haklý evladým. Hiç kýzmýyorum. Herkes bayramlarý baþka türlü güzelleþtirmeye çalýþýyor. Gitsinler, gezsinler.! Sonradan bu günleri düþündüklerinde güzel þeyler hatýrlasýnlar ! “ dedi. Bizi üzmemek için, kibarlýðýndan öyle söyledi sanmýþtým... Ama o tatlý tatlý devam etti :
“ Güzel þeyler yaþamak lazým ! Onlarý unutamýyor insan. Bugün yalnýzým ama mutlu, güzel günlerimizi düþünmek hoþuma gidiyor. Güzel günlerimiz de olmuþtu bizim... Bir onlar kaldý iþte... Bir de bu fotoðraf kaldý elimde. Bayram hatýrasý olarak.... ”

Onun artýk iyice küçüldüðü halde hâlâ mavisi solmamýþ gözlerinden kendime baktým. Sonra 68 yaþýndaki beni düþünüp, o benmiþim gibi o yaþýmdan, bu yaþýma baktým...

Zaman kelebek olup uçarken, yýllar sonra da hatýrlayabileceðimiz, hatýrladýkça gülümseyeceðimiz bir dolu hoþ anýmýzýn olmasýný diledim.
Eve dönünce , bir “bayram hatýrasý “ da benim elimde kalsýn istedim. Fotoðraf makinamýzý televizyonun üzerine koyduk, otomatiðe ayarladýk ve koþup karþýsýna geçip poz verdik ailecek. Bayram hatýrasý olarak..